Ήρθε ομάδα έξι επτά χορωδών τους και μας παρέλαβαν με λεωφορείο από τον αερολιμένα της Λάρνακας -πρέπει να απέχει γύρω στα εξήντα χιλιόμετρα από τη Λευκωσία. Μας οδήγησαν σε ξενοδοχείο της πρωτεύουσας απόγευμα Πέμπτης, 19 Φεβρουαρίου, το βράδυ στο δείπνο μαζί μας άλλη ομάδα χορωδών να μας κάνει συντροφιά, να τραγουδάει μαζί μας τραγούδια της παρέας.
Το ίδιο και την άλλη ημέρα, Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου, στο προσκύνημα στους τάφους των Ηρώων -γράψαμε γι’ αυτό- να μας ενημερώνουν, να μας εξηγούν, να μας ξεναγούν, να μας συμπαραστέκονται.
Πριν από το μεσημέρι στο Πολιτιστικό Κέντρο των Καραβιωτών μας υποδέχτηκαν ο δήμαρχος με το δημοτικό συμβούλιο του Καραβά και το συμβούλιο του προσφυγικού σωματείου “Ο Καραβάς”.
Μας φιλοξένησαν όχι μόνο με κεράσματα και αναψυκτικά, αλλά και με αναμνηστικά στον καθένα μας, ένα μπρελόκ με το σήμα του σωματείου: Ένα λεμόνι ανάμεσα σε δύο λεμονόφυλλα “σπάει” το συρματόπλεγμα της δουλείας. Μας απεύθυναν χαιρετισμό φιλοξενίας ο δήμαρχος Γιάννης Παπαϊωάννου και ο πρόεδρος του σωματείου Κώστας Πατέρας.
Το μεσημέρι μας δεξιώθηκαν οι Κερυνειώτες στο Δημαρχείο τους, ένα νεοκλασικό κτήριο απέναντι από το “Λήδρα Παλλάς” στην “πράσινη γραμμή” -απέναντι μας οι Τουρκοκύπριοι. Μας υποδέχτηκαν η δημαρχίνα Μαρία Ιωάννου, ο αντιδήμαρχος Γιώργος Σιδεράς με πολλούς δημοτικούς συμβούλους. Με θέρμη μίλησε η δημαρχίνα, που “τρέχει” σε Ευρώπη και Αμερική και διαφωτίζει για το δίκαιο του αγώνα των Κυπρίων προσφύγων για επιστροφή στα σπίτια τους, για ελευθερία της Κύπρου, για ανθρώπινα δικαιώματα. Τους μιλήσαμε κι εμείς για το Κιλκίς, για τους πρόσφυγες γονείς μας από Πόντο και Καύκασο και Θράκη και Μικρασία και Ρωμυλία και Στρώμνιτσα, που εγκαταστάθηκαν ξεριζωμένοι και πάμπτωχοι στη γενέτειρά μας. Νιώσαμε αδέρφια με κοινή μητέρα την προσφυγιά. Μας συγκίνησαν και συγκινήθηκαν.
Και το βράδυ στο δείπνο σε ταβέρνα, μετά την επίσημη εμφάνιση των δύο χορωδιών στον “Αρχάγγελο -και γι’ αυτήν γράψαμε- εκεί μαζί μας, ανάμεσά μας η πρόεδρος και μαέστρος της “Φωνής τη Κερύνειας” Νέλλη Λουκαϊδου, ο γραμματέας της Τάκης Νεοφύτου, ο τενόρος Κύρος Πατσαλίδης στα τραγούδια της παρέας, στο χορό, στη διασκέδαση, κοντά μας, με διάθεση ιλαρή, προσφοράς, χωρίς ιδιοτέλειες, ανυπόκριτα, αλλά και -το τονίζουμε- με πίστη ότι μια μέρα “θα ψάλουν τα Ελευθέρια κάτω από το κάστρο στο λιμανάκι της Κερύνειας’.
Την τρίτη ημέρα, Σάββατο 21 Φεβρουαρίου, μας πήγαν εκδρομή στις μεγάλες πόλεις της Νότιας Κύπρου, στη Λεμεσό, στην αρχαία πόλη Κούριο με το αρχαίο της θέατρο -πολύ  καλά διατηρημένο-, στην Πάφο με τα ωραία της ψηφιδωτά δάπεδα. Μας συνόδευαν πάντα έξι επτά της χορωδίας τους, ξεναγούσε άριστα ο γραμματέας της Τάκης Νεοφύτου.
