Από την 4η βολή άρχισα να μετρώ τις κανονιές, απολαμβάνοντας το πρωινό χουζούρι, από το κρεβάτι μου. Πέντε,… έξι,… επτά…… έντεκα,… δώδεκα… Στην 13η κανονιά κτύπησε το τηλέφωνο. Με βρήκε στον πλήρη ξύπνιο μου!
…Γιατρέ, ήταν μία τρεμάμενη και γεμάτη αγωνία γυναικεία φωνή στην άλλη άκρη του σύρματος, ελάτε σας παρακαλώ στου Γιώτη του Σ., ξέρεις εσύ, εδώ στην Λεοναρδοπούλου. Για τον μπαμπά μας πρόκειται. Ελάτε, όσο μπορείτε, πιο γρήγορα! Κάτι έπαθε την ώρα, που ‘βαρούσαν’ τα κανόνια…
Δεν καθυστέρησα καθόλου. Να σκεφθείτε, πως για λόγους προνοητικούς από βραδύς, λόγω των προβλεπόμενων κυκλοφοριακών αποκλεισμών της επομένης ημέρας της εθνικής εορτής, με τις δοξολογίες, επίσημους, κόσμο κλπ, με το ιατρείο απέναντι από την Μητρόπολη, όλο και θα είχα κάποια προβλήματα πρόσβασης, σε πιθανή δεδομένη στιγμή, αναζήτησής μου ως ιατρού εννοώ, (ήταν συχνό φαινόμενο ιδίως τις αργίες), πήρα στο αυτοκίνητο τον καρδιογράφο, για πάσα έκτακτη περίσταση, όπου μετριέται και το λεπτό.
Σε λίγο βρισκόμουν στο ισόγειο της οικίας Γιώτη Σ.. Η ατμόσφαιρα στον μεγάλο ενιαίο ανοιχτό χώρο σιωπηρή, άκρως υποβλητική. Με κομμένη την ανάσα περίμενε η γυναίκα, που τηλεφώνησε, τον γιατρό! Το κανόνι από τον λόφο συμπλήρωσε τις άσφαιρες βολές του και σίγησε. Άκρα σιγή και στο ισόγειο του νοικοκυρεμένου σπιτιού. Γαλήνιο το πρόσωπο του συζύγου, πατέρα και παππού Σ., σε ύπτια κατάκλιση (ανάσκελα) στον ευρύχωρο καναπέ, με το αριστερό πόδι σε κάμψη να κρέμεται στο δάπεδο, ενώ το σώμα με κεκαμένο τον αγκώνα, έτοιμο να ανακληθεί, να ανασηκωθεί για καλύτερη ανάσα.
Δεν παρουσίαζε δυσκολία η διάγνωση, να καταλάβει δηλαδή κανείς, ότι έπαυσαν να λειτουργούν οι βιολογικοί μηχανισμοί, που διατηρούν τον άνθρωπο στη ζωή. Απλώς η επιβεβαίωση του μοιραίου γίνεται με την ισοηλεκτρική γραμμή, που καταγράφει ο καρδιογράφος, τον οποίο είχα προληπτικά και προνοητικά μαζί μου.
Την σπαραξικάρδια κραυγή και τα αναφιλητά της συζύγου, που συνόδευσαν, την με κάθε δεοντολογία, που επιβάλλει η περίσταση, ιατρική ανακοίνωση ότι επήλθε ο θάνατος και την έκφραση των συλλυπητηρίων, (ήταν και γνωστός ο μακαρίτης…), διέκοψε με βουρκωμένους τους βολβούς και τρεμάμενη βραχνή φωνή, ο ξαφνιασμένος και τρομαγμένος από το γοερό κλάμα της μητέρας, αγαπητός μοναχογιός του συγχωρεμένου Σ., ανώτερο στέλεχος μεγάλου οργανισμού της επαρχίας μας. Φαινόταν να τα είχε χαμένα! Ήταν φυσικό, μπροστά στο αναπάντεχο του θλιβερού γεγονότος. Φοβήθηκε και για την μάνα…
Μάμμα, μη κλαις, μάμμα… Μάμμα, ήταν τυχερός ο μπαμπάς!
Ξαφνιάστηκα και εγώ! Περισσότερο όμως η θρηνούσα σύζυγος και μάνα του γιου, που φαινόταν να τα είχε χαμένα…
…Τι είναι αυτά που λες γιε μου; Ο άνθρωπος πέθανε και συ λες, ότι ήταν τυχερός;…
Δηλαδή, τι άλλο, χειρότερο από τον θάνατο, να πάθαινε ένας άνθρωπος, σκέφθηκα εγώ, για να είναι άτυχος;
…Τυχερός, λέγω μάνα, ήταν τυχερός, γιατί βγήκε η ψυχή του σε αυτή την ηλικία, χωρίς να υποφέρει!
Είναι και αυτή μια άποψη, έκανα την σκέψη, ύστερα από τόσες επιρροές, που δέχονται τα ανατολίτικα πατροπαράδοτα ήθη μας, από τον εξ εσπερίας προερχόμενο πολιτισμό και δυτικό τρόπο και στάση ζωής!
Από το θρηνώ και οδύρομαι,… των Ανατολικών Ορθοδόξων, μεταπίπτομε και αρκούμεθα σε έναν ευπρεπή θάνατο, χωρίς βάσανα, ατομικές και άλλες οικογενειακές, βασανιστικές, γεροντικές και μη αναστρέψιμες επιβαρύνσεις.
ΥΓ: Για αιφνιδίους θανάτους κατά την διάρκεια επείγουσας από εμένα ιατρικής εξέτασης, θα ασχοληθούμε σε επόμενα σημειώματα, με την άδεια, πάντα της στήλης, για το ΄μακάβριο΄ της περιγραφής.
