Γράφει ο Χρήστος Σπίγκος.

Παρακολουθώ την παρέλαση και πιάνω τον εαυτό μου να συλλογάμαι σαν παιδί. Τότε που περίμενα να με πάνε στο κεντρικό ζαχαροπλαστείο στην οδό Πανεπιστημίου να αισθανθώ και να θαυμάσω.

Τώρα, μετά από τόσες παρελάσεις και πολύμορφες επελάσεις, πιάνω τον εαυτό μου να συγκινούμαι και να περιδιαβαίνω με το γηράσκον φαντασιακό μου ανά τας ιστορικάς ρύμας και τας αγυιάς του ελεύθερου βίου μας.

Μετρώ τα λάθη, και τα βρίσκω περισσότερα από τα μαθήματα.

Θυμάμαι επιχειρήματα, και είναι ασθενικά συγκρινόμενα με εξυπνακισμούς της στιγμής.

Βλέπω τα λάβαρα του συλλογικού μας αγώνα, και σκέφτομαι τα λάβαρα των ατομικών μας επιδιώξεων.

Ακούω τα μηνύματα της ιστορίας, και φαντάζουν ξεθωριασμένα από τα μηνύματα των μικρών στιγμών της προσωρινότητας.

Το έπος υποχωρεί μπροστά στην αμετροέπεια και το μουσείο της μνήμης κλείνει ορμητικά τις πόρτες για να προστατευτεί.

Ελπίδα μας, η φοβισμένη αλήθεια από τη μεγαλοστομία της ημιμάθειας.

Το Κοινοβούλιο περιμένει να την υποδεχθεί χωρίς τα φτιασίδια των τηλεοπτικών θυμιατών και τα άνευρα «υπηρεσιακά» χειροκροτήματα της περίστασης.

Όπλο μας η τεκμηριωμένη ψήφος.

Σύντροφός μας η γνώση.

Δικαίωσή μας η κατάκτηση του «άνω θρώσκειν».