Τις δύο αυτές μέρες έφθαναν στο Φούλατζικ για να παλέψουν και ξακουστοί Τούρκοι και Αρμένιοι παλαιστές («πεχλιβάνηδες» στα τούρκικα) από τα γύρω χωριά ακόμη και από το Καραμουρσέλ την μεγαλύτερη κωμόπολη της περιοχής..
Οι αγώνες γινόντουσαν στα αλώνια, και ιδίως στου «τσακαλιού» το αλώνι, και στην περιοχή που ονομαζόταν "τα 9 δένδρα" (dokuz ağaçlar) με συνοδεία νταουλιού και ζουρνάδων, που όταν άρχισαν να παίζουν τους σκοπούς της πάλης, άναβαν τα αίματα.
Πρώτα, έβγαιναν δευτερεύοντες παλαιστές, συνήθως τούρκοι ή αρμένιοι. Οι νικητές στην συνέχεια αντιμετώπιζαν έναν από τους ως άνω αναφερθέντες πρωτοπαλαιστές. Σχεδόν πάντα τελικός νικητής έβγαινε Φουλατζικιώτης.
Μετά από κάθε αγώνα πάλης οι δύο αντίπαλοι πιασμένοι χέρι-χέρι περνούσαν ανάμεσα από τους θεατές, οι οποίοι και έριχναν μέσ' στα μαντήλια νομίσματα (τσεϊρέκια, γρόσια και μετζίτια ασημένια) τα οποία και μοιράζονταν.
Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, και την ανταλλαγή των πληθυσμών που ακολούθησε, η μεγάλη πλειοψηφία των Φουλατζικιωτών εγκαταστάθηκε στο χωριό αυτό, το οποίο κατοικούνταν μέχρι τότε από Τούρκους και ονομαζόταν Ασικλάρ. Το χωριό το 1925 μετονομάστηκε σε Ευρωπό.
Οι πρόσφυγες έφεραν και συνέχισαν τα έθιμα της πατρίδας τους.
Το απόγευμα της ημέρας του Αγίου Γεωργίου μαζευόντουσαν στο χώρο αυτό που σήμερα ονομάζεται «Μοναστηράκι». Την εποχή εκείνη ο χώρος αυτός ήταν ανοιχτός όπου κάθε οικογένεια είχε το αλώνι της. Ανέβαιναν οι κάτοικοι παρέες-παρέες για να γλεντήσουν. Κάθε αλώνι είχε μία – δύο παρέες.
Μέχρι την δεκαετία του 1950 δέσποζε στο χώρο ένα πολύ ψηλό δένδρο βελανιδιάς με μεγάλη σκιά. Εκεί κάποια στιγμή ξεκινούσαν οι αγώνες πάλης και ο κόσμος μαζευόταν ένα γύρω για να παρακολουθήσει. Η πάλη γινόταν με τη συνοδεία ζουρνάδων και νταουλιών. Ο Πατρίκης Νίκος έπαιζε μεγάλο ζουρνά, ο Τοκαλάκης Γιώργος μικρό ζουρνά και ο Κοζκόζης Γιώργος νταούλι.
Ερχόντουσαν παλαιστές και από τα γύρω χωριά: τον ΄Ασπρο, τα ΄Αθυρα και από το Δυτικό, που ήταν και οι περισσότεροι, για να αντιμετωπίσουν του δικούς μας πρωτοπαλαιστές: Αρχικά τους μεγαλύτερους ηλικιακά Αϊβάζη Χαράλαμπο, Τιντίνη Γιώργο και Σιβρή Μιχάλη που ήρθαν από το Φούλατζικ και στην συνέχεια τους μεταγενέστερους Χατζηγεωργίου Παύλο, Πασχαλίδη Δημητρό, Καπουσίζη Τάσο και Καραγιάννη Χαράλαμπο. Είναι ο ίδιος που έγινε μετέπειτα γνωστός σε όλη Βόρεια Ελλάδα, κυρίως, μέσα από τις επιδείξεις δύναμης που πραγματοποιούσε. Αυτόν το αθλητή τίμησε ο τοπικός παλαιστικός σύλλογος βάζοντας το επίθετό του στην ονομασία του. Ο Παλαιστικός Σύλλογος Μικρασιατών Προσφύγων «Ο Καραγιάννης» Ευρωπού είναι άξιος συνεχιστής της παράδοσης των προγόνων μας στην πάλη. Από την ίδρυσή του, το έτος 1998, ο Σύλλογος μας κάνει συνεχώς υπερήφανους με τις διακρίσεις των αθλητών στους διασυλλογικούς και διεθνείς αγώνες που συμμετέχουν.
