Χωρίς άλλες εισαγωγές, πιστεύω ότι, στον τομέα του πολιτικού συστήματος / πολιτεύματος, η Ελλάδα θα πρέπει να προχωρήσει στις εξής αλλαγές:
 1. Η υποψηφιότητα για το βουλευτικό αξίωμα δεν πρέπει να δίνεται από τον αρχηγό του κάθε κόμματος, διότι έτσι καλούμαστε να εκλέξουμε ανθρώπους ήδη επιλεγμένους (και στην επιλογή τους ως υποψηφίων βουλευτών ενδέχεται να συμπράττουν και εξωθεσμικά συμφέροντα). Η υποψηφιότητα πρέπει να δίνεται απευθείας από εμάς, τους πολίτες, με εκλογές στις τοπικές κοινωνίες. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να γίνει το σύστημά μας πραγματικά αντιπροσωπευτικό.
2. Τελευταία προβάλλεται πολύ η πρόταση να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών σε 200 ή και λιγότερους, με πρόσχημα το "να μην πληρώνουμε τόσα χρήματα για τους μισθούς τους". Μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας χειροκροτεί αυτήν την πρόταση, λόγω πικρίας και αγανάκτησης προς τους βουλευτές εξαιτίας των εξελίξεων των τελευταίων χρόνων. Όμως, χρειάζεται προσοχή και ψυχραιμία: αν το θέμα έχει να κάνει με το οικονομικό κόστος, τότε γιατί ζητείται η μείωση του αριθμού των βουλευτών και όχι απλά η δραστική μείωση του μισθού τους; Μήπως γιατί κρύβονται άλλα κίνητρα πίσω από τη συγκεκριμένη πρόταση; Εξηγούμαι: όσο μικρότερος είναι ο αριθμός αυτών που λαμβάνουν αποφάσεις και νομοθετούν, τόσο πιο εύκολο γίνεται για κάποιους να δωροδοκήσουν, να εξαγοράσουν ή και να εκβιάσουν ένα μέρος τους, ώστε να ψηφίζονται οι νόμοι που αυτοί επιθυμούν (ή να μην ψηφίζονται οι νόμοι που δεν επιθυμούν)! Με άλλα λόγια, ένα μικρότερο αριθμητικά κοινοβούλιο, είναι ένα πιο εύκολα ελεγχόμενο κοινοβούλιο. Γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο, ο αριθμός των βουλευτών όχι μόνο δεν πρέπει να μειωθεί, αλλά, αντιθέτως, πρέπει να αυξηθεί (με παράλληλη, βέβαια, μείωση του μισθού και των προνομίων τους).
3. Σύμφωνα με το άρθρο 44 του Συντάγματος, το αν θα γίνει δημοψήφισμα, για ποιο ζήτημα θα γίνει δημοψήφισμα και με ποια διατύπωση του ερωτήματος, ανήκει στην ευχέρεια του πρωθυπουργού. Αυτό πρέπει κατά τη γνώμη μου να συμπληρωθεί με τη δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφίσματος με λαϊκή πρωτοβουλία. Δηλαδή αν συγκεντρωθεί ένας απαιτούμενος αριθμός πολιτών (π.χ. από 300.000 υπογραφές και άνω) που ζητούν διεξαγωγή δημοψηφίσματος για ένα ζήτημα, να προκηρύσσεται υποχρεωτικά το δημοψήφισμα.
4. Όσον αφορά τη Δικαιοσύνη: α) Η Ελλάδα είναι ανάγκη να αποκτήσει επιτέλους Συνταγματικό Δικαστήριο, ώστε να μην είναι τόσο εύκολο για την εκάστοτε κυβέρνηση να παραβιάζει το Σύνταγμα όπως κατ' επανάληψη συνέβη τις τελευταίες δεκαετίες. β) Προκειμένου να επιτευχθεί πραγματικός διαχωρισμός των εξουσιών, η ανώτατη δικαστική εξουσία (π.χ. ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου) δεν πρέπει να διορίζεται από την κυβέρνηση, όπως ισχύει τώρα, αλλά να εκλέγεται από το δικαστικό σώμα.
5. Οι υπουργοί και τα πεπραγμένα τους πρέπει να ελέγχονται από τους πολίτες. Θα μπορούσε λοιπόν, στο τέλος κάθε έτους, ή, το αργότερο, κάθε 3 εξάμηνα, οι πολίτες να αξιολογούν τους υπουργούς με ψηφοφορία. Ο υπουργός που θα συγκεντρώνει αρνητικές γνώμες σε ποσοστό, ας πούμε, από 55% και άνω, να οδηγείται σε αναγκαστική παραίτηση.
Αποτελούν οι παραπάνω προτάσεις τη λύση του ελληνικού πολιτικού προβλήματος; Σίγουρα όχι. Πιστεύω όμως ότι είναι μια αρχή.