Ένα πρωινό, λίγο πριν ξημερώσει καλά, δέχθηκα το πρώτο τηλεφώνημα: Ήταν η φωνή της υπαλλήλου Παρασκευούλας* από το ‘‘Ευριδίκη’’…
…Γιατρέ, ένας ένοικός μας στο ξενοδοχείο, ηθοποιός, κάτι έπαθε! Ζητά γιατρό! Πρόκειται για τον πρωταγωνιστή Σπύρο Καλογήρου.
Σε λίγη ώρα βρέθηκα στο μοναδικό ξενοδοχείο της πόλης.
Με οδήγησαν στον όροφο και το δωμάτιο του επειγόμενου…
Στο άνετο κρεβάτι του μονόκλινου δωματίου του Hotel Ευριδίκη, με περίμενε μεσήλικας άνδρας, εξήντα – εξήντα πέντε περίπου χρόνων, μέτριων σωματικών διαστάσεων, με ανακατεμένα μαλλιά, ρυτιδωμένο πρόσωπο, βαθύ και φοβισμένο βλέμμα! Φαινόταν να μην κοιμήθηκε καλά!
Ο Σπύρος Καλογήρου, ο σκληρός, ο αντιπαθής, ο μοβόρος, ο κακός του παλιού ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου, αλλά έξω στην πραγματικότητα και καθημερινότητα, ο άνθρωπος με καρδιά μικρού παιδιού, ‘‘ψυχούλα’’, που λένε, βρέθηκε να δίνει θεατρική παράσταση στο Κιλκίς, στην αίθουσα Άστρον του Σταμπουλή, με τον περιοδεύοντα στην επαρχία θίασό του. Θα ήτανε περίπου αρχές της δεκαετίας του ’80, αν δε με απατά η μνήμη.
Με περίμενε! Περίμενε με αγωνία τον άγνωστο γιατρό σε μια άγνωστη επαρχία, μακριά από την Αθήνα!
Φυσικά μου ήταν γνωστός από το σινεμά, ακόμη από τα φοιτητικά μου χρόνια.
Είχα έντονες τις μνήμες ακόμη γι’ αυτόν, από την ταινία του Ντίνου Δημόπουλου ‘‘Λόλα’’ (με την Τζένη Καρέζη και Νίκο Κούρκουλο), την ταινία εκείνη με την φοβερή ατάκα του, που άντεξε στο χρόνο, ‘‘…είναι πολλά τα λεφτά, Άρη…’’, αλλά και την άλλη του Δαλιανίδη ‘‘ η Στεφανία στο αναμορφωτήριο’’.
Δεν κρύβω ότι λυπήθηκα τότε για τον ‘‘στραγγαλισμό’’ της Στεφανίας ( Ζωή Λάσκαρη), σταρ Ελλάς, πριν λίγα χρόνια, το σύμβολο της κοριτσίστικης ομορφιάς και σπιρτάδας των εφηβικών και μεταεφηβικών (φοιτητικών) μας χρόνων και πως μίσησα τον ‘‘αγροίκο’’ και σκληρό δράστη Αρμάγο (Σπύρο Καλογήρου).
Ήταν και μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη η Ζωή και πολλοί Σαλονικιοί συμφοιτητές μας λέγανε, πως τη γνωρίζανε… Τώρα, που αυτές τις ημέρες, μας άφησε χρόνους η όμορφη πρωταγωνίστρια, η αναφορά στο όνομά της με τις γραμμές αυτές, ας είναι μια ευχή για καλό παράδεισο στη γειτονιά των αγγέλων…
…Εσύ ’σαι, μωρέ, ο σκληρός και ο κακός της οθόνης;… του πέταξα πριν αρχίσω την εξέταση, για να του δείξω, ότι έχει και στην επαρχία μεγάλη αναγνωρισιμότητα και να δημιουργήσω φιλική ατμόσφαιρα…
…Ναι, γιατρέ μου, ναι, … εγώ είμαι, …εγώ, που έπνιξα την Στεφανία με τα χεράκια μου… λέ ’ς και διάβασε την σκέψη μου! Και πριν προλάβω να ερωτήσω, άρχισε να εξιστορεί το πάθημά του, με τον γνωστό κοφτό, αλλά σαφή λόγο του:
…Ήμουν στη σκηνή, γιατρέ μου, όταν ένοιωσα ξαφνικά να κόβονται τα πόδια μου, μου ήρθε κάτι σα λιποθυμία, έτοιμος να καταρρεύσω! Κρύος ιδρώτας με περιέλουσε και το πάτωμα χανόταν κάτω από τα πόδια μου! Όμως έπρεπε να τελειώσει η παράσταση! Έσφιξα τα δόντια, κρατήθηκα και συνέχισα! Κανείς από κάτω δεν κατάλαβε, τι μου συνέβαινε! Ούτε και οι συνεργάτες μου! Έβγαλα με το ζόρι την παράσταση! Αλλά τα κατάφερα!
