Όπως το ίδιο συζητήσιμο είναι, αν τα εθνικά οφέλη της κάθε χώρας χωριστά, αποτελούν τα εχέγγυα για μια ενιαία πολιτική έκφραση.  
Κι εξηγούμαι ευθύς αμέσως: Αν π.χ. γινόταν ποτέ, η προστασία των συνόρων μας, χερσαίων ή θαλάσσιων, να αποτελέσει στην ουσία κοινή εξωτερική πολιτική.
Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση, εκτός από οικονομική και δημοσιονομική που είναι, είναι κάτι ακόμη το παραπάνω.
Αν είναι για να προωθεί το εμπόριο των ισχυρών χωρών της ή αν είναι να υπερασπίζεται και άλλες εθνικές αξίες.
Διαφορετικά, αν θεωρήσουμε ότι τα ελληνικά σύνορα είναι ταυτόχρονα και Ευρωπαϊκά, τότε η χώρα μας θα έπρεπε να αισθάνεται σιγουριά ως προς τη φύλαξή τους από παράνομους μετανάστες.
Τότε, θα έπρεπε, κι ο τουρκικός στρατός να είχε αποχωρήσει από την Κύπρο - καθώς καταπατεί έδαφος ευρωπαϊκό - όπως και τα Ίμια να μην είχαν βαφτεί γκρίζα.
Άρα, η Ένωση, δεν είναι και τόσο αρραγής. Αλλιώς με τόσους συμμάχους, δεν θα έπρεπε να ανησυχούμε για τίποτα…
Άλλωστε, θα ήταν μεγαλύτερη η ουτοπία, αν πιστεύαμε ότι σε περίπτωση θερμού επεισοδίου π.χ. με τη γείτονά μας εξ Ανατολών, την εδαφική μας ακεραιότητα θα την υπερασπίζονταν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας. Ας πούμε, για παράδειγμα,  οι Κροάτες, οι Εσθονοί ή οι Σλοβένοι! 
Το θέμα γίνεται ακόμη πιο σοβαρό, αν αναλογισθούμε, ποιος λαός και ποιος στρατός θα μας προστατέψει_ Ο λαός που έχει απαξιώσει καθετί το εθνικό_ Ή ο στρατός που έγινε καθ’ όλα επαγγελματικός_ Αποφεύγω να πω «μισθοφορικός», αν και αποτελεί γεγονός, ότι η ανεργία  και κυρίως η επαγγελματική ανασφάλεια έντυσε πολλά παιδιά στο χακί.
Αυτό, όμως, δεν είναι και ό,τι το πιο παράξενο, όταν την ίδια στιγμή η Ομόνοια έχει «εγκαταλειφθεί» στους μετανάστες κι ο ντόπιος πληθυσμός λόγω εγκληματικότητας έχει εγκαταλείψει το κέντρο της Αθήνας.
Αν, τώρα,  γι’ αυτό φταίει η ευρωπαϊκή ή η εθνική μας πολιτική, αν φταίει η Αμερικάνικη εξωτερική πολιτική, που δημιουργεί ένα ρεύμα προσφύγων από το Αφγανιστάν έως εδώ, δεν το γνωρίζω…
Το κακό είναι, ότι τα πράγματα εξελίσσονται με ρυθμούς που δεν τους ελέγχουμε πια. 
Αρκεί να θυμηθούμε μόνο ότι πριν τρεις δεκαετίες τα τρένα «στοιβαγμένα» με Έλληνες μετανάστες έφευγαν για τη Γερμανία, το Βέλγιο, τη Σουηδία.  Ενώ τα βαπόρια με τον ανθό της Ελλάδας φορτωμένα πήγαιναν για Αμερική, Αυστραλία, Καναδά.
Στις μέρες μας οι παράνομοι μετανάστες με σάπιες βάρκες φθάνουν στη χώρα μας κρυφά τη νύχτα.  Άλλοι πάλι, πρόσφυγες κυρίως, για να ζήσουν της λευτεριάς το όνειρο, χάνονται στα λασπόνερα του Έβρου ή πνίγονται στο Αιγαίο.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε καιρούς που σύμφωνα με τον Ησίοδο θα κυριαρχούσε το πέμπτο γένος των ανθρώπων. Το ονομαζόμενο «σιδηρούν γένος»:  Όπου το δίκαιο θα ήταν στα χέρια των ισχυρών, δεν θα υπήρχε υπακοή στους νόμους, ο ξένος δεν θα σεβόταν τον φιλοξενητή του και ο φθόνος θα κατακτούσε τους ανθρώπους…
Άραγε, οι σιδεριές στα παράθυρά μας είναι ένα προμήνυμα που παραπέμπει στο σιδηρούν γένος; Ή μήπως η πραγματικότητα που ζούμε ξεπέρασε την πολιτική, με την ίδια σημασία που η Οδύσσεια ως ιδέα ξεπέρασε τον Οδυσσέα;
Όπως και να έχουν τα πράγματα ο προορισμός μας δεν είναι ο Καβάφης αλλά η Ιθάκη που χάσαμε…