2. Η κυβέρνηση εξελέγη το 2019, υπό το φάσμα της τραγωδίας στο Μάτι και την Μάνδρα. Τέσσερα χρόνια μετά, και μερικές ανούσιες νομοθετικές πρωτοβουλίες αργότερα, η κατάσταση φαίνεται να γίνεται ολοένα και χειρότερη. Φαίνεται ότι πλέον αποδεχόμαστε, κοινή γνώμη και κυβερνώντες, πως οι φωτιές σταματάνε μόνο στην θάλασσα.

Το να μην επαναληφθεί ένα Μάτι είναι προφανώς αυτονόητος στόχος, αλλά ταυτόχρονα και ο πιο εξοργιστικά χαμηλός πήχης απαιτήσεων που μπορώ να σκεφτώ.
Οι δε διαρκείς απόπειρες να μετριαστεί επικοινωνιακά η ζημιά, με αλλόκοτες συγκρίσεις και σχετικοποιήσεις και την κατασκευή εχθρών εντός και εκτός της χώρας δεν είναι μόνο κουτοπόνηρη: είναι και διαβρωτική για οποιαδήποτε προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στη ρίζα του.  

3. Το θεσμικό «ακορντεόν» της κυβέρνησης στην Πολιτική Προστασία είναι παράδειγμα προς αποφυγή και δείγμα απόλυτης απουσίας μακροχρόνιου και σοβαρού σχεδιασμού.

Θυμίζω πως ξεκινήσαμε με μία υποστελεχωμένη και ανεπαρκή Γενική Γραμματεία, συνεχίσαμε με Υφυπουργείο, ψηφίστηκε νόμος για την αναδιοργάνωση της Πολιτικής Προστασίας τον Φεβρουάριο του 2020, του οποίου η εφαρμογή ανεστάλη με κυβερνητική απόφαση τον Μάρτιο του 2020, για να καταλήξουμε το 2021, ακριβώς μετά τις φωτιές στην Εύβοια και την Αττική, με ένα Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας και Κλιματικής Κρίσης.

Παράλληλα έχουν αλλάξει τέσσερις πολιτικοί προϊστάμενοι (Χρυσοχοΐδης, Χαρδαλιάς, Στυλιανίδης, Κικίλιας), έχουν δημιουργηθεί νέες θέσεις ευθύνης «φαντάσματα», όπως οι περιφερειακοί συντονιστές πολιτικής προστασίας, δεκάδες μετακλητοί έχουν προσληφθεί. Ακόμη όμως και σήμερα, βλέπουμε μπλεγμένες αρμοδιότητες, αποφυγή ανάληψης ευθύνης, περίπλοκες διαδικασίες.      

Οι φετινές πυρκαγιές, πέραν της ανυπολόγιστης ακόμη περιβαλλοντικής καταστροφής, πέραν των οικονομικών συνεπειών στις περιοχές που επλήγησαν, πέραν των λίγων μεν, οδυνηρών δε ανθρώπινων απωλειών, ενέχουν έντονους συμβολισμούς. Μέσα σε ένα καλοκαίρι νιώσαμε πως το κράτος δεν μπορεί να προστατέψει σχεδόν τίποτα. Ούτε κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς, ούτε παρθένα δάση στο πλέον σημαντικό σύνορο της χώρας, ούτε νοσοκομεία και νεογέννητα δίπλα στις πόλεις μας, ούτε καν την πιο σημαντική αεροπορική βάση της πολεμικής αεροπορίας.

Συνοψίζοντας, έχουμε ένα κράτος σε άτακτη η υποχώρηση που λέει στους πολίτες «όπου φύγει-φύγει». Με την επανέναρξη των εργασιών της Βουλής, είναι περισσότερο από αναγκαία η επιταγή να μην ξεχάσουμε αυτό το καλοκαίρι.