Η περιγραφή ήταν αρκετά αποκαλυπτική, με ιστορικό έλκους στομάχου και λήψη ασπιρίνης, που δεν χρειαζόταν πολύ διαγνωστική σκέψη. Η δακτυλική εξέταση, που την δέχθηκε χωρίς γογγυσμό, απλώς επιβεβαίωσε την διάγνωση:
Γαστρορραγία! (αιμορραγία από το στομάχι με μέλαινες – μαύρες – κενώσεις).
Η κοντινή στο ξενοδοχείο εργαστηριακή γιατρός Μαρία Φωτιάδου, που κλήθηκε, πήρε αίμα και έβγαλε τον πρώτο αιματοκρίτη 30 % ! Με αιματοκρίτη από εκεί και παρακάτω για το περιστατικό απαιτείται μετάγγιση αίματος!
Γι’ αυτό το επόμενο βήμα σ’ αυτά τα περιστατικά είναι η ακινησία και μεταφορά στο Νοσοκομείο!
Ο ‘υψηλός’ ασθενής όμως ήταν ανένδοτος.
…Έχω ανειλημμένες υποχρεώσεις το βράδυ στην Αλεξάνδρεια (Γιδά). …Πουλήθηκαν εισιτήρια! …Δεν φταίει ο κόσμος αν αρρώστησα εγώ! …Ίσως και να με παρεξηγήσουν για αθέτηση και παραπλάνηση! …Το φορτηγό με τα σκηνικά έχει φύγει ήδη.
Μπροστά στην ανυποχώρητη επιμονή του με μεγάλη επιφύλαξη, συνέστησα τουλάχιστον, ό,τι συμβουλεύαμε εκείνο τον καιρό σε ανάλογες περιπτώσεις και επί πλέον τηλεφώνησα στον φίλο συμφοιτητή και συνάδελφο ιατρό στον Γιδά Απόστολο Ευθυμιάδη, ( μετέπειτα καθηγητή στο Ιπποκράτειο), να τον δεχθεί άμα τη αφίξει στην Αλεξάνδρεια.
Καλού – κακού τον παρακάλεσα να παρακολουθήσει την
παράσταση, για να επέμβει άμεσα, αν χρειασθεί.
Φαίνεται πως η ισχυρή θέληση του, αείμνηστου πλέον, πρωταγωνιστή, ίσως και οι λιγοστές ιατρικές μας συμβουλές σε δίαιτα και αρκετές δόσεις με αντιόξινα, (γαλάκτωμα Maalox) περιόρισαν την γαστρορραγία σε μία μόνον ώση. Ο Σπύρος Καλογήρου βγήκε νικητής!
Την επομένη με περίμενε στο γραφείο μου, ( Γ. Καπέτα 14), μια ωραιότατη ανθισμένη Αζαλέα η Ποντική (οι λουλουδάδες ξέρουν). Η κάρτα έγραφε, κατά παράφραση, το βιβλικό της Σοφίας Σειράχ:
…Τους γιατρούς τίμα! …Ευχαριστώ πολύ!
Υπογραφή: Σπύρος Καλογήρου.
Στη δεύτερη περιοδεία του στο Κιλκίς την επόμενη χρονιά, μας περίμεναν, εμένα και την σύζυγο, ευγενικά δύο θέσεις στην πρώτη σειρά του κινηματοθέατρου ‘Αβέρωφ’, όπου έδιδε άλλη παράσταση. Δεν ξέχασε!. Είχε έτοιμες γλαδιόλες και μας τις πέταξε μόλις βγήκε στη σκηνή!
Αυτές είναι αμοιβές…
Ο Σπύρος Καλογήρου έφυγε από τον πρόσκαιρο αυτόν κόσμο, μετά από χρόνια, εξ αιτίας επιπλοκών στον εγκέφαλο ύστερα από έναν, φαινομενικά απλό, έρπητα ζωστήρα στο άνω πρόσωπο! Τον λυπήθηκα τότε και μονολόγησα:
…Άτυχε Σπύρο Καλογήρου, αν βρισκόσουν στο Κιλκίς, όταν ‘έσκασαν μύτη’ στο πρόσωπο τα πρώτα ‘σπιθούρια’ του οφθαλμικού έρπητα ζωστήρα, ίσως με τις έγκαιρες ιατρικές μας συμβουλές και οδηγίες, να προλαβαίναμε τις μοιραίες επιπλοκές στον εγκέφαλο!
Αιωνία σου η μνήμη, ‘‘δροσοσταλίδα της αυγής’’, ψυχούλα Σπύρο…
*Παρασκευούλα: Η νυκτερινή υπάλληλος στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου που με τηλεφώνησε τότε, η άτυχη κοπέλα, που έφυγε από τη ζωή νωρίς! Το χαμηλό ακίνητό της κατεδαφίσθηκε, για να διανοιχθεί η μικρή πλατεία στη συμβολή των οδών Σόλωνος με Δημητράκου στο Κιλκίς.
Έγραψα σχετικά στην: Πρώτη Σελίδα, 29. 06. 09
Αύγουστος 2017
Αναστάσιος Αμανατίδης.
