Δεν ήταν απλώς τα 353.000 θύματα μιας γενοκτονίας.

Δεν ήταν απλώς οι 353.000 ψυχές μιας θηριωδίας.       

Είχανε πρόσωπο, ήταν κοντινοί και μακρινοί συγγενείς μας, ήταν μανάδες που έζησαν το ανείπωτο, κορίτσια που παντρεύτηκαν την φρίκη, πατεράδες που χάσανε τα λογικά τους, νέοι που δεν πρόλαβαν να γεράσουν.

Είχανε πρόσωπο!

Ήταν τα κορίτσια στα Βουρλά, οι γυναίκες στην Αμισό, τα γυναικόπαιδα στην Πάφρα και στο Μπεϊαλάν, όσες και όσοι αφανίστηκαν στις πορείες θανάτου προς το Ερζερούμ, όσες και όσοι έσβησαν από την πείνα στο Πιρκ, 353.000 ζωές που αποφασίστηκε να πάψουν να ζουν.

Γνωρίζουμε τι αντιμετώπισαν, σπαράζουμε για το πώς έφυγαν…

Ήτανε πρόσωπα. Είχαν ονόματα:

Πλάτων Αϊβαζίδης, Γιάγκος Ιορδανίδης, Παντελής Αρζόγλου, Παύλος Παυλίδης, Βασίλειος Οικονομίδης… … …

Δεν θα ξεχάσουμε τις τραγωδίες που βίωσαν.

Δεν θα ξεχάσουμε τη Μερζιφούντα και το ‘’Ανατόλια’’, τον δάσκαλο Χαράλαμπο Ευσταθιάδη και τον μαθητή του Αναστάση Παυλίδη, τον δάσκαλο Δημήτρη Θεοχαρίδη και τον μαθητή του Συμεών Ανανιάδη.

Δεν θα γίνουμε επιλήσμονες της εικοσάχρονης Κυριακής Τσιρονίδου και των άλλων κοριτσιών στη Μονή Βαζελώνος.

Δεν ήταν μονάδες που όταν προστίθενται έχουν άθροισμα 353.000, αλλά πρόσωπα.

Για όλα αυτά τα πρόσωπα, ν’ ανασπάλουμε κι επορούμε. Αυτή η βαρβαρότητα δεν προσπερνιέται.

Εν ονόματι αυτών των προσώπων ο αγώνας για την αναγνώριση της γενοκτονίας δεν θα σιγήσει, θα νικήσει τον βράχο όπως το κύμα της θάλασσας.

Με πρωτοπορία τη σπορά τους, τα τρισέγγονα τους που είναι σήμερα εδώ, μέσα στα σπίτια μας και στα σχολεία μας αποτελώντας ένα από τα πιο δυναμικά ποτάμια του ελληνισμού που συνεχίζει να ‘’συνομιλεί’’ με τους προγόνους του και να τιμάει τις παραδόσεις του.

Με μπροστάρηδες τη σπορά τους που ξεκίνησε θρηνώντας, αποδεκατισμένη, ρακένδυτη και εξαθλιωμένη. Τη σπορά τους που ξανασήκωσε το βλέμμα στον ουρανό και σήμερα προκόβει, θυμάται και θυμίζει.

Ν’ ανασπάλουμε κι επορούμε.

Αιωνία τους η μνήμη.