Τη χιονισμένη βδομάδα του Φλεβάρη, για δικούς μου λόγους, δεν διάβασα ΕΙΔΗΣΕΙΣ και ΠΡΩΙΝΗ. Όταν όμως πήρα όλες τις εφημερίδες της εβδομάδας από το γραφείο μου,  πληροφορήθηκα ότι το ρεπορτάζ μου για τα άρρωστα σκυλιά στον περίγυρο του καρφούρ- Μαρινόπουος σχολιάστηκε από τους υπευθύνους του Δήμου Κιλκίς, του Φιλοζωϊκού ΣυλλόγουΚιλκίς και της Διεύθυνσης των δύο παραπάνω εφημερίδων.
Η υπεύθυνη του δήμου Κιλκίς κ. Βούλα Ποζίδου εκδήλωσε το άμεσο ενδιαφέρον της για τα άρρωστα ζώα και με συνεχάρη που έφερα το θέμα στην επικαιρότητα ώστε να βρει τη λύση του.
Αντιθέτως η πρόεδρος του Φιλοζωϊκού Συλλόγου “ολίσθησε” δότι προφανώς δεν αντιλήφθηκε το πνεύμα του κειμένου μου.
Για όνομα του Θεού. Κανείς δεν ζήτησε ευθύνες από τον Σύλλογο. Και φυσικά δεν φταίει τίποτα για το χάλι αυτών των ζώων. Γνωρίζω πολύ καλά ότι οι άνθρωποι του φιλοζωϊκού, αφιερώνουν για την φροντίδα των ασθενών και αδέσποτων σκύλων της πόλης μας, μεγάλο μέρος από τον πολύτιμο χρόνο τους και όχι μόνο δεν πληρώνονται γι΄αυτό, αλλά ξοδεύουν και από την τσέπη τους. Λυπάμαι δε που κι εγώο ίδιο εξ αντικειμένου αδυνατώ να συνδράμου άμεσα στο πολύ σημαντικό έργο τους.
Ωστόσο ως άνθρωπος, δεν μπορώ να σταθώ αδιάφορος στο δράμα ασθενών και πεινασμένων αδέσποτων ζώων, όπως αυτά για τα οποία συζητούμε.
Τα σκυλιά αυτά πριν τα Χριστούγεννα (2011) περιεφέρονταο “λεηλατημένα” στον αυλόγρυο του αναθερθόντος SUPER MARKET και κανένα φυσικό πρόσωπο ή φορέας δεν νοιαζότανε για το δράμα τους.
Το νόημα του σχολίου μου ήταν “μα επιτέλους, μπρος σ’ έναν τόσο πολυσύχναστο χώρο, κανένας αρμόδιος δεν είδε αυτά τα σκυλιά; Ούτε ο Δήμος, ούτε η Διεύθυνση Κτηνιατρικής, ούτε ο Φιλοζωϊκός Σύλλογος, ούτε ο Εισαγγελέας;”
Μα το σπουδαιότερο το μήνυμα που ήθελα να στείλων στην κοινωνία μας ήτανε πως μια τόσο μεγάλη διεθνής εταιρία, όπως η Καρφούρ, ευαγγέλιο τους έχει μόνο το χρήμα και αδιαφορεί τελείως αν μέσα στα πόδια της κυκλοφορούν τρία (3) άρρωστημένα από ψώρα σκυλιά, με άμεσο κίνδυνο μετάδοσης της ασθένειας σε ανθρώπους που κυκλοφορούν σε χώρους τροφίμων.
Τελικά συμπολίτες μας αντέδρασαν. Ο Δήμος Κιλκίς αντέδρα. Ο Φιλοζωϊκός Σύλλογος αντέδρασε. Μόνον ο διαχειριστής του χρήματος δεν έδωσε δεκάρα γιατο δημοσίευμα. Τα χρήμα τους ενδιαφέρει. Όχιστα άρρωστα σκυλιά. Δυστυώς εξ όσων γνωρίζω ούτε η Εισαγγελία αντέδρασε. Η ελεύθερη περιφορά ψωριασμένων σκύλων σε χώρους τροφίμων θεωρώ ότι ακουμπάει στις αρμοδιότητες του Εισαγγελέα.
Αυτό λοιπόν ήτανε το πνεύμα του κειμένου μου και όχι η αναζήτηση ευθυνών από τον Φιλοζωϊκό Σύλλογο. Κι αυτό νομίζω, όλοι το καταλαβαίνουν. Πλην βεβαίως της φίλης προέδρου του ΦιλοζωΪκού η οποία καταλογίζει στο κείμενο “λαϊκισμό και δημαγωγία”. Σε άλλη  περίπτωση, η πένα μου θα είχε σκληρά λόγια, αλλά το ολίσθημα της Χριστίνας, το δικαιολογώ. Προέρχεται από τη δίκαια αγανάτκηση της που οφείλεται στο σπεπτικό: “Εμείς κάνουμε τόσα για τα ζώα αυτά κι εσείς που δεν βάζεται το δαχτυλάκι σας, ζητάτε ευθύνες κι από πάνω”.
