Πέρασε περίπου ένας μήνας από τις εκλογές και τα αποτελέσματα δρομολόγησαν και υποχρέωσαν όλες τις πολιτικές δυνάμεις σε εξελίξεις, αφού τα μηνύματα της κάλπης και σαφή και καθαρά ήταν.
Στο ΠΑΣΟΚ μετά την πρωτοβουλία του προέδρου του να ζητήσει τη στήριξη των φίλων και μελών του κινήματος για τις μεγάλες αλλαγές που αυτό χρειάζεται για την ανασυγκρότησή του, άνοιξε το ζήτημα αλλαγής ηγεσίας.
Όλες αυτές τις μέρες παρατηρούμε τα ηγετικά στελέχη του κινήματος μέσα από συζητήσεις πολλές φορές συγκρουσιακές να προσπαθούν να απαντήσουν στο ερώτημα γιατί έχασε το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές; Οι απαντήσεις που ακούμε είναι δύο:
Η πρώτη και κατά την άποψή μου πιο απλουστευμένη που λέει ότι για όλα φταίει το ότι το ΠΑΣΟΚ είχε ένα ανεπαρκή αρχηγό χωρίς ευγλωττία και ρεφλέξ και ο οποίος δεν μπορούσε να αντιπαρατεθεί στον κ. Κ. Καραμανλή. Άρα εκείνο που προέχει είναι να προχωρήσουμε στην αλλαγή αρχηγού και ο Βενιζέλος είναι ο καταλληλότερος, αφού και δυναμισμό έχει και ρεφλέξ και ευγλωττία για να αντιπαρατεθεί και να νικήσει τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας.
Η δεύτερη με την οποία και εγώ συμφωνώ, που λέει ότι το ΠΑΣΟΚ έχασε γιατί δεν ανανέωσε την πολιτική του ταυτότητα, δεν άλλαξε την εικόνα του, το στίγμα του, τη φυσιογνωμία του. Γιατί το ΠΑΣΟΚ έχασε τον πολιτικο-κοινωνικό του προσανατολισμό, πολύ πριν το 2004(αιτία που έχασε και τότε) και φαινόταν στα μάτια πολλών πολιτών, σα φθαρμένο προϊόν. Γιατί στις τοπικές κοινωνίες , εκείνοι που εκπροσωπούν το ΠΑΣΟΚ στην πλειοψηφία τους δυστυχώς ανήκουν σε παλιούς μηχανισμούς και περιμένουν να κερδίσει το κόμμα τους για να νέμονται ξανά την εξουσία. Γιατί δεν μπόρεσε εδώ και πολλά χρόνια να εκφράσει τα αιτήματα των ασθενέστερων και να είναι κοντά στις αγωνίες και την καθημερινότητα του πολίτη.
Φυσικά για όλα αυτά ευθύνες πρώτα απ’ όλους έχει και ο πρόεδρος (εξ’ άλλου με θάρρος και καθαρά τις αναγνώρισε ο ίδιος),όμως αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να μιλήσουμε για συνολικές ευθύνες όλων όσων απετέλεσαν την ηγεσία του Κινήματος.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες , κατά την άποψή μου το ΠΑΣΟΚ εκείνο που χρειάζεται είναι, ξεπερνώντας τα πρόσωπα και μέσα από σύγκρουση επιχειρημάτων να βγει ιδεολογικά εμπλουτισμένο, πολιτικά επαναπροσδιορισμένο και οργανωτικά ανασυγκροτημένο. Σημασία δεν έχει ποιος αρχηγός θα κερδίσει τον κ. Καραμανλή( προωθεί άραγε δική του πολιτική ή την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας;), αλλά ποιο ΠΑΣΟΚ μπορεί να κερδίσει τη Νέα Δημοκρατία, με ποιο κοινωνικό πρόσωπο, με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.
Επομένως, αν το ΠΑΣΟΚ θέλει πειστικά να απαντήσει στους πολίτες και την κοινωνία, πρέπει πρώτα απ’ όλα να αμφισβητήσει τον εαυτό του, να αναδείξει εκείνο τον ηγέτη που με ιδέες και αξίες θα ανανεώσει το στίγμα και την εικόνα του, θα το επανατοποθετήσει στην πολιτική σκηνή δυναμικά διατηρώντας την ενότητά του, θα επαναφέρει στο ΠΑΣΟΚ ένα αριστερό κοινωνικό πρόσωπο. Σίγουρα δεν αρκεί ο αρχηγός μόνο να τα λέει καλύτερα από τον αρχηγό των αντιπάλων, αλλά να σηματοδοτεί και να συμβολίζει με τις πράξεις του, την ανανέωση και την «επανίδρυση» μέσα από την ενότητα και τη συμμετοχή, του ΠΑΣΟΚ.
Εξ΄ άλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι από τους βασικούς παράγοντες επικράτησης του ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου επί της Νέας Δημοκρατίας ήταν, «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία».
Και ο Γ. Παπανδρέου αυτό το εγγυάται.