Ξορκίζαμε το κακό με έξτρα πολυτέλειες, με μπόλικο δε βαριέσαι κι ένα χτυπηματάκι στην πλάτη όποιου έκρουε κώδωνες κινδύνου και προμήνυε μελλοντικές δυσκολίες. Όσο για τους επιτήδειους κλέφτες αυτοί είχαν την τιμητική τους και ρουφούσαν απ΄όλους κι από παντού!
Το ξέραμε, απλά σιγά μη χαλούσαμε την ζαχαρένια μας, αφού κι εμείς μια χαρά τη βγάζαμε, γιατί να ασχοληθούμε; Αν λέω κάτι που δεν ισχύει, τότε ίσως μ΄ έχει επηρεάσει κατά πολύ η συνεχή ενασχόλησή μου με λογαριασμούς, καθώς η σκέψη από το πρωί μέχρι που να κλείσω τα ματάκια μου, πλανιέται σε συν πλην και πάντα καταλήγω στο μείον...
Πως γίνεται αυτό, πάντα, αναρωτιέμαι.
Πότε θα σταματήσει;
Μήπως δεν θα προλάβω να ξαναδώ καλές μέρες;
Μήπως το πανηγύρι τελείωσε και οι πάγκοι δεν θα ξαναστηθούν ποτέ ξανά;
Και πως στο καλό θα τα καταφέρουν τα παιδιά μας;
 Πως θα τους μιλήσω για όνειρα, ελπίδα και χαρά;
Δύσκολο!
Κι εντάξει δε λέω, κάναμε λάθη, αλλά η τιμωρία  σκληρή.
Η Ευρώπη με το δάχτυλο σηκωμένο μας επιβάλλει μέτρα κι εμείς από χώρα της χαράς μεταλλαχτήκαμε σε χώρα της κατάθλιψης, της ανεργίας και της απόγνωσης. Κι άντε να του χαμογελάσουμε του Γερμανού τουρίστα το καλοκαίρι, αδύνατο!
Άντε να του εξηγήσεις πως η ζωή μας από απόλαυση έχει γίνει κόλαση. Τώρα βέβαια τι μας φταίει ο χριστιανός, αυτός μια κάλτσα κι ένα πέδιλο έβαλε και είπε να κάνει φτηνές διακοπές στο ομορφότερο μέρος του κόσμου... Ναι αλλά μη μας ζητάει τα ρέστα όταν δεν του χαμογελάμε και δεν του χορεύουμε τα συρτάκια το ένα μετά το άλλο...
Όσο για τους τίτλους που μας φορτώσαν δήθεν ότι είμαστε τεμπέληδες και χαραμοφάηδες,δεν μας αξίζουν καθόλου.
Είχαμε όνειρα, όρεξη για δουλειά, ελπίδες για το μέλλον και ένα μεγάλο χαμόγελο!Ζούσαμε στον παράδεισο του πλανήτη, αγαπούσαμε δυνατά την οικογένεια τους φίλους μας και ξέραμε πολύ καλά τι πάει να πει φιλότιμο. Λέξη απούσα από το λεξιλόγιο τους. Φιλότιμο, αλληλεγγύη, ζεστή καρδιά! Αυτός ήταν ο Έλληνας και δεν ξέρω κανέναν που να μην ζηλεύει τέτοια χαρακτηριστικά λαού.
Εμείς δεν θέλουμε να μπούμε σε πρόγραμμα δεν θέλουμε να καταργήσουμε τον αυθορμητισμό μας, δεν θέλουμε να ζήσουμε ζωές φασόν.Θέλουμε την ελευθερία σκέψης, δράσης και την ομορφιά του απρόοπτου, την ζεστασιά μιας φιλικής κουβέντας και την χαρά της ανθρώπινης επαφής. Όχι, είπαν οι κ. Ευρωπαίοι, θα κάνετε αυτό που πρέπει.Δηλαδή θα μπούμε σε καλούπι; Σιγά...
Μπαίνει ο Έλληνας μωρέ σε καλούπι;
Που αν έχει ένα βρακί θα το βγάλει και θα το δώσει, έτσι γιατί γουστάρει το χαμόγελο που θα δει στα μάτια αυτού που το έχει μεγαλύτερη, ανάγκη.
Μιλάμε για μια ράτσα, πρότυπο, όχι πατενταρισμένη, μιλάμε για πανέξυπνους Ανθρώπους, όχι για προγραμματισμένα ρομπότ που υπακούν χωρίς να προβάλλουν αντίσταση, χωρίς να κρίνουν επειδή απλά έτσι εκπαιδεύτηκαν. Ναι, ο Έλληνας είναι αυτό που θα διπλοπαρκάρει και θα πάει για τσιγάρα κόβοντας την κυκλοφορία για πέντε λεπτά και μάλιστα σε κεντρικό δρόμο, θα προσπαθήσει να πάρει τη θέση σου στην ουρά και θα αδειάσει το τασάκι του αυτοκινήτου στο πεζοδρόμιο. Είναι όμως αυτός που θ΄ ανοίξει την πόρτα στο φίλο του, θα δώσει την καρδιά του εύκολα, θα συμπαρασταθεί, θα πονέσει και θα αποδείξει ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν λογαριάζουν τις σχέσεις με αριθμούς και συμφέροντα, απλά το κάνουν γιατί γουστάρουν πολύ.
Όχι κάντε την λέξη γουστάρω μετάφραση, like; μπα άνοστο..
Ο Έλληνας λοιπόν γουστάρει πολύ τη ζωή, την ζει ακόμη και τώρα που τα όρια έφτασαν στο αμήν, την απολαμβάνει! Κι αυτό που δεν μπορούν να μας κόψουν ή να επιβάλλουν μέτρο, είναι το χαμόγελο μας, κι εμείς θα το κρατήσουμε όσο μπορούμε, έτσι γιατί γουστάρουμε πολύ...