Το μεσημέρι οργανωμένο γεύμα έξω από την Πάφο σε ξενοδοχείο ενός Κερυνειώτη που πρόκοψε στην Πάφο, ενός ονόματι Λεπτού -προσφορά στους φιλοξενούμενους. Φιλοξενία άψογη.
Και το βράδυ συνεστίαση των δύο χορωδιών στο Πολιτιστικό Κέντρο των Καραβιωτών μέσα στη Λευκωσία - ο Καραβάς κωμόπολη πολύ κοντά στην Κερύνεια. Εκεί η αποθέωση της συμφιλίωσης των δύο χορωδιών. Οι Κύπριοι με το προεδρείο τους και με όλους τους χορωδούς, εξηνταπέντε στον αριθμό. Η χορωδία του Κιλκίς τους χάρισε έκδοσή της, ένα τόμο του υποφαινομένου με τον τίτλο “Κύπρος: Πόνος ψυχής” -φωτοτυπία του εξώφυλλου δημοσιεύεται στη στήλη. Είναι ο τόμος συλλογή των όσων έγραψα κατά καιρούς για την Κύπρο. Τους διάβασα δύο μικρά ποιήματά μου, το ένα γραμμένο στα 1983 με αφορμή την ανακήρυξη του Τουρκοκυπριακού κράτους από τον Ντενκτάς με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Οι μπάσταρδοι της Γης” - οι Ισχυροί, που όλα τα τακτοποιούν σύμφωνα όχι με το δίκαιο, αλλά με τα συμφέροντά τους -και το άλλο γραμμένο στα 1997 με τίτλο “Πόνος Ψυχής” -συμπληρώνονταν τότε εικοσιτρία χρόνια από την εισβολή. Και στο άκουσμά τους τώρα με τα τριανταπέντε χρόνια οι Κύπριοι συγκινήθηκαν, εντυπωσιάστηκαν που το δράμα τους το ζουν κι άλλοι Έλληνες, οι Ελλαδίτες, όπως μας αποκαλούν, και γίναμε εκεί στη συνεστίαση ένα σώμα Κύπριοι και Ελλαδίτες να τραγουδάμε από κοινού τραγούδια της παρέας με συνοδεία το ακορντεόν του δικού μας Σταύρου Ελευθεριάδη. Ωραίες στιγμές, αξέχαστες, πραγματικής αδελφοσύνης στιγμές.
Φεύγαμε για Θεσσαλονίκη το απόγευμα της τέταρτης ημέρας, Κυριακή 22 Φεβρουαρίου. Από κοντά μας οι Κύπριοι. Μας πήγαν στο ορεινό χωριό Λεύκαρα, να δούμε από κοντά τα ξακουστά σ’ όλο τον κόσμο κεντήματα των γυναικών τους, παράδοση από τα χρόνια της Ενετοκρατίας, να δούμε τον παλιό ναό του Τιμίου Σταυρού, που τμήμα του Σταυρού που ανακάλυψε στα Ιεροσόλυμα η Αγία Ελένη το έφερε στο νησί, όταν γύριζε από τα Ιεροσόλυμα στα 325 μ.Χ. -εκεί στα Λεύκαρα ακούσαμε από έναν λόγιο που μας ξεναγούσε ότι οι Τουρκοκύπριοι δεν είναι Τούρκοι στην καταγωγή, αλλά εξισλαμισμένοι Χριστιανοί του νησιού!
Πλούσια φιλοξενία μετά, το μεσημέρι, σε ταβέρνα του χωριού και το απόγευμα μας συνόδεψαν ως το αεροδρόμο στη Λάρνακα πάνω από δέκα Κερυνειώτες, που τους χάσαμε μόνον, όταν η διαδικασία του ελέγχου στο διεθνές αυτό αεροδρόμιο της Κύπρου μας χώρισε από τις αγκαλιές τους.
Ζεστή φιλοξενία, ζεστοί άνθρωποι, ζεστοί Κύπριοι οι Κερυνειώτες, με πίστη ακράδαντη στα πεπρωμένα της φυλής, με πίστη ακράδαντη πως γρήγορα θα φτάσει η μέρα που θα τραγουδήσουν τη λευτεριά της γενέτειράς τους, της αγαπημένης τους Κερύνειας.