Ο ένας από τούς αστυνομικούς πυροβόλησε και  ένας από τους νεαρούς, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος, έπεσε νεκρός από την σφαίρα. Στο σκεπτικό της δικαστικής αποφάσεως αναφέρεται ότι  «Χρησιμοποίησε το όπλο του (ο αστυνομικός) και πυροβόλησε προς εκτόνωση του θυμού του και στείρα ικανοποίηση της κακώς εννοούμενης υπερηφάνειας του, αν όχι κατά την αυθαίρετη εκτίμηση του ιδίου ανδρικού φιλότιμου» και τονίζεται ότι μια από τις αιτίες που όπλισαν το χέρι του ήταν η «ακατάσχετη επιθυμία του να προκαλέσει με κάθε τρόπο άοπλα νεαρά άτομα και να κάνει επίδειξη ισχύος, εμφορούμενος από την ασφάλεια που του παρείχε η κατοχή του οπλισμού του». Η πολιτεία με τα θεσμικά της όργανα τιμώρησε την δολοφονία.  Ο  αστυνομικός καταδικάστηκε στις 11 Οκτωβρίου του 2010 σε ισόβια  και ο συγκατηγορούμενος συνάδελφος του σε 15ετή κάθειρξη. Συνήγοροι πολιτικής αγωγής ήταν ο Νίκος Κωνσταντόπουλος (πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού της Αριστεράς και η Ζωή Κωνσταντοπούλου (μετέπειτα βουλευτής του Σύριζα και πρόεδρος της βουλής).  Είναι απολύτως σαφές ότι ο αστυνομικός πυροβόλησε με δική του  πρωτοβουλία, χωρίς καμία απολύτως  εντολή των προϊστάμενων του και χωρίς καμία προτροπή από το κράτος. Ένα μόνο λογικό  συμπέρασμα βγαίνει  από αυτό το τυχαίο  περιστατικό: υπάρχει  ανάγκη σωστής επιλογής των αστυνομικών που οπλοφορούν και υπάρχει  ανάγκη εκπαιδεύσεως των αστυνομικών στην σωστή χρήση των όπλων. Τίποτε άλλο. Δεν υπάρχει  ούτε θέμα παρακράτους, ούτε  θέμα ανεξέλεγκτης αστυνομικής βίας, ούτε θέμα στοχοποιήσεως των νεαρών που παρεκτρέπονται.
     Μετά την αναγγελία του θανάτου του νεαρού, ξέσπασαν  διαδηλώσεις οργής και μία γενική αποδοκιμασία του (δεξιού)  κράτους που σκοτώνει μικρά παιδιά στους δρόμους της Αθήνας (τους ίδιους παραλογισμούς ακούσαμε πρόσφατα από την τηλεόραση).  Σε όλες τις μεγάλες πόλεις  προκλήθηκαν  πολυήμερες ταραχές, εμπρησμοί,  βανδαλισμοί και λεηλασίες εμπορικών καταστημάτων. Η εικόνα της εκτεταμένης  καταστροφής απέδειξε την πλήρη αδυναμία της τότε κυβερνήσεως Καραμανλή να ελέγξει την κατάσταση και να κυβερνήσει την χώρα. Απέδειξε επίσης την απόλυτη ανικανότητα του τότε υπουργού εσωτερικών (και νυν προέδρου της δημοκρατίας) Προκόπη Παυλόπουλου να υπερασπιστεί την ασφάλεια και τις περιουσίες των πολιτών. Τα γεγονότα  εκείνης της εποχής ήταν σταθμός στην πολιτική ζωή του τόπου. Φάνηκε  περίτρανα ότι ο ουσιαστικός αντίπαλος στην τότε κυβέρνηση ήταν η ανεξέλεγκτη και κατευθυνόμενη από ακραίους, βία στους δρόμους. Φάνηκε επίσης  ότι ο φόνος του νεαρού ήταν πρόσχημα για ταραχές και για  πλιάτσικο.  Από τότε το πολιτικό παιχνίδι παίζεται υπό τον παραλυτικό φόβο (ή την απειλή) επαναλήψεως εκτεταμένων επεισοδίων. Απόδειξη αυτού του φόβου είναι η συχνά επαναλαμβανόμενη  φράση  «εάν πάρουμε εμείς τα τάδε μέτρα, θα καεί η Αθήνα». Απόδειξη του ιδίου φόβου ήταν και ο εξευτελισμός που υπέστη το 2014  η κυβέρνηση Σαμαρά κατά την  απεργία πείνας  του καταδικασμένου για ένοπλη ληστεία τραπέζης Νίκου Ρωμανού (επιστήθιου φίλου του Γρηγορόπουλου).