Επαναλαμβάνω: Όχι Χριστίνα Πορταρινού. Δεν ζητάμε ευθύνες από σας. Εθελοντικό είναι το έργο σας. Και ορθό είναι το κάλεσμα σας για πανδήμη συμμετοχή στο θεάρεστο έργο σας.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
1. Όποιος μπορεί ας προωθήσει όλα τα δημοσιευμένα σχόλια στην Κεντρική Διεύθυνση της Καρφούρ. Έχει σημασίανα γνωρίζει ποιον έχει υπεύθυνο της στο κατάστημα Κιλκίς.
2. Τα σκυλιά ήτανε τρία (3). Και ξέω τι λέω .Όταν το πρώτο, ήδη άρρωσστο, κυκλοφορούσε στην αυλή του Καρφούρ, τα άλλα δύο δεν είχαν τίποτε. Όταν ασθένησαν τα άλλα δύο, το πρώτο ημιθανές, αγωνιούσε για τη ζωή του. Όταν τελικά συνελήφθησαν τα δύο για θεραπεία, το πρώτο δήλωσε “απών”. Προφανώς δεν άντεξε τα πρώτα χιόνια του Φλεβάρη.
3. Εκφράζω τις απεριόριστες ευχαριστίες και θαυμασμό μου την γνωστή κυρία (την γνωρίζει καλά ο Φιλοζωϊκός Σύλλογος) για την άμεση κινητικότητα που έδειξε, ευθύς ως είδε τη φωτογραφία του αρρωστημένου σκύλου (πριν τη δημοσίευση στην εφημερίδα). Η ίδια έχει περιθάλψει πολλά άρρωστα και πεινασμένα σκυλιά που περιφέρονται στους δρόμους της πόλης μας και διαρκής είναι ο αγώνας της (προσωπικός, οικονομικός, ηθικός) για τη βελτίωση της θέσης των δυστυχισμένων αυτών ζώων.
Την ευγνωμονώ και της βγάζω το καλό (Δεν αναφέρω το όνομα της, γιατί δεν ξέρω αν το θέλει).
4. Φαίνεται όμως ότι και ο Δήμος Κιλκίς, υπό την ευθύνη της άξιας Βούλας Ποζίδου έχει κάνει σημαντικά βήματα προς την κατεύθυνση αυτή. Έμαθα ότι συνεβλήθη οικονομικά με κτηνιάτρο ο οποίος ανέλαβε την ευθύνη θεραπείας ασθενών αδέσποτων σκύλων. Μόνο που όταν έδειξα τη φωτογραφία του άρρωστου σκύλο (ευθύς μετά τη φωτογραφία του) στον εκπρόσωπο του κτηνιάτρου εδώ στο Κιλίς εκείνος όχι μόνο δεν πρότεινε κάποια λύση, αλλ’ ούτε μου είπε ότι ο “προϊστάμενος” του έχει σχετική σύμβαση με το Δήμο Κιλκίς και ότι θα τον ειδοποιήσει. Πολύ μετά έμαθα ότι το συγκεκριμένο κτηνιατρείο είχε συμβατική ευύνη περιίθαλψης και θεραπείας παρόμοιων ζώων.
5. Ευχαριστώ την Διεύθυνση των ΕΙΔΗΣΕΩΝ για την υπέρ εμού συνηγορία της, στις σε βάρος μου αιτιάσεοις του Φιλοζωϊκού Συλλόγου Κιλκίς. Θα προτιμούσα όμως να μου είχε ανακοινώσει την επιστολή της κα Πορταρινού γιανα δώσε εγώ την απάντηση, όπως τώρα κάνω μεθύστερα.
6. Τελλικά με τους διαλόγους και αντιλόγους, φαίνεται ότι σώθηκαν οριστικά τα δύο άρρωστα σκυλιά.
Αν αυτό ο διάλογος είχε ανοίξει νωρίτερα, σίγουρα θα είχε σωθεί η ζωή και του τρίτου σκύλου.
Γι’ αυτό και θα ξαναγράψω για “τον καθρέπτη της κοινωνίας μας” κάθε φορά που θα απεικονίζει το παραμορφωτικό είδωλο της. Κι ας το εκλαμβάνουν κάποιοι (όλια ή άδολα) ως σε “λαϊκισμό” ή “δημαγωγία”.