Την εξέλιξη που έχει  κάθε άνθρωπος στη ζωή του την διαμορφώνει έως ένα βαθμό το οικονομικό και το πνευματικό του κληρονόμημα. Οι οικογενειακές και κοινωνικές συντεταγμένες που ορίζουν τη ζωή του. Βλέπουμε ότι τα παιδιά όσων εργάζονται στο Δημόσιο, ακολουθούν συχνά το επάγγελμα των γονιών τους. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις χαίρουν και των ευεργετικών εξαιρέσεων του νόμου. 
Στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα είναι πιο απλά. Η οικογενειακή επιχείρηση μεταβιβάζεται εύκολα από τους γονείς στα παιδιά. Κι εδώ υπάρχουν βεβαίως για ορισμένα επαγγέλματα οι ευνοϊκές διατάξεις του νόμου. 
Υπάρχουν ακόμη - εκτός από τα «κονέ», τις «άκρες» και το «μέσον» -και τα λεγόμενα «κλειστά» επαγγέλματα. Όλα όσα δημιουργούν αυτό που λέμε κατεστημένο, που σαν ένα  πετροκάραβο έχει ρίξει άγκυρα μέσα στο κοινωνικό μας πέλαγος και δεν λέει να ξεκολλήσει.
Κατά τα λοιπά είμαστε όλοι μας με το σωστό και το δίκαιο ως το βαθμό εκείνο που δεν μας πλήττει.
Θέλουμε για παράδειγμα καθαρό περιβάλλον αλλά δεν θέλουμε στην περιοχή μας ΧΥΤΑ, κι ας πνίγονται τα δέντρα από την ασφυξία, κι ας σκουριάζουν τα μάρμαρα του πολιτισμού από το καυσαέριο.
Αγαπάμε την πατρίδα, αλλά όταν πάμε στο στρατό, δεν θέλουμε να υπηρετούμε στα σύνορα, αλλά να είμαστε όσο γίνεται πιο κοντά στο σπίτι μας.
Στηρίζομε κάθε αιρετό θεσμό, αλλά θέλουμε συνάμα και το αυθαίρετο. Γι’ αυτό και τα παράνομα σπίτια στα δάση μας είναι πιο πολλά κι από τα μανιτάρια!
Θέλουμε κοινωνικές αλλαγές, αλλά δεν κόβουμε αποδείξεις για τις παροχές υπηρεσιών, με αποτέλεσμα να χάνει το κράτος ένα σημαντικό ποσό από τα φορολογικά του έσοδα. 
Σε πρόσφατο φορολογικό έλεγχο που έκανε η ομάδα του πρώην ΣΔΟΕ στο Κολωνάκι – και μπράβο στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης για αυτό - αποδείχθηκε ότι πολλοί μεγαλογιατροί εκεί, δήλωναν ετήσιο εισόδημα πιο κάτω κι από το όριο της φτώχειας! Κάποιοι μάλιστα με βάση το δηλωμένο τους εισόδημα έχουν δικαίωμα και σε επίδομα αλληλεγγύης!
Κατά τα λοιπά θεωρούμαστε Ευρώπη. Ανήκουμε στη Δύση αλλά λατρεύουμε την Ανατολή.
Είμαστε, θα έλεγα, ένας αχταρμάς από τσάμικο και τσιφτετέλι. Μια εθνική σχιζοφρένεια που εκδηλώνεται αντιφατικά, ανάμεσα σ’ αυτά που λέμε και σ’ αυτά που κάνουμε.
Λέμε για παράδειγμα ότι μας αρέσει η διαφάνεια αλλά στον πίνακα της αδιαφάνειας «χτυπάμε» πρωτιά σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Λέμε όχι στη διαφθορά, αλλά στον πίνακα της παγκόσμιας διαφθοράς, ανταγωνιζόμαστε το Αφγανιστάν και τη Μπουτσουάνα.
Μιλάμε για ηθική αλλά υιοθετούμε συγχρόνως και την «αρπαχτή» σε μια εποχή, όπου η μαρξιστική θεωρία έχει πλήρως υποταχθεί στο «Κεφάλαιο».
Ποιος θα το πίστευε ποτέ πριν από λίγα χρόνια, ότι η Κίνα θα γινόταν η μητρόπολη του ελεύθερου παγκόσμιου εμπορίου;
Ποιος θα το φανταζόταν ποτέ ότι στην Αμερική, στη Μέκα του καπιταλισμού και του αγάλματος της ελευθερίας, ένας στους έξι Αμερικάνους πεινά, την ίδια στιγμή που στην κομμουνιστική Κίνα πληθαίνουν οι εκατομμυριούχοι;  
Κι όλα αυτά την ίδια ώρα που στη δική μας χώρα όλα βρίσκονται στο «κόκκινο»: Με το σιτάρι να σαπίζει στις αποθήκες, το γάλα να είναι για τον παραγωγό πιο φτηνό από κι το εμφιαλωμένο νερό και το μεροκάματο σχεδόν ανύπαρκτο.
Εμείς όμως ελπίζουμε. Ελπίζουμε γιατί γνωρίζουμε ότι η ελπίδα ήταν εκείνη που είχε μείνει στο «κουτί» της Πανδώρας τελευταία.  
Ελπίζουμε, γιατί θέλουμε να πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση με τη μεγάλη προσπάθεια που κάνει, ίσως κατορθώσει να βάλλει σε τάξη τη χώρα. Για να βλέπει ατσαλάκωτη την εικόνα της στον καθρέφτη της διαφάνειας.
Για να μπορεί να προχωρεί στην οδό της Ελπίδας ολόρθη, ενώνοντας το «Απολλώνιο φως» της αρχαιότητας με το αναστάσιμο «δεύτε λάβετε φως».
Γιατί όπως υπογραμμίζει ο Πλάτων στον «Κρατύλο»: «Δεν υπάρχει δίκαιο μετά τη δύση του ήλιου»…