Γράφει ο Χρήστος Σπίγκος.

Παρακολουθώντας τις τηλεοπτικές συζητήσεις μετά από κάποια σημαντική κοινοβουλευτική συζήτηση, διαπιστώνω ότι το ενδιαφέρον εστιάζεται σε φορτισμένες με θυμό επιθεωρησιακές ατάκες μεταξύ αμετροέπειας και ύβρεως, η ένταση των οποίων αναγκάζει την αλήθεια να ξανακρυφτεί, και το φιλοθέαμον ακροατήριο να επιστρέψει στην καθημερινότητά του φορτωμένο με πολύχρωμες ψευδαισθήσεις.

 Σήμερα Γεωργιάδης και Πολλάκης, χθες «Αυριανή» και Γιαννόπουλος και πιο πίσω το βαθύ σκοτάδι της προπαγάνδας της εκάστοτε εξουσίας, δημοκρατικής ή μη.

 Ίδιες στοχεύσεις, πανομοιότυπες τεχνικές, διαφορετικοί προσανατολισμοί.

 Ο θυμός στο ένα χέρι, και στο άλλο ο λαϊκισμός κάνουν τις λέξεις σφαίρες. Η νοηματοδότηση και το επιχείρημα επιδιώκουν τη ζωή γιατί στοχεύουν στη νόηση, ενώ οι σφαίρες στοχεύουν στην απενεργοποίηση του αντίπαλου δέκτη με όποιο κόστος. Το επιχείρημα έμαθε να υποχωρεί γιατί θέλει να ακουστεί, η σφαίρα ποτέ.  Η 200χρονη ιστορία βρίθει παραδειγμάτων με ονοματεπώνυμα διεθνούς ακτινοβολίας, που είτε εξοντώθηκαν είτε εξοστρακίστηκαν από τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία της εποχής τους.

 Η τρέχουσα δημαγωγία με αρνητικό πρόσημο θεωρεί τις μάζες δουλικό όργανο, καλό μόνο και μόνο για να επιτύχει τους στόχους της και στη συνέχεια να τις πετάξει, ενώ εκείνη με θετικό πρόσημο εκπορεύεται από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας, τους Ηγέτες, που έμαθαν να καθοδηγούν και αρνούνται να ποδηγετούν και να καταστρέφουν.

 Μεγάλωσα με τη διαστρεβλωτική δημαγωγία του μετεμφυλιακού κράτους και γνώρισα τη δύναμη του επιχειρήματος στους σιωπηλούς διαλόγους των ηττημένων, όχι μόνο στο πεδίο των ενόπλων, αλλά και της ιστορίας που μετέτρεψε τη βεβαιότητα σε γόνιμο προβληματισμό. Με δίδαξαν να διακρίνω τη μελέτη από την ανάγνωση, και με προέτρεψαν να προτιμώ την ηρεμία της γνώσης από τον κρότο του κύμβαλου της ημιμάθειας. Γνώρισα την πολύμορφη βία των πολιτικών μου αντιπάλων, και αισθάνθηκα την αλληλεγγύη του συνοδοιπόρου. Χαίρομαι με τον τεκμηριωμένο λόγο του συντρόφου και συνήθισα να καταδικάζω τη λεκτική βία του απέναντι εξουσιαστή. Συνειδητοποίησα την ιστορική βιωσιμότητα του έλλογου λόγου απέναντι στη βιαιότητα της όποιας εξουσίας.

 Ποτέ όμως δεν συμβιβάστηκα στην αμετροέπεια, και αρνούμαι να επηρεαστώ από τον ιδιοκτήτη του έρκους οδόντων από όπου αυτή εξέρχεται. Δε διστάζω όμως να ομολογήσω ότι με πειράζει πιο πολύ όταν η διατύπωση της απρέπειας προέρχεται από τον σύντροφό μου, που δεν αναλογίζεται τη ζημιά που προκαλεί.

 Ευγνωμονώ την τύχη που με οδήγησε να γνωρίσω αναγνωρισμένους σοφούς του χώρου μου, της Ανανεωτικής Αριστεράς. 

 Χάρη σ' αυτούς συνεχίζω να ελπίζω.