Μετά το αγροτικό του στη Βάθη Κιλκίς, εκπαιδεύεται ως παιδίατρος στο Νοσοκομείο Κιλκίς και επιλέγει να ασκήσει την παιδιατρική στο ΙΚΑ αλλά και διατηρώντας μέχρι την συνταξιοδότησή του ιδιωτικό ιατρείο στην οδό Σόλωνος στο Κιλκίς, παρόλο που με την σύζυγό του Μαρία Ξανθοπούλου – Καπελλά, φιλόλογο με Καλυμνιώτικη καταγωγή , θα επιλέξουν τη Θεσσαλονίκη για να φτιάξουν το δικό τους σπιτικό.
Τα τελευταία χρόνια, ζούσε μεταξύ Κιλκίς - Θεσσαλονίκης – Καλύμνου αλλά και Μάλαγας – Βοστώνης, όπου τα δύο του παιδιά, ο Δούκας και η Γεωργία επέλεξαν να δημιουργήσουν οικογένειες και καριέρες.
Η επαγγελματική μας συγκατοίκηση στο κτίριο της Κλινικής Ορφανού, που στην ουσία μάς χώριζε μόνο ένας διάδρομος με την Aller Retour πόρτα, ήταν για μένα ένα σχολείο, παρόλο που τα επαγγέλματά μας ήταν εντελώς διαφορετικά.
Ο ήχος της κλασσικής μουσικής που άκουγε κάθε πρωί ο Νίκος, γέμιζε με ηρεμία όλο το χώρο δημιουργώντας ένα εργασιακό περιβάλλον που "μού άνοιγε την όρεξη" για δουλειά ακόμα και τις τσαγκαροδευτέρες. Συζητούσαμε πολύ συχνά τόσο για το παλιό, όσο και για το νεότερο Κιλκίς, επισημαίνοντας τις αλλαγές στην πόλη μας. Το διάβασμα ήταν η ξεκούρασή του από κάθε έγνοια. Ώρες ατέλειωτες διάβαζε όχι μόνο ιατρικά, αλλά κάθε είδους βιβλία. Ενημερωμένος έγκαιρα για τις νέες κυκλοφορίες ήταν αδιανόητο να του ξεφύγει κάποια νέα έκδοση. Αυτονόητη ήταν η αγάπη του για τα παιδιά, για τα οποία ενδιαφέρονταν και χαίρονταν με την πρόοδό τους. Η επιστημοσύνη του όμως ήταν χρήσιμη όχι μόνο στους νεαρούς ασθενείς, αλλά πάμπολλες φορές φάνηκε πολύτιμη και σε ενήλικες, συγγενείς και φίλους, που αρκετούς τούς έσωσε την τελευταία στιγμή, επεμβαίνοντας και προτρέποντάς τους να ακολουθήσουν τις συμβουλές του. Έχοντας αξίες που δύσκολα συναντάμε στις μέρες μας, βοήθησε αμέριστα νέους συναδέλφους του, δίνοντάς τους τα φώτα του για να στήσουν τα δικά τους ιατρεία.
Υπήρξε πολιτικότατο ον, έχοντας άποψη τόσο για τα τοπικά ΚιλκισιωΚαλυμνιώτικα, όσο και για τα γενικά παγκόσμια δρώμενα, ιδίως για τα πέραν του Ατλαντικού Ωκεανού, αφού στο Ιλλινόις είχε εγκατασταθεί από πολύ παλιά και διέπρεψε ως χειρουργός, ο μοναδικός του αδελφός Γιάννης Ξανθόπουλος.
Το κριτήριό του σε σχέση με την πολιτική, την κυβέρνηση και την αυτοδιοίκηση ήταν η ευημερία τού απλού ανθρώπου. Ήταν βαθύτατα δημοκρατικός.
Βέρος Κιλκισιώτης, αξιοπρεπέστατος, με μια αύρα διαρκούς αρχοντιάς, ντόμπρος, αληθινός, κατηγορηματικός, που δεν μάσαγε τα λόγια του, έχοντας δίκιο 99,999%
Μερακλής Καλύμνιος, γαμπρός του Μανώλη και της Θεμελίνας Καπελλά, εκλεκτικός στους μεζέδες και απαιτητικός στο κρασί, απολαμβάνοντας τη θάλασσα με πολύ πολύ ευαισθησία.
Η ευαισθησία του, διαφαινόταν στο βλέμμα και στη χροιά της φωνής του, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι η ψυχούλα του ήταν όπως των παιδιών που εξέταζε.
Ο οξύμωρος συνδυασμός ξηράς και θάλασσας έβρισκε πολλές φορές έκφραση όχι μόνο στα λόγια του, αλλά και στη στάση τής ζωής του, γιατί ήταν εκείνος που αγάπησε το Κιλκίς και λάτρεψε την Κάλυμνο.
Αγαπημένε μας Νίκο Ξανθόπουλε
Ο Νικόλας, η Μαρία Ελένη και η Μαρία Ντολόρες – Λόλα είναι η συνέχειά σου, και σε όποιο μέρος του πλανήτη και αν βρίσκονται, θα καμαρώνουν για τον παππού Νίκο, κάθε φορά που θα μαθαίνουν ένα κεφάλαιο της ζωής σου, γιατί πραγματικά ήσουν Κεφάλαιο.
Σίγουρα δεν σε ξεχνάμε
Οι θύμησες είναι πολλές
Και όταν θα αντικρίζουμε ΦΑΡΟ...
Κωνσταντίνος – Γεωργία – Ξανθίππη Στεφανίδη
διά χειρός Γεωργίας
