Αν είναι αληθινό αυτό που λέει ο Ηράκλειτος, ότι ένας άνθρωπος, αν είναι ικανός, κάνει όσο οι δέκα χιλιάδες, τότε οι λίγοι  ικανοί είναι πιο σημαντικοί από τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανθρώπων. Είναι γνωστό, πως κάθε εποχή συνδέεται ιστορικά με τους ταγούς της. Πως το κάθε δημιούργημα είναι πρώτα έργο του ιδίου του δημιουργού και κατόπιν του λαού, αν κρίνουμε από τις επιγραφές, που υπάρχουν στις ένθετες πλάκες στα δημόσια κτήρια.
Πουθενά, μα πουθενά, δεν θα δούμε ούτε μία επιγραφή που να γράφει ότι το παρόν κτήριο «ανεγέρθη» από το λαό, κι ας είναι ο λαός αυτός που πληρώνει το μάρμαρο.
Το ίδιο ισχύει και για το κάθε πολιτικό μέτρο. Η «σεισάχθεια» θα ταυτίζεται με το Σόλωνα, η διαίρεση της Αθήνας σε δήμους με τον Κλεισθένη και το ΑΣΕΠ με τον Πεπονή.  
Είναι αλήθεια πως η παιδεία εκτός από βιβλία και καλούς δασκάλους, θέλει και καλούς μαθητές. Το ίδιο, θα έλεγα, και η πολιτική. Εκτός από πρόγραμμα και καλούς πολιτικούς, θέλει και καλούς πολίτες.
Tα μέτρα που δεν έχουν τη στήριξη της κοινωνίας, δεν περπατούν, όσο καλά κι αν είναι. Κάθε κοινωνία δέχεται αλλαγές, ανάλογα με τον τρόπο που δρα και σκέφτεται. Κανένας νόμος δεν φέρνει από μόνος του την αλλαγή, αν δεν  εφαρμόζεται. Αν δεν αλλάξει, εν πολλοίς, η εντροπία και η νοοτροπία του Έλληνα.
Διαφορετικά θα γίνει ό,τι και με το κάπνισμα. Που, ενώ έχει απαγορευτεί σε δημόσιους χώρους, στην πράξη ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Συνεπώς, δεν είναι το Ευαγγέλιο που κάνει από μόνο του τον Χριστιανό, εάν ο πιστός δεν τηρεί τα όσα γράφει.
Είναι νοητό πως η κρίση των αξιών προηγείται από την κρίση των θεσμών. Η κοινωνία αλλάζει ως το βαθμό εκείνο που αλλάζουν τα μέλη της. Όσο δεν μένουν αδρανείς εκείνοι που μπορούν να την αλλάξουν.
Για να καταλάβουμε εκείνο που πέτυχε τις πρώτες εκατό μέρες ως κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, πρέπει αυτό να το συγκρίνουμε με τις τελευταίες εκατό μέρες της ΝΔ. Τότε θα βρούμε την πραγματική διαφορά, η οποία και με βάση τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις είναι υπέρ του Κινήματος.   
Ζούμε γενικότερα σε καιρούς που ο άνθρωπος δεν κρίνεται από το «είναι» του αλλά από το «έχειν» του. Οι αρετές είναι στολίδια για τα παραμύθια, οι γιορτές είναι χαρές μόνο για εκείνους που μπορούν να τις χαρούν και οι αξίες έμειναν ακριβά «φυλαχτά» στα σεντούκια.

Πολιτική σημαίνει το να μπορείς να μετατρέπεις τη λαϊκή εντολή σε προσωπική ισχύ. Ν’ αναπληρώνεις το έλλειμμα του έργου με το περίσσευμα του λόγου. Να δίνεις στο κενό περιεχόμενο μέσα από τον τύπο, και να παρουσιάζεις το κακό για άριστο.
«Δρώντες τα αίσχιστα άριστους λόγους ποιούσι», λέει από παλιά ο Δημόκριτος…
Την πολιτική στην εποχή μας την διαμορφώνει κυρίως η επικοινωνία και δευτερευόντως η κοινωνία. Και ιδίως ο διεθνής τύπος, η «αγορά» και οι ξένοι «οίκοι» αξιολόγησης.
Το καράβι που το λένε «Ελλάδα 2009» βουλιάζει με τα αμπάρια του γεμάτα από τη σαβούρα της διαπλοκής και της διαφθοράς. Η χώρα δέσμια του δημόσιου ελλείμματος και των χρεών της, πέφτει από τον έναν βυθό στον άλλο, ώσπου δεν υπάρχει άλλος. Η βρώμα στο ψάρι έχει φθάσει από το κεφάλι ως την ουρά σε μια «ψαραγορά», όπου η δυσωδία δεν αφήνει στο συλλογικό όραμα να αναπνεύσει.
Έτσι, από το ομηρικό: «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης», φθάσαμε στο τωρινό και ολίγον (παρα)φθαρμένο, «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάρτης». Φθάσαμε σ’ ένα σημείο παρακμής, όπου η πατρίδα ταυτίζεται με την παρτίδα και ο πατριώτης με τον παρτάκια, ακόμα και μέσα στο ίδιο του το κόμμα.
Πριν από αιώνες διατύπωσε ο Πυθαγόρας την άποψη, ότι «η μονάδα είναι το παν». Πράγματι. Τη μονάδα αναζητούν οι άνθρωποι σε Γη και Ουρανό. Σ’ αυτήν πιστεύουν, αυτήν ψηφίζουν κι από αυτήν ελπίζουν ν’ αλλάξει η ζωή τους.
Το πολιτικό φορτίο που κουβαλά στις πλάτες του ο πρωθυπουργός της χώρας, ο Γιώργος Παπανδρέου, είναι πολύ μεγάλο. Κι αν λέμε ότι στη δημοκρατία η ευθύνη είναι συλλογική, δεν πρέπει να αγνοούμε ότι την κύρια ευθύνη την έχει πάντα ο ένας…