Συμψάλλω μαζί με όλους σας (και με κάθε ορθόδοξη καρδιά) το χαρούμενο τροπάριο της εορτής όλων μας: «Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει, και η γη το σπήλαιον τω Απροσίτω προσάγει· Άγγελοι μετά Ποιμένων δοξολογούσι, Μάγοι δε μετά αστέρος οδοιπορούσι· δι᾽ ημάς γαρ εγεννήθη Παιδίον νέον ο προ αιώνων Θεός». Η Παρθένος προσφέρει τον εαυτό της, ώστε να γεννηθεί άνθρωπος ο Υπερούσιος Θεός. Ο Αχώρητος παντί χωρήθηκε στην γαστέρα της Παρθένου Μαριάμ. Ο Απρόσιτος σ᾽ ένα σπήλαιο της Βηθλεέμ. Οι ποιμένες (εκπρόσωποι της προφητικής ετοιμασίας) μοιράζονται το θαύμα με τους Αγγέλους και καταυγάζονται από την δόξα του Κυρίου. Και οι εκπρόσωποι του εθνικού κόσμου μοιράζονται το θαύμα με το αστέρι, συνομολογώντας τον Ποιητή του παντός, ως βρέφος γαλακτοτροφούμενον. Για χάρη όλων μας γεννήθηκε μικρό Παιδί ο προαιώνιος Θεός!
Εδώ και τόσους αιώνες, ψέλνουμε εσώψυχα ο,τι θεολογούν και εξιστορούν οι Ευαγγελιστές Ιωάννης, Λουκάς και Ματθαίος, στην αρχή-αρχή του ευαγγελίου τους. Η Μητέρα και η σπηλιά, οι απλοί ποιμένες και οι σοφοί της Ανατολής, οι ουράνιοι άγγελοι και το αστέρι, διαλαλούν το μοναδικό γεγονός, το κυριότερο θεϊκό θαύμα για όλους μας: ο Θεός γίνεται άνθρωπος, ολόϊδιος με μας για χάρη μας! Φανερώνεται σε μας, κυριολεκτικά ως “Αγάπη” λυτρωτική και σωτήρια.
Και Τον “αγιογραφεί” με την υψίστη θεολογία και τον ποιητικό του χρωστήρα ο άλλος Ιωάννης, ο Δαμασκηνός, από τα μέρη που σήμερα φλέγονται μέσα στην κόλαση της απανθρωπιάς, του φανατισμού και του πολέμου… «Πως εξείπω το μέγα Μυστήριον; ο άσαρκος σαρκούται, ο Λόγος παχύνεται, ο αόρατος οράται και ο αναφής ψηλαφάται, και ο άναρχος άρχεται. Ο Υιός του Θεού, ανθρώπου Υιός γίνεται, Ιησούς Χριστός, χθες και σήμερον ο αυτός, και εις τους αιώνας» (απόστιχα Εσπερινού 26ης Δεκεμβρίου, ποίημα Ιωάννου Δαμασκηνού). «Πως να μιλήσω για το μεγάλο αυτό μυστήριο; ο άσαρκος γίνεται σάρκα, ο Λόγος φοράει τη δική μας παχύτητα, φανερώνεται ο αόρατος, ο αναφής γίνεται ψηλαφητός, λαμβάνει χρονική αρχή αυτός που προϋπάρχει έξω από κάθε χρονικότητα. Ο Υιός του Θεού γίνεται Υιός ανθρώπου. Ο Ιησούς Χριστός, που παραμένει ένας και μοναδικός σαν πρόσωπο, προαιώνια και τώρα και αιώνια». Τίποτε για τον Εαυτό Του! Χωρίς να χάνει τη θεϊκή Του ταυτότητα, προσφέρεται ολότελα για να γίνει τα πάντα για χάρη μας.
Για να φτάσουμε στο δικό Του και δικό μας Πάσχα, ξεκινάμε από τη δική Του ενανθρώπηση, που έγιναν επιπλέον δικά μας ενοριακά Χριστούγεννα! Για να περάσουμε στη δική Του και δική μας θεανθρώπινη Εκκλησία, περνάμε από τη δική Του ανθρώπινη γέννηση που έγινε δική μας θεανθρώπινη εκκλησιαστική λύτρωση. Θεολογούμε για Εκείνον, και συνάμα μιλάμε για το μεγαλείο της δοξασμένης στο Πρόσωπό Του ανθρώπινης φύσης. Αυτός γίνεται η έξοδος του καθενός μας, από κάθε ψυχολογικό είτε ιδεολογικό είτε θρησκειακό είτε ενδοκοσμικό “ναρκισσισμό”. Είναι ο πιο κοντινός μας, για να μας φέρει στον αθώρητο Πατέρα Του τόσο κοντά. Σε ενότητα υπαρκτικού μεγαλείου που ξεπερνά όλους τους κόσμους και όλες τις δημιουργημένες υπάρξεις (καθώς Τον περιγράφει ο Παύλος στην επιστολή προς Φιλιππησίους, κεφ. 2ο).
Όμως, φαίνεται τόσο απόμακρο αυτό το ευαγγέλιο της Χριστολογίας, από την πορεία της δικής μας ανθρωπολογίας. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την πανανθρώπινη αναταραχή και την ελλαδική ταλαιπωρία του 2015; Τι θα αποκομίσουμε από τη γιορτή των Χριστουγέννων, για να αντισταθμίσουμε τον πόνο μας και να αντισταθούμε και να σταθούμε όρθιοι μέσα στην ιστορία της δικής μας καθημερινότητας;
Οι πληροφορίες της διανθρώπινης ιστορίας αιώνων και αιώνων…, οι σημερινές ειδήσεις από κάθε γωνιά της γης…, δείχνουν πως άλλο πράγμα είναι Εκείνος, κι άλλο πράγμα παραμένουμε εμείς!
Και έρχεται η Εκκλησία της Παναγίας και των Αγίων μας να μας συγκρατήσει από την πανανθρώπινη απαισιοδοξία, να μας “αναστήσει” από τον διαφημισμένο ξεπεσμό.
Ο Χριστός είναι ξέχωρο πρόσωπο από εμάς, όπως κι ο καθένας μας είναι ξέχωρο πρόσωπο. Όμως είναι ο δικός σας κι ο δικός μας Χριστός! Μας έδωσε την ύπαρξη, στην αρχή του κόσμου. Μας ξανάδωσε τον θεανθρώπινο Εαυτό Του, πριν 2000 τόσα χρόνια. Είναι ξέχωρος, αλλά δεν είναι ξένος με εμάς. Για να μας δώσει θεανθρώπινα να μεταλάβουμε τη δική Του ύπαρξη. Μοιράζεται την οντολογία της δικής Του θεανθρώπινης ύπαρξης με τη δική μας ταλαίπωρη ανθρώπινη μικρότητα. Για να μας δώσει θεανθρώπινα να μεταλάβουμε τη δική Του ύπαρξη.
Τι μας εμποδίζει να χαρούμε από εφέτος αυτόν τον αληθινά Δικό μας σαν δώρο επίγειο και ουