Στο Κράτος Δικαίου  ο νόμος συμβάλλει στην κανονικοποίηση της ζωής μας, και η ορθή εφαρμογή του αποτρέπει, κατά το ανθρωπίνως δυνατό, περιττές διενέξεις.

Οι τελευταίες συνήθως συμβαίνουν είτε μεταξύ πολιτών, είτε μεταξύ  πολίτη και συναλλασσόμενου με αυτόν κρατικού οργάνου.

Στις πρώτες εντάσσονται οι διενέξεις μεταξύ ιδιωτών εργοδοτών και εργαζομένων, όταν οι τελευταίοι διεκδικούν νομοθετημένα δικαιώματά τους.

Με δεδομένη την ανισότητα ισχύος μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου, η απλή αναζήτηση αυτονόητου δικαιώματος, ακόμα και του πλέον στοιχειώδους, οδηγεί τον δεύτερο στον εφιάλτη της ανεργίας.

Κλασική περίπτωση η διεκδίκηση της, κατά τα άλλα «αυστηρά» επιβεβλημένης, ασφάλισης των εργαζομένων σε πολλές επιχειρήσεις.

Ειδικά στον χώρο της εστίασης, το καθημερινό ένσημο έχει εδώ και χρόνια μετατραπεί σε συλλεκτικής αξίας γραμματόσημο, και η όποια διαμαρτυρία προκαλεί το απειλητικό γέλιο του επιχειρηματία, επειδή αισθάνεται την ασφάλεια της πλημμελούς εφαρμογής του αντίστοιχου λεόντειου νόμου του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων.

Ο βαρύγδουπος δε τίτλος του υπουργείου ενισχύει τον γέλωτα μέχρι δακρύων, αν αναλογιστούμε ότι ο τελευταίος νόμος της Κυβέρνησης της ΝΔ προβλέπει αίτηση του μεμονωμένου εργαζόμενου για να παραβιαστεί  το δικό του οκτάωρο προς όφελος του εργοδότη.

Μια σοβαρή επιθεώρηση στις επιχειρήσεις εστίασης της πόλη σου, από αρμόδια όργανα άλλου νομού, θα μετατρέψει το γέλιο σε κλάμα, και την ανοχή του εξασφαλισμένου συμπολίτη σε συνενοχή.

Η επιτηδευμένη κώφωσή μας εύκολα μετατρέπεται σε «συμπόνιας» αλυσίδα για τον ανασφάλιστο κωπηλάτη που αρκείται στα 5 ένσημα τον μήνα για πλήρη απασχόληση, και η μεγαλοστομία των υπουργικών χειλέων σε νανούρισμα αμνών.

Τα πρωτοσέλιδα μπορεί να μη βλέπουν την καθημερινή βάσανο του τάλανος σερβιτόρου, μάγειρα ή λαντζέρη, θα τη δούμε  όμως όλοι εμείς, αν πάψουμε να βλέπουμε μόνο τα χέρια που μας σερβίρουν, και αποφασίσουμε να στήσουμε αυτί στα μάτια του σερβιτόρου που κραυγάζουν.

Ας το δοκιμάσουμε, κι ας χαμηλώσουμε το βλέμμα από ντροπή.