Στις 28 Ιουνίου 2012 με πρόσκληση του Αντινομάρχη Σαμψούντος, μίλησα στο αιρετό Νομαρχιακό Συμβούλιο Σαμψούντος.
Μου ζητήθηκε στην αρχή να αυτοσυστηθώ και να επιβεβαιώσω στη συνέχεια τη σκοπιμότητα των πολλαπλών ταξιδιών μου στην περιοχή, δεδομένου ότι γνώριζαν τον μακροχρόνιο και σταθερό μου αγώνα για τη θεμελίωση και διεύρυνση των σχέσεων ειρήνης, φιλίας και συνεργασίας μεταξύ των Λαών μας.
Εκμεταλλευόμενος την κατάσταση, μίλησα στους αιρετούς εκπροσώπους της τοπικής κοινωνίας για την ανάγκη ειρηνικής συνύπαρξης των Λαών μας και παρουσιάζοντας τον εαυτό μου, τους είπα ευθέως ότι είμαι γιος δύο Ελλήνων από την Μπάφρα (επαρχία Ν. Σαμψούντας) οι οποίοι αφού εκτοπίσθηκαν το 1917 στο Τσάγγιρι (αρχ. Γάγγρες) στη συνέχεια το 1921, σε ηλικία 9 ετών ο καθένας, πήραν το δρόμο της εξορίας στο δρομολόγιο του θανάτου από Μπάφρα μέχρι την Βυρηττό του Λιβάνου. Τους μίλησα για τις θανατώσεις των παππούδων μου εκ μέρους των Τούρκων και για τον θάνατο της γιαγιάς μου (απ’ τον πατέρα μου) από τα βάσανα της εξορίας στην τοποθεσία Ουτς Χαν, δυτικά της Σεβάστειας.
Παρέλκει να τονίσω τον τραγικό τόνο της μαρτυρίας μου και το παγερό κλίμα που αυτή δημιούργησε.
Ωστόσο, ουδείς με διέκοψε, ουδείς έδειξε δυσφορία, ουδείς μόρφασε ή μουρμούρισε.
Αν έγραψα το παρόν κείμενο, δεν το έκανα για να δείξω ότι στη Σαμψούντα έχω «υψηλούς» φίλους. Το έκανα για να μεταφέρω στην ελληνική  κοινή γνώμη και ιδιαίτερα στους «φονικούς super Pontius» ότι οι Τούρκοι με την σταθερή προσέγγιση, την άρση των προκαταλήψεων και τον συνεχή διάλογο (μαζί με τις διαφωνίες) αρχίζουν να κατανοούν κάποιες αλήθειες και να έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με την ιστορία τους.
Αν αυτά που είπα εγώ στο Νομαρχιακό Συμβούλιο τα έλεγε κάποιος άλλος,  πιθανότατα την άλλη ώρα να ήταν κρατούμενος. Εμένα όμως με σεβάστηκαν, με άκουσαν με προσοχή και δεν με ενόχλησαν, δεν με προσέβαλαν, δεν με κάκιωσαν, διότι απέκτησα την εμπιστοσύνη τους και γνωρίζουν τις φιλειρηνικές προθέσεις μου και τους σκοπούς των προσπαθειών μου. Με τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν, μπορούμε πλέον και συνομιλούμε. Χωρίς καχυποψίες, χωρίς προκαταλήψεις. Οι συνομιλητές μου γνωρίζουν πολύ καλά, ότι έχω διαφορετική (φιλική) αντίληψη για τους Τούρκους φίλους μου και τελείως διαφορετική (απαξιωτική)  αντίληψη για το τουρκικό κράτος. Ωστόσο και μ’ αυτή ακόμη τη ρητή επιφύλαξη, οι Τούρκοι εξακολουθούν να συζητούν μαζί μου. Καλοπροαίρετα και φιλικά. Με διαφωνίες πολλές φορές και αντιρρήσεις. Όμως συζητούν.
Ερωτώ λοιπόν τους «super patriot Pontius» με τα μυαλά που κουβαλάνε, έχουν καμιά ελπίδα να προσεγγίσουν το Ποντιακό ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις, δεδομένου ότι ο άλλος βραχίονας του ζητήματος είναι οι Τούρκοι;
Φρονώ ότι θα πρέπει να πλησιάσουν με φιλικές διαθέσεις και χωρίς προκαταλήψεις τον Τουρκικό Λαό, διότι μόνο μέσα από το διάλογο και την αλληλογνωριμία, θα δημιουργηθεί το κλίμα και θα προκύψουν οι συνθήκες ωρίμανσης ώστε το Ποντιακό Ζήτημα, με την μορφή που σήμερα εμφανίζεται, να αχθεί σε αίσιο τέλος με αμοιβαία αποδοχή. Άλλωστε δεν χρειάζεται να υπομνήσω με πόση χαρά και φιλόξενη διάθεση ο Τουρκικός Λαός του Πόντου αγκαλιάζει τους Ελληνοπόντιους, όταν αυτοί στα προσκυνηματικά ταξίδια τους δείχνουν ανάλογα αισθήματα αγάπης, φιλίας, ειρήνης και συνεργασίας.
Αλλάζουν λοιπόν πολλά πράγματα στην Τουρκία, αρκεί κι εμείς να προσεγγίσουμε την πραγματικότητα με ειλικρίνεια, σοβαρότητα και σύνεση.
Χρήσιμο είναι να κάνουν κάποιοι στοιχειώδη αυτοκριτική. Και να διερωτηθούν αν θα μπορούσε να μιλήσει Τούρκος σε οποιοδήποτε Νομαρχιακό Συμβούλιο της χώρας μας κατηγορώντας τους Έλληνες για εγκλήματα σε βάρος των Τούρκων. Και μην πείτε ότι τέτοια δεν έγιναν, απλά αυτά των Τούρκων ήταν μεγαλύτερα και περισσότερα. Στο εγκληματικό όμως πεδίο δεν ψάχνουμε για ισοδύναμα και συμψηφισμούς. Το έγκλημα της μιας μεριάς, δεν δικαιώνεται με το έγκλημα της άλλης. Ούτε βέβαια και με την υποχώρηση της μιας πλευράς.
Δικαιοσύνη χρειάζεται και τιμωρία του ενόχου. Και αυτές οι διαδικασίες στις διεθνείς σχέσεις δεν γίνονται με καχυποψίες, βιαιότητες, εχθρότητες και προκαταλήψεις. Απαιτούν σύνεση, διάλογο, υπομονή , κατανόηση.
Απαιτούν αμοιβαία εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια. Και τότε μια ομιλία πολίτη στο Νομαρχιακό Συμβούλιο του άλλου, δεν θα αποτελεί είδηση, αλλά μέθοδο απολύτως λογική και αναγκαία για την εύρεση της ιστορικής αλήθειας.