Όχι, δεν είναι η Ισπανία, αλλά το Βέλγιο.
Και γιατί οι ισπανοί θυμήθηκαν το Βέλγιο; Γιατί εκεί μεταξύ 2010 και 2011 πέρασαν 541 ημέρες χωρίς κυβέρνηση. Και περιέργως, η χώρα δεν τα πήγε άσχημα.
Από τον Ιούνιο του 2010 μέχρι τις 6 Δεκεμβρίου 2011, όταν ο Έλιο ντε Ρούπο ορκίστηκε πρωθυπουργός, η οικονομία αναπτύχθηκε 2%. Στην Ισπανία το ίδιο διάστημα, όπως διαπιστώνει ο αρθρογράφος της El Pais, η αντίστοιχη επίδοση με την ισχυρή κυβέρνηση Θαπατέρο ήταν χαμηλότερη.
Ακόμα και η ανεργία έπεσε στο Βέλγιο, ενώ στην Ισπανία ξεπερνούσε το 20% σε μια περίοδο που η κρίση χρέους στην Ευρωζώνη, λόγω της Ελλάδας κυρίως, ήταν στα ύψη.
Δεν ήταν βέβαια όλα ρόδινα, όπως εξηγεί στην ισπανική εφημερίδα μια βελγίδα βουλευτής. Οι προειδοποιήσεις έδιναν και έπαιρναν, μέχρι και ο οίκος Standard and Poor’s έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα: υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα του Βελγίου.
«Όμως η χώρα λειτουργούσε γιατί έχει ένα αποτελεσματικό μοντέλο αποκεντρωμένης διοίκησης. Το ομοσπονδιακό κοινοβούλιο έπαιρνε αποφάσεις σε συνεργασία με την υπηρεσιακή κυβέρνηση και χειριζόταν σημαντικά θέματα, όπως το μεταναστευτικό» εξηγεί η βουλευτής.
Οι βέλγοι έχουν φτιάξει «σχολή» στο θέμα: το 1998 έμειναν 150 μέρες χωρίς κυβέρνηση. Μεταξύ 2007-08 χρειάστηκαν σχεδόν 300 μέρες. Μέχρι να σπάσουν το ρεκόρ με τις 541 μέρες το 2010.
Ο οικονομολόγος Πολ ντε Γκράουβε εξηγεί για το ίδιο θέμα: «Ήταν δύσκολη η περίοδος των 541 ημερών, λόγω των μεγάλων αντιθέσεων μεταξύ Βαλλόνων και Φλαμανδών. Αλλά και λόγω της οικονομικής κατάστασης στην Ευρώπη με την επιβολή σκληρής λιτότητας. Όμως οι Βρυξέλλες δεν μπορούσαν να επιβάλουν τέτοιες πολιτικές σε μια υπηρεσιακή κυβέρνηση. Η ακυβερνησία ήταν θετική αλλά για μια χώρα, όπου οι δομές του Κράτους εξακολουθούν να λειτουργούν.»
Στο Βέλγιο βέβαια ο βασιλιάς δεν περιορίζεται χρονικά από το Σύνταγμα για να ολοκληρώσει τη διαδικασία εντολής σχηματισμού κυβέρνησης, όπως συμβαίνει στην Ισπανία.
Και σε κάθε περίπτωση, παρά τις κάποιες προφανείς ομοιότητες, κάθε χώρα είναι μια διαφορετική περίπτωση.
Οι «προπονημένοι» βέλγοι άντεξαν στην γκρίνια των αγορών και της Κομισιόν 541 μέρες. Οι ισπανοί μετρούν μόλις 40 και η γκρίνια έχει ξεκινήσει...
Απόστολος Ρουμπάνης
Και γιατί οι ισπανοί θυμήθηκαν το Βέλγιο; Γιατί εκεί μεταξύ 2010 και 2011 πέρασαν 541 ημέρες χωρίς κυβέρνηση. Και περιέργως, η χώρα δεν τα πήγε άσχημα.
Από τον Ιούνιο του 2010 μέχρι τις 6 Δεκεμβρίου 2011, όταν ο Έλιο ντε Ρούπο ορκίστηκε πρωθυπουργός, η οικονομία αναπτύχθηκε 2%. Στην Ισπανία το ίδιο διάστημα, όπως διαπιστώνει ο αρθρογράφος της El Pais, η αντίστοιχη επίδοση με την ισχυρή κυβέρνηση Θαπατέρο ήταν χαμηλότερη.
Ακόμα και η ανεργία έπεσε στο Βέλγιο, ενώ στην Ισπανία ξεπερνούσε το 20% σε μια περίοδο που η κρίση χρέους στην Ευρωζώνη, λόγω της Ελλάδας κυρίως, ήταν στα ύψη.
Δεν ήταν βέβαια όλα ρόδινα, όπως εξηγεί στην ισπανική εφημερίδα μια βελγίδα βουλευτής. Οι προειδοποιήσεις έδιναν και έπαιρναν, μέχρι και ο οίκος Standard and Poor’s έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα: υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα του Βελγίου.
«Όμως η χώρα λειτουργούσε γιατί έχει ένα αποτελεσματικό μοντέλο αποκεντρωμένης διοίκησης. Το ομοσπονδιακό κοινοβούλιο έπαιρνε αποφάσεις σε συνεργασία με την υπηρεσιακή κυβέρνηση και χειριζόταν σημαντικά θέματα, όπως το μεταναστευτικό» εξηγεί η βουλευτής.
Οι βέλγοι έχουν φτιάξει «σχολή» στο θέμα: το 1998 έμειναν 150 μέρες χωρίς κυβέρνηση. Μεταξύ 2007-08 χρειάστηκαν σχεδόν 300 μέρες. Μέχρι να σπάσουν το ρεκόρ με τις 541 μέρες το 2010.
Ο οικονομολόγος Πολ ντε Γκράουβε εξηγεί για το ίδιο θέμα: «Ήταν δύσκολη η περίοδος των 541 ημερών, λόγω των μεγάλων αντιθέσεων μεταξύ Βαλλόνων και Φλαμανδών. Αλλά και λόγω της οικονομικής κατάστασης στην Ευρώπη με την επιβολή σκληρής λιτότητας. Όμως οι Βρυξέλλες δεν μπορούσαν να επιβάλουν τέτοιες πολιτικές σε μια υπηρεσιακή κυβέρνηση. Η ακυβερνησία ήταν θετική αλλά για μια χώρα, όπου οι δομές του Κράτους εξακολουθούν να λειτουργούν.»
Στο Βέλγιο βέβαια ο βασιλιάς δεν περιορίζεται χρονικά από το Σύνταγμα για να ολοκληρώσει τη διαδικασία εντολής σχηματισμού κυβέρνησης, όπως συμβαίνει στην Ισπανία.
Και σε κάθε περίπτωση, παρά τις κάποιες προφανείς ομοιότητες, κάθε χώρα είναι μια διαφορετική περίπτωση.
Οι «προπονημένοι» βέλγοι άντεξαν στην γκρίνια των αγορών και της Κομισιόν 541 μέρες. Οι ισπανοί μετρούν μόλις 40 και η γκρίνια έχει ξεκινήσει...
Απόστολος Ρουμπάνης
Πηγή: Το Βήμα
