Πέμπτη, 22 Ιουλίου 2010 12:26
Χάρης Αρτζανίδης : Όσους δεν έχουν ελπίδα τούς πετούν από το νοσοκομείο
Από τον κ. Χάρη Αρτζανίδη πήραμε και δημοσιεύουμε επιστολή, όπου περιγράφει τα κακώς κείμενα, όπως τα βίωσε ο ίδιος, στο Νοσοκομείο Κιλκίς.
Καταγγελία προς την εφημερίδα «ΕΙΔΗΣΕΙΣ».
Ζητώ λίγο από τον πολύτιμο χώρο σου για να καταγγείλω τα σοβαρά συμβάντα στο Γενικό Νοσοκομείο Κιλκίς.
Καταγγελία προς την εφημερίδα «ΕΙΔΗΣΕΙΣ».
Ζητώ λίγο από τον πολύτιμο χώρο σου για να καταγγείλω τα σοβαρά συμβάντα στο Γενικό Νοσοκομείο Κιλκίς.
Αλήθεια τι συμβαίνει στο Νοσοκομείο Κιλκίς, μέχρι πρότινος ήταν ένα πρότυπο Νοσοκομείο, τώρα αρχίζει να χάνει και το ύφος και το ήθος από τους νοσηλευτές γιατρούς. Με την συνεχιζόμενη συμπεριφορά των γιατρών προς τους ασθενείς που νοσηλεύονται στο Γενικό Νοσοκομείο προκύπτουν προβλήματα από τους συγγενείς των αρρώστων.
Μπαίνω απευθείας στο θέμα καταγγελίας που προέκυψε με την γυναίκα μου Ευτέρπη Αρτζανίδου, κάτοιος Κιλκίς, Μητροπολίτου Φωτίου 15.
Στις 28.6.2010 την πιάνουν φρικτοί πόνοι στη μέση και στην κοιλιά, πήρα ταξί και την πήγα στα εξωτερικά ιατρεία εκεί μου είπαν πρέπει να την πας στο Ορθοπεδικό ιατρείο, την πήγα την έκαναν μια ένεση και ακτινογραφία.
Μετά που γύρισα στο σπίτι, μέσα σε 8 ώρες η επίδραση της τελείωσε και οι πόνοι φρικτοί συνεχίζουν να την καθηλώνουν. Έξι μέρες την πήγαινα στα εξωτερικά ιατρεία. Τρεις φορές με ταξί και τρεις φορές με το ΕΚΑΒ. Αποφάσισαν και την κράτησαν στο Νοσοκομείο μόνο τρεις νύκτες με ορό χωρίς άλλη φαρμακευτική αγωγή. Της δώσανε εξιτήριο 23.6.2010 από τις 23.6.2010 μέχρι την 27.6.2010 την κρατούσα στο σπίτι και την κρατάω και τώρα με χάπι παυσίπονο Lonalgal και Tramal των 50 mg. Το βράδυ της 27.6.2010 ή ώρα 23.30 κάλεσα το ΕΚΑΒ ήρθε αμέσως την πήγα και πάλι στα εξωτερικά ιατρεία, η απάντηση των γιατρών ίδια και χειρότερη. Ο κύριος γιατρός (σ.σ.: το όνομα του γιατρού) δηλώνει δεν μπορώ να την κρατήσω στο Νοσοκομείο διότι για πόνους εμείς δεν κρατάμε στο Νοσοκομείο και άλλωστε αυτή πάσχει από Καρκίνο μαστού και πρεπει να πάει στο Νοσοκομείο Θεαγένειο της Θεσσαλονίκης στον δικό της γιατρό. Τότε εγώ νευριασμένος τους είπα να την πάτε εκεί το ίδιο το Νοσοκομείο, καμία απάντηση. Αυτός είναι ο όρκος που δώσαν στον Ιπποκράτη;
Η γυναίκα μου πράγματι πάσχει από Καρκίνο μαστού εδώ και 40 χρόνια, και με το πρόσχημα αυτό έμεινε στο σπίτι μέχρι την 30.6.2010 όπου έχω ραντεβού στο Θεαγένειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Είναι πολύ εξαντλημένη και δεν είναι δυνατόν να μπορέσει να πάει στη Θεσσαλονίκη πρέπει να πεθάνει στο σπίτι. Αυτή είναι σήμερα η υγειονομική περίθαλψη στο Κρατικό Νοσοκομείο Κιλκίς.
Δεν καταγγέλλω όλους τους γιατρούς, συμμερίζομαι τα ελλείμματα και τις αδυναμίες του Νοσοκομείου, τι φταίει ο ταλαιπωρημένος άρρωστος πολίτης να υποφέρει και να μην υπάρχει καμία μα καμία εξυπηρέτηση των ασθενών. Στο διάστημα των τριών ημερών είδαν τα μάτια μου δεκάδες τέτοια προβλήματα και όμοια σαν το δικό μου. Στέλνουν τον άρρωστο στο σπίτι με πόνους και κυρίως 75 και 80 χρονών. Είναι απαράδεκτο να συμβαίνουν τέτοια γεγονότα στο Νοσοκομείο Κιλκίς και κυρίως σε αρρώστους σαν τη δική μου περίπτωση με καρκίνο μαστού.
Καταδικάζω απερίφραστα τις περιπτώσεις αυτές και καλώ τους αρμόδιους φορείς του υπουργείου, τους βουλευτές του Νομού, τους αρμόδιους την Νομαρχία να δώσουν λύση στα προβλήματα υγείας του πολίτη. Δεν είναι το Νοσοκομείο ιδιοκτησία μερικών γιατρών. Τα προβλήματα πληθαίνουν και απειλούν την ίδια την κοινωνία.
Δεν είναι δυνατόν με την κατάσταση που επικρατεί με ένα διευθυντή που ασκεί το ρόλο του ιδιοκτήτη και να κρατάει όποιον θέλει και να διώχνει όποιον θέλει. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει μεγάλη καχυποψία και να έχουμε καταστάσεις μη αναστρέψιμες στο Νοσοκομείο Κιλκίς.
Εκτός αυτά που κάνει έχει την εντολή και από τους ψηλά αρμόδιους για να μειώσει τα έξοδα δαπάνης του Νοσοκομείο. Όσοι είναι γέροι και δεν έχουν βεβαιότητα να γιάνουν: κλείστε την πόρτα του Νοσοκομείου γιαυτούς, το Νοσοκομείο δεν αντέχει το βάρος το οικονομικό. Αυτό βέβαια όχι για όλους μόνο για τους απλούς και τους κατώτερους ανθρώπους.
Το ίδιο συμβαίνει και με όλα τα άλλα προβλήματα όπως ασφάλεια, πρόνοια και κυρίως προστασία.
Εάν ήταν κάποια γυναίκα υπουργού ή βουλευτή ή νομάρχη, το ίδιο και τις ίδιες συνέπειες θα είχαν; θα την πετούσαν από τα Νοσοκομεία; ασφαλώς όχι. Το γεγονός και μόνο του κυρίου υπουργού Λοβέρδου από πόνους στομάχου ξεσηκώθηκε η Νάουσα, Βέροια, Κατερίνη. Αλήθεια αυτοί οι πόνοι ήταν διαφορετικοί από τον πόνο ενός απλού πολίτη;
Είναι κρίμα κρίμα για ένα λαό περήφανο να καταντήσει σε τέτοιο στάδιο.
Ο Έλληνας πολίτης δεν έχει αξιοπρέπεια δεν έχει προστασία.
30.6.2010
Χάρης Αρτζανίδης
Πρόεδρος Αντιστασιακών Νομού Κιλκίς του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αγωνιστών
Εθνικής Αντίστασης