Εδώ μπαίνει ένας προβληματισμός . Γιατί ξανά πεύκο ρε παιδιά. Είναι σαν να φυτεύουμε ξανά μια πυριτιδαποθήκη που όταν ξαναφουνταλιάσει γίνεται κόλαση, γιατί το πεύκο έχει την φωτιά μέσα στο DNA του. Άσε που η πευκοβελόνα στο έδαφος όχι μόνο καταστρέφει τα άλλα φυτά αλλά είναι το πιο επικίνδυνο σημείο για ανάφλεξη. Πριν χρόνια στις φωτιές του όρους Μαινάλου (βέβαια εκεί έχει και άλλα κωνοφόρα) δεν μπορούσαν να ελέγξουν τη φωτιά για μέρες, γιατί ήταν έρπουσα από τα ξερά φυλλώματα στο έδαφος, με αποτέλεσμα τα εναέρια μέσα να μην μπορούν να την σβήσουν. Χάθηκαν δηλαδή τα άλλα δένδρα; Αν και δεν είμαι ειδικός, εν τούτοις δεν θέλει πολύ μυαλό για να αναρωτηθείς. Βελανιδιές, λυγαριές, πλατάνια (όπου είναι δυνατό), λεύκες, πουρνάρια, μεσέδες, αγριοκαστανιές και ειδικά ένα δένδρο που δεν γνωρίζω πως λέγεται αλλά έχει σχήμα φύλλων σαν του πλάτανου με βελούδινη υφή (το βλέπω σε αρκετά εγκαταλελειμμένα οικόπεδα στις Μουριές που όχι μόνο δεν καίγεται αλλά πολλαπλασιάζεται και σαν τον διάολο, που στο τέλος γίνεται δάσος χωρίς σταγόνα νερού για πότισμα. Για να το βάλεις φωτιά δεν παίρνει ούτε με σφαίρες, Σου βγαίνει η πίστη για να το εξολοθρεύσεις, γιατί όπου πάνε οι ρίζες του, τσουπ πετάγεται και από ένα. Και πώς να μην γίνεται κόλαση όταν ένα πεύκο 10-15 μέτρων ύψους φουνταλιάσει σαν λαμπάδα σε δευτερόλεπτα, ε θα στείλει μοιραία τις φλόγες και τα κουκουνάρια σε άλλα τόσα μέτρα και εκεί πλέον δεν μπορεί να γίνει τίποτε. Έτσι τα πύρινα μέτωπα φτάνουν σε ύψος 30-40 μέτρα ώστε κανένα ιπτάμενο μέσο δεν μπορεί να τα τιθασσεύσει και βέβαια εισέρχονται τελευταία και σε κατοικημένες περιοχές πλέον. Μερικά δένδρα όπως η λυγαριά πέρα από την αισθητική του πρασίνου έχουν και την ιδιότητα σε μέρη όπου πλεονάζει το νερό να το απορροφούν σαν σφουγγάρι και να περιορίζεται η πλημμύρα. Προσωπικά είχα ένα πρόβλημα στο οικόπεδο μου στις Μουριές, που μετά από έντονες βροχοπτώσεις λίμναζε το νερό για μέρες σε ένα σημείο του. Θα βάλω ένα υδρόφιλο δένδρο σκέφτηκα και όντως φύτεψα ένα κλαδί από λυγαριά.. Μέσα σε πέντε χρόνια έγινε θηρίο ένα μέτρο περιφέρεια κορμού. Και τώρα όταν πλημμυρίζει το σημείο εκείνο σε δυο μέρες στραγγίζει ενώ άλλες φορές ήθελε μέρες. Και από επικινδυνότητα φωτιάς; Ούτε με πετρέλαιο δεν παίρνει.
Παλιά σε μονάδες της ΠΑ υπήρχε ένα σχέδιο παραλλαγής-εδαφοκάλυψης με πεύκα, το περιβόητο σχέδιο «Μαίναλο». Μας είχαν ζαλίσει με το Μαίναλο και το Μαίναλο. Στην πορεία είδαν ότι αυτό το σχέδιο ήταν επικίνδυνο γιατί τα πεύκα δίπλα σε ευαίσθητες περιοχές που εκ των πραγμάτων λόγω τεχνολογίας σήμερα οι θέσεις είναι λίγο πολύ γνωστές δεν θα χρειάζοταν να χτυπηθεί ο στόχος, αρκούσε μια φωτιά στο πευκοδάσος για να τεθεί εκτός. Και είναι λογικό. Ευτυχώς κάποιοι εντοπίσανε το πρόβλημα και προτιμήθηκαν άλλα φυτά.
Τα δασαρχεία δυστυχώς δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, δηλαδή απομονώνουν το δάσος από την παρουσία του ανθρώπου, ο οποίος μπορεί να λειτουργεί όχι μόνο σαν φύλακας όταν εντοπίσει ύποπτες κινήσεις ή φωτιά αλλά και σαν καθαριστής του εδάφους ΔΩΡΕΑΝ από τα ξερά δένδρα. Πάρτε παράδειγμα τα Χιλια δένδρα στις Μουριές. Απαγορεύεται η πρόσβαση από ανθρώπους με πρόσχημα μην πέσει κανένα κλαδί ή να διαταράσσεται το περιβάλλον. Ε κόψτε το το ρημάδι το επικίνδυνο κλαδί, πάλι θα ξαναπετάξει. Αποτέλεσμα τα Χίλια δένδρα είναι μια εν δυνάμει πυριτιδαποθήκη με το ξερό χόρτο χαλί έτοιμο να αναφλεγεί στην πρώτη βλακεία του βλάκα που θα ρίξει καμμιά γόπα. Ενώ θα ήταν οικονομικότερο το δασαρχείο να επιτρέπει την ελεγχόμενη ξύλευση ξερών δένδρων από τους κατοίκους των χωριών που στην πλειονότητα καίνε ξύλα και να καθαρίζεται σταδιακά το δάσος. Φτάσαμε στο σημείο από την απαγόρευση να είναι τόσο μεγάλο το κόστος καθαρισμού που να μην γίνεται τίποτε. Τα Χίλια δένδρα επί χρόνια δέχονταν την παρουσία του ανθρώπου και υπήρχε ισορροπία γιατί καθαρίζοταν ο χώρος, παλιότερα έβοσκαν και βουβάλια αλλά και άλλα ζώα και δεν έγινε κάτι το παράλογο ώστε να εξαφανιστεί ή να ενοχληθεί το περιβάλλον.
Χώρια που όσοι έχουν στις αυλές τους μεγάλα πεύκα δεν τα κλαδεύουν λόγω απαγόρευσης συνήθως, μιας και τα άφησαν να θεριέψουν με αποτέλεσμα να πέφτουν το χειμώνα στα καλώδια και το καλοκαίρι να φουνταλιάζουν. Δηλαδή τι ενοχλεί το δασαρχείο αν ένας ιδιώτης θέλει να κλαδέψει ένα τέτοιο δένδρο. Προσοχή όχι να το κόψει από τη ρίζα. Και σ αυτό έχω ιδίαν πείρα. Έχω έναν πλάτανο στο οικόπεδο 50 ετών. Κάποια στιγμή ήθελα να τον κλαδέψω επειδή είχε φτάσει στα 20 μέτρα, Έφερα συνεργείο. Κάποιος καλοθελητής νόμισε ότι θα τον έκοβα και έστειλε το δασαρχείο. Σταμάτησα τι να έκανα παρά τις εξηγήσεις. Μετά από δύο χρόνια ο πλάτανος έφτασε τα 30 μέτρα. Ένα απόγευμα με σφοδρή καταιγίδα καθόμουνα σε απόσταση 15 μέτρων και περίμενα να σταματήσει η καταιγίδα για να φύγω. Ξαφνικά ένιωσα σαν να έπεσε οβίδα δίπλα μου και στο στόμα μου ένιωσα μια γεύση καπνιάς όπως όταν ανάβουμε ένα σπίρτο. Τι έγινε; Έπεσε κεραυνός και με την πτώση περίμενα που θα πέσουν τα κομμάτια του. Ευτυχώς τον πήρε ξόφαλτσα αλλά τον έκανε ζημιά μέχρι το σημείο που βρίσκεται στο σημείο επαφής του κορμού με το έδαφος. Εκεί πλέον κούφωσε. Αν τον άφηνα έτσι θα ξαναέπεφτε κεραυνός δεν υπάρχει περίπτωση. Φέτος τον κλάδεψα, τον κατέβασα στα 10 μέτρα. Χώρια που ξαναφούντωσε με μεγαλύτερα φύλλα αλλά αισθάνομαι ιδιαίτερα ικανοποιημένος που τον διέσωσα γιατί δεύτερη πτώση κεραυνού δεν θα την άντεχε ο φουκαράς και θα έπρεπε να τον κόψω από την ρίζα αν δεν έπεφτε από μόνος του και βέβαια με τι ζημιές. Και ρωτώ τι κέρδισε το δασαρχείο με την απαγόρευση τότε; Χώρια που πλήρωσα ένα σωρό λεφτά για να κοπεί με τη βοήθεια γερανού αφού έφτασε στο θεό. Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Είναι νάχαμε να λέγαμε. Είναι ένα παράλογο φρένο σε κάθε πρωτοβουλία με αγαθό σκοπό που στο τέλος γίνεται δυσεπίλυτο καταστροφικό πρόβλημα. Και εκεί την πατάμε. Και βέβαια δεν ευθύνεται κανείς.
Όσο λοιπόν είμαστε κολλημένοι σε ιδεοληψίες χωρίς εναλλακτικές θα πληρώνουμε υλικές ζημιές και ενίοτε θα έχουμε απώλειες και σε ανθρώπινες ζωές γιατί πλέον δεν λειτουργούμε με την λογική αλλά με την δογματική αντίληψη αυτό και τίποτε άλλο.
