Η ξενιτιά είναι γνωστή στον Έλληνα από παλιά. Τραγουδήθηκε όσο κανένας άλλος πόνος κι όταν «ζυγίσθηκε», αποδείχθηκε βαρύτερη κι από το θάνατο. Ο ξενιτεμός από το σπίτι που γεννήθηκες, ο μισεμός από τη γη που φιλοξενεί τα κόκαλα των προγόνων σου, και ο ξεριζωμός από την αυλή που αντηχεί το κλάμα των παιδιών σου, είναι οδυνηρός.
Το να παίρνει κάποιος το δρόμο της φυγής, είναι σαν να ξεκορμίζεται η ψυχή του από το σώμα. Τίποτα γλυκύτερο από την πατρίδα (ουδέν γλύκιον πατρίδος), γράφει από παλιά ο Όμηρος. Ο ποιητής που ύμνησε όσο κανείς άλλος τη νοσταλγία και  τη φιλοξενία στην «Οδύσσεια».
Η Δημοκρατία σε κάθε χώρα είναι ώριμη, όταν έχει καλλιεργημένους πολίτες . Όταν στηρίζεται στην ηθική και το δίκαιο. Όταν μπορεί να δημιουργεί πολιτισμό αντάξιο του νοήματος του ανθρώπου.
Είναι αλήθεια, πως ό,τι το πιο σπουδαίο πέτυχε η Ελλάδα σε Πολιτισμό, το πέτυχε δυόμισι χιλιάδες χρόνια πίσω. Τότε που η ελληνικότητα είχε διάσταση οικουμενική, ο Έλληνας ήταν τιμή για το ανθρώπινο γένος και η Γη πλατιά για το τράνεμα όλων μας, κατά πως λέει ο ποιητής.
Μιλάμε για εποχές που η ελληνική σκέψη έρρεε στις φλέβες του κόσμου, όπως ο ιχώρ (ζωογόνος ουσία) στις φλέβες του Τάλου. Για μαρτυρίες, σαν κι αυτές του Ίψεν, που κατηγορώντας τον η μούσα για βάρβαρο, απάντησε: «…κι εγώ είμαι απ’ την Ελλάδα». Μιλάμε ακόμη για την Ελλάδα του Καβάφη, του Μπάυρον, του Παλαμά. Για την Ελλάδα του Ξένιου Δία και της προσφυγιάς. Για εκείνη την Ελλάδα που κατάκτησε πολιτισμικά τους κατακτητές της και που, βεβαίως,  και δεν φοβάται τα  «ξένα» παιδιά που σαν αγριολούλουδα  ρίζωσαν στα χώματά της.
Αντίθετα, θα ήταν μεγάλο λάθος, αν  επικρατούσαν φωνές σαν κι αυτές που άλλοτε αφαίρεσαν  την ιθαγένεια από Έλληνες, σαν τον Λουντέμη, τον Αξελό και την Έλλη Αλεξίου!  Τη μετανάστευση, άλλωστε, την έζησε και ο Ίδιος ο Χριστός, όταν Μικρός, ακολούθησε τους γονείς Του στην Αίγυπτο…
Και να θυμόμαστε επίσης, πως και τώρα που μιλάμε, υπάρχουν τόσοι Έλληνες πολίτες στον κόσμο όλο, όσοι περίπου είμαστε κι εμείς που μένουμε στην Ελλάδα. Πολλοί μάλιστα από αυτούς έγιναν καθηγητές σε ξένα πανεπιστήμια, ενώ άλλοι  έγιναν βουλευτές και τιμούν τα κοινοβούλια των χωρών που ζούνε.
Στη Σουηδία, μάλιστα, είχαμε βουλευτή από το Κιλκίς, τον Τάσο Σταφυλίδη. Στην Αμερική, λίγο έλειψε να έχουμε πρόεδρο δικό μας, ενώ στη Ρωσία έχουμε αστροναύτη ποντιακής καταγωγής.
Για όλους αυτούς, ως Έλληνες που είμαστε, δικαίως χαιρόμαστε. Συγχρόνως, όμως, καλό είναι να θυμόμαστε, πως είμαστε και Ορθόδοξοι. Οπότε θα ήταν λάθος, αν η χριστιανική Ελλάδα γύριζε πλάτη στον πόνο του εκδιωγμένου ανθρώπου:
«Επείνασα γαρ και ουκ εδώκατέ με φαγείν, Εδίψασα και ουκ εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και ου συναγάγετέ με..», λέει ο Χριστός στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, (ΚΕ 42).
Αλλά και ο Ιωσήφ από Αριμαθαίας, απευθυνόμενος στον Πιλάτο, στο δοξαστικό της Μεγάλης Εβδομάδας λέει: «Δος μοι τούτον τον Ξένον, του εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω. Δος μοι τούτον τον ξένον, ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν που κλίνη…»
Επιγραμματικά θα έλεγα ότι πλάσματα του Ιδίου Θεού είμαστε. Από νερό και χώμα φτιαγμένοι. Είτε πιστεύουμε σχετικά με τη δημιουργία του ανθρώπινου γένους στο «μύθο του Προμηθέα» είτε στο βιβλίο της Παλιάς Διαθήκης, τη «Γένεση».
Όλοι μας κάτω από τον ίδιο ήλιο ζούμε κι από τον ίδιο αέρα αναπνέουμε.
Για αυτό, και θα ήταν διπλά άδικο, τόσο για τον πολιτισμό μας, όσο και για την  πίστη μας, να αρνηθούμε την ελληνική ιθαγένεια στα «ξένα» παιδιά, που γεννήθηκαν  και γαλουχήθηκαν με τα νάματα του  πολιτισμού μας. Τον όμορφο κόσμο που κρύβουμε εντός  μας, μην τον χάσουμε….