Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων, σπεύδει να ανακοινώσει πως οι εισφορές της γίνονται σε δολάρια και όχι σε ρούβλια. Σ' αυτήν τη χώρα, δεν πλήττει πράγματι, κανείς ποτέ.
Ζούμε ένα θέατρο του παραλόγου. Εκείνοι που έσπευδαν να στήσουν κρεμάλες για τους “προδότες που πούλησαν τη Μακεδονία στους Σλάβους”, απολογούνται σήμερα για συνεννοήσεις με τον Τσάρο των απανταχού Σλάβων. Ο ελλαδικός Τύπος ξαναγυρνά στη δεκαετία του '50: Τη θέση των “ξενοκίνητων κομμουνιστών” καταλαμβάνουν πλέον οι “ξενοκίνητοι εθνικιστές”, ο ρωσόφιλος Κοτζιάς ενδύεται τον μανδύα του υπερασπιστή του ελεύθερου κόσμου. Και το πλέον αστείο: Η Νέα Δημοκρατία που εμφανιζόταν διάπυρη εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών, υπερασπίζεται σήμερα την απόφαση του συριζαίικου ΥΠΕΞ...
Ας θυμηθούμε λοιπόν, μερικές αλήθειες. Με τη Ρωσία είμαστε ομόθρησκοι. Είναι αλήθεια αυτό. Ομόθρησκοι όμως είμαστε και με τους Βούλγαρους και με τους Σκοπιανούς, χωρίς ποτέ η θρησκεία να αποτελέσει στοιχείο προσέγγισης. Το αντίθετο μάλιστα συνέβη: Η Βουλγαρία αναδύθηκε ως αυτόνομο και αντίπαλο έθνος, ακριβώς διότι το Πατριαρχείο επεχείρησε να την εξελληνίσει, και οι Βούλγαροι αυτονομήθηκαν εκκλησιαστικά.
Είναι αλήθεια πως η Ρωσία έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην εθνική μας ανεξαρτησία, κατοχυρώνοντάς την με την Συνθήκη της Ανδριανούπολης το 1829. Αργότερα ωστόσο, με την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου του 1878, η Ρωσία παραχώρησε στη Βουλγαρία το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας, την οποία είχε απελευθερώσει ενόπλως απ' τους Τούρκους. Ήμασταν τυχεροί γιατί η Συνθήκη κατέπεσε λόγω της εναντίωσης της Δύσης – πυροδότησε όμως, όσο οτιδήποτε άλλο τον σλαβικό εθνικισμό στη Μακεδονία.
Η Σοβιετική Ένωση και το κομμουνιστικό Σύμφωνο της Βαρσοβίας, είναι αλήθεια πως στήριξαν την Κύπρο του Μακάριου, τόσο διπλωματικά, όσο και με πυρομαχικά. Η στήριξη αυτή ωστόσο, δινόταν σε μια Κύπρο που ανήκε στο Κίνημα των Αδεσμεύτων, πλάι στη Γιουγκοσλαβία, την Κούβα και την Ινδία – και που κινδύνευε να πέσει στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ εάν ευωδονόταν η ενωτική τρομοκρατία της ΕΟΚΑ Β', ή αν καταλάμβαναν οι Τούρκοι το νησί. Η βοήθεια δεν δινόταν στην Κύπρο για την ομορφιά της, τη θρησκεία της, ή την Ιστορία της.
Σήμερα, τα πράγματα δεν είναι διαφορετικά. Μπροστά στις ιταμές απαιτήσεις των εταίρων να μπει η Κύπρος σε Μνημόνιο κουρεύοντας και τις τραπεζικές της καταθέσεις, ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Αναστασιάδη, έσπευσε στη Ρωσία για να ζητήσει ένα δάνειο 5 δισ. ευρώ. Η απάντηση της Ρωσίας ήταν περισσότερο από αρνητική – ήταν εξευτελιστική: Για το ποσόν αυτό, ζήτησε να της παραχωρηθεί το ένα τρίτο από τις κυπριακές εξορύξεις αερίου. Και βεβαίως, δεν ξεχνάμε και τα άλλα 5 δισ., που δήθεν θα μας έδινε η Ρωσία το 2015 ως προκαταβολή για την συμμετοχή μας στον αγωγό αερίου Greek Stream, και που αποδείχθηκαν αέρας κοπανιστός. Πλέον, ο Πούτιν συμμαχεί με τον Ερντογάν στη Συρία, και φυσικά δεν καλοβλέπει καθόλου τις προσπάθειες της Κύπρου να εξορύξει αέριο με το οποίο θα τροφοδοτεί την Ευρώπη, σπάζοντας το ρωσικό μονοπώλιο.
Η Ρωσία θα κρατά για πάντα μια θέση στην καρδιά μας – ρομαντική, ιδεατή, ίσως παράλογη. Ίδια αισθήματα τρέφει αναμφίβολα κι ο ρωσικός λαός. Αλλά η πολιτική έχει τις δικές της απαιτήσεις, αδυσώπητες και διόλου αγαθές. Αν η Ρωσία ήθελε απ' την Ελλάδα να κρατήσει τα Σκόπια έξω απ' το ΝΑΤΟ, θα έπρεπε κι εκείνη να δώσει κάτι σε αντάλλαγμα. Με αγιαστούρες και με αγάλματα, δεν γίνεται να πορευόμαστε άλλο αδέλφια!