     Ο κοινός νους δεν κατανοεί  το μέγεθος των καταστροφών που ακολούθησαν την δολοφονία  του Γρηγορόπουλου ούτε κατανοεί  τις πορείες και τις διαδηλώσεις  που συνεχίζονται να γίνονται κάθε χρόνο στις  6  Δεκεμβρίου. Αυτό είναι το τρίτο μας  θέμα:  η επαναλαμβανόμενη ιεροτελεστία εμπρησμών-καταστροφών-πλιάτσικου που συνοδεύουν κάθε διαδήλωση που γίνεται στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη.
    Πρωταγωνιστές των επεισοδίων είναι οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως αντιεξουσιαστές  (ή αναρχικοί ή δεν ξέρω πως αλλιώς τους αρέσει να λέγονται) που έχουν δική τους ιδιαίτερη λογική. Επιδιώκουν κάθε χρόνο, με την υπενθύμιση του θλιβερού αυτού γεγονότος, να απαξιώσουν τον ρόλο της  αστυνομίας (σαν να είναι οι αστυνομικοί εν δυνάμει δολοφόνοι ανηλίκων)  και να αδρανοποιούν την  υποχρέωση που έχει το κράτος  να απαντά στις προκλήσεις τους και να κάνει το καθήκον του, δηλαδή να  προστατεύει τους πολίτες.  Δεν χάνουν καμία ευκαιρία για  να  μετατρέπουν σε πεδίο μάχης το κέντρο των μεγάλων πόλεων. Διακηρύσσουν ότι πολεμούν το κράτος ενώ στην πράξη  στρέφονται  κατά των πολιτών καταστρέφοντας τις περιουσίες τους. Δηλαδή σπάζοντας  ιδιωτικά αυτοκίνητα και καίγοντας μαγαζιά και περίπτερα θέλουν να μας πείσουν ότι πολεμούν το κράτος και όχι την κοινωνία. Ότι παραλύοντας  κάθε τόσο το κέντρο της Αθήνας  λαβώνουν την εξουσία και όχι το εμπόριο και την οικονομική και τουριστική ζωή της πόλεως. Ότι τις ζημιές που προκαλούν στο δημόσιο θα τις πληρώσει κάποια δημόσια υπηρεσία και όχι οι φορολογούμενοι από την τσέπη τους.  Θέλουν να μας πούνε  ότι με τους κάδους απορριμμάτων που καίνε συστηματικά κάνουν αντίσταση  και όχι ότι υποβαθμίζουν  την καθημερινότητα των πολιτών. Θέλουν να μας πείσουν με το όνομα τους (αντιεξουσιαστές-τρομάρα τους)  ότι προσφέρουν υπηρεσία στην κοινωνία ενώ στην πραγματικότητα την κοινωνία μισούν και την κοινωνία πολεμούν. Είναι επιπλέον και θρασύδειλοι διότι κυκλοφορούν με μάσκες και κουκούλες για να μην αναγνωρίζονται. Το σημαντικότερο είναι ότι  επωφελούνται από το γεγονός που  ζουν σε δημοκρατία (στην Βόρειο Κορέα και στο Ιράν αν τολμούσαν να κάνουν το παραμικρό  θα τους εκτελούσαν  επιτόπου).
     Εσκεμμένα θέλουν ναμας κάνουν να ξεχάσουμε  ότι σε μία δημοκρατία η αστυνομία δρα στο όνομα της πολιτείας και κατά συνέπεια του λαού για να προστατεύει  την ζωή και την περιουσία των πολιτών. Από ποιους;  από όσους διαταράσσουν την δημόσια τάξη, από τους δήθεν επαναστάτες με τα  αρρωστημένα μυαλά και από τους  επαγγελματίες μπαχαλάκηδες. Επί τριάντα χρόνια οι πολιτικοί τούς αφήνουν να αλωνίζουν και να καταστρέφουν ανεξέλεγκτοι, ενώ οι  πολίτες  παρακολουθούμε ανήμποροι την καταστροφική τους μανία. Είναι και αυτό μια από τις ενδείξεις της  κοινωνικής παρακμής και του παραλογισμού που ζούμε.