Ο διεθνής διασυρμός της Πατρίδας μας πυροδότησε τα γνωστά εθνικά μας αντανακλαστικά, που ανακαλύπτουν παντού εχθρούς, συνωμότες, υπονομευτές και δολιοφθορείς. Οι αλάνθαστοι, με αρχέγονη πιστοποίηση, συμπατριώτες μας αγανάκτησαν με την αναίδεια των απόγονων των βελανιδοφάγων ευρωπαίων να επικρίνουν τα τρισέγγονα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα. Τον χορό της συνωμοσιολογική παράνοιας την άνοιξε η πειθαρχημένη φρουρά της κυβερνητικής ευθύνης, με υπουργούς, υφυπουργούς και άλλους Ηρακλειδείς του «στέμματος» να βγάζουν από τη ναφθαλίνη τη γνωστή συνταγή της διάκρισης των Ελλήνων ευρωβουλευτών σε «εθνικόφρονες» και «εθνοπροδότες» που εμποδίζουν τη χρηματοδότηση της χώρας.
Η ζοφερή καθημερινότητα παρακολουθεί, διαβάζει, ακούει και προσπερνά βαρετά ψηφίσματα για Κράτος Δικαίου και ανθρώπινα δικαιώματα. Όλα πολτοποιούνται από την αδυναμία να βγει ο μήνας χωρίς δανεικά. Είναι κάτι σαν μια σταδιακή δηλητηρίαση του μυαλού να αφομοιώνει το αντικανονικό σαν φυσιολογικό και να ξεχνά τον κανόνα που του έμαθε στο σχολειό ο δάσκαλος.
Παρακολουθήσεις των πάντων, δικαστικές αποφάσεις που χάνονται σε βάθος χρόνου, ανεξάρτητες αρχές που μάταια αναζητούν την ανεξαρτησία τους και αξιοσέβαστοι Δικαστές που σιωπηλοί μελαγχολούν, πλάθουν τον πολίτη της σύγχρονης εποχής. Όλα είναι μια συνήθεια. Όλα τα παραπάνω, και πολύ περισσότερα, τα θεωρούμε φυσιολογικά. Δεν έχουμε απλώς μάθει να ζούμε με αυτά, τα έχουμε πλήρως εσωτερικοποιήσει.
Ο συλλογικός αντίλογος εκτονώνεται στην εξατομικευμένη διαδικτυακή ανάρτηση και η τεχνητή νοημοσύνη αντικαθιστά τη φυσική. Οι απαιτήσεις περιορίζονται, οι κυβερνώντες χαμογελούν και ο Μιθριδάτης μας απλώνει το χέρι με μια χούφτα «likes» στο Facebook.
Το ξύπνημα, ότε και αν συμβεί, κανείς δεν μπορεί να μαντέψει τις συνέπειές του. Το σκοτάδι του αυγού του φιδιού καραδοκεί και ο μεσοπόλεμος διδάσκει και καθοδηγεί. Κυβέρνηση και μυωπικά υποστυλώματα οφείλουν να προβληματιστούν. Ο λαϊκισμός παραμυθιάζει αλλά δεν ωφελεί. Μόνη λύση η αυτοκριτική κι ο λογισμός. Χρειαζόμαστε γρήγορα οξυγόνο. Στο χέρι μας να βγούμε από τα ορύγματα που στήνει η παράνοια και ν’ ανοίξουμε μάτια και μυαλό.
Ας θάψουμε τα όπλα της βλακείας κι ας πιάσουμε βιβλίο, πέννα και χαρτί.
