Αυτά αναφέρει μεταξύ άλλων, άρθρο της εφημερίδας “Ειδήσεις”, με ημερομηνία 23-2-2022 με αφορμή την απόφαση ορισμένων γονέων να μη στείλουν τα παιδιά τους σχολείο λόγω των μέτρων κατά του κορονοϊού.
Ως άνθρωπος της επιστήμης, αναρωτήθηκα αμέσως μόλις διάβασα το άρθρο, για το πως ακριβώς αποκτήθηκαν αυτές οι ιδεοληψίες από τους εν λόγω γονείς αλλά και κάθε γονέα που αρνείται το δεύτερο ύψιστο κοινωνικό αγαθό στα παιδιά του. Έκατσαν διάβασαν έρευνες; Ίσως από κάποια επιστημονικά σεμινάρια; Δε νομίζω. Ο όρος ιδεοληψία, χρησιμοποιήθηκε από τον αρθρογράφο πάρα πολύ σωστά και στοχευμένα. Η ιδεοληψία είναι μια ψυχιατρική/ψυχολογική κατάσταση στην οποία ο παθών αναπτύσσει επίμονες ιδέες για ένα θέμα που του μεταδίδει ένας πομπός. Ας πάρουμε για παράδειγμα την υγειονομική κρίση που αντιμετωπίζουμε. Οι άνθρωποι στους οποίους αναφερόμαστε ως αρνητές της πανδημίας, αυτόχθονες, αντιεμβολιαστές και ό,τι άλλο μας προκύψει μέχρι το τέλος του κορονοϊού, έχουν μια κοινή γραμμή. Έχουν μια αντίληψη ότι η ενημέρωση μέσω της τηλεόρασης είναι κατευθυνόμενη, ότι οι επιστήμονες τα παίρνουν από δεξιά και αριστερά για να βγάζουν τα πορίσματά τους, και ότι όλες οι κοινωνικές διαταραχές συμβαίνουν γι’ αυτό το περιβόητο τσιπάκι ελέγχου των μαζών που υπάρχει εδώ και δεκαετίες αλλά για κάποιο λόγο δεν έχει μπει ακόμα ενώ είχε τόσες ευκαιρίες για να το κάνει. Το αποτέλεσμα των παραπάνω δεδομένων είναι ο άνθρωπος συνειδησιακά να βλέπει παντού εχθρούς και να τάσσεται υπέρ ανθρώπων οι οποίοι έχουν βήμα σε πλατφόρμες όπως το YouTube και του λένε ακριβώς αυτά που θέλει να ακούσει όσο ακραία ή παράλογα και αν είναι. Ο πομπός λοιπόν, θα βρει άστοχες προφητείες, θα μπλέξει άσχετα μεταξύ τους γεγονότα μέχρι κι εξωγήινους για να γίνει πειστικός και αρεστός. Κάτι ανάλογο έκαναν και οι τσαρλατάνοι. Η επιστήμη έχει φτάσει στο σημείο που ακόμα και οι ίδιοι οι επιστήμονες κάποιες φορές απορούν με τη λειτουργία της φύσης. Για παράδειγμα, όσον αφορά τη φύση του φωτός, αυτό συμπεριφέρεται ταυτόχρονα ως κύμα και ως σωματίδιο έως ότου το παρατηρήσουμε. Αυτό είναι μια κατάληξη η οποία αντιβαίνει στη λογική. Και πρέπει να αναφέρω πως η μάχη για τη φύση του φωτός, κράτησε ούτε λίγο ούτε πολύ μισή χιλιετία από επιστήμονες τεράστιου βεληνεκούς! Και υπάρχουν πολλές τέτοιες επιστημονικές περιπτώσεις. Δε σημαίνει όμως πως είναι λάθος και πως επειδή δεν βγάζει νόημα σε κάποιους, θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας στρατός από αρνητές της Φυσικής. Ή επειδή ένας έκανε εμβόλιο και έβγαλε την οποιαδήποτε παρενέργεια, δε σημαίνει πως όλα τα εμβόλια του κόσμου είναι ύποπτα. Λυπούμαστε για τις παρενέργειες αλλά τα εμβόλια συνεχίζουν να είναι πιο αποτελεσματικά όσο ποτέ και να σώζουν κόσμο. Η επιστήμη πρέπει να βγάζει νόημα σε αυτούς που την εξασκούν. Στους επαγγελματίες, όχι στους ερασιτέχνες και σε καμία περίπτωση στους απλούς πολίτες. Και πλέον πολλές έννοιες δεν μπορούν να εξηγηθούν απλοϊκά στην κοινωνία γιατί έχει ξεπεραστεί η έννοια της απλότητας στην επιστήμη. Η επιστήμη δεν είναι άποψη και ούτε αντικείμενο κοινωνικής ανάλυσης από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα για τι μιλάνε.
Είναι απορίας άξιο λοιπόν πως ένας τσαρλατάνος ο οποίος δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το αντικείμενο για το οποίο μιλάει, καταρχήν να μιλάει γι αυτό σαν να είναι ένα θέμα καφενείου οδηγώντας στην απαξίωσή του, να μπορεί να δημιουργεί λάθος αντιλήψεις και ιδεοληψίες γύρω από αυτό, να ακολουθείται γι αυτά που λέει, και να μη χλευάζεται ή να μη τιμωρείται για διασπορά ψευδών ειδήσεων. Και τη στιγμή που θέλουμε λιγότερους τσαρλατάνους στη κοινωνία, προτιμάνε κάποιοι να στερούν το σχολείο από τα παιδιά τους που θα τα οδηγήσει στο να έχουν το μυαλό να μη ακολουθούν τους μελλοντικούς τσαρλατάνους. Φαντάζομαι οι γονείς που δεν στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο, είναι οι ίδιοι που παραπονιούνται για την κατάντια της κοινωνίας ενώ είναι ταυτόχρονα και υπαίτιοι εμμέσως με τη στάση τους αυτή, και είναι οι ίδιοι που ενώ υποπτεύονται τσιπάκια ελέγχου και δηλητηριασμό μέσω εμβολίων, περνάνε άπλετο χρόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στα οποία έχουν δώσει με τη θέλησή τους τηλέφωνα, e-mail, φωτογραφίες, και οποιαδήποτε άλλη πληροφορία ώστε να ψάχνουν ομάδες και να βγάζουν τα εσώψυχά τους εκφέροντας απόψεις απύθμενης ανοησίας.
Η παραμονή ακόμα κι ενός παιδιού εκτός σχολείου είναι μια μεγάλη κοινωνική αποτυχία. Και θα πρέπει οι αρμόδιοι όχι με παρακαλητά όπως διάβασα στο προαναφερθέν άρθρο, αλλά με αυστηρά παραδειγματικές πράξεις και κάθε απαραίτητη ενέργεια, να φροντίζουν ώστε όλα τα παιδιά να λαμβάνουν την πρέπουσα εκπαίδευση. Η εκπαίδευση είναι υποχρέωση και όχι επιλογή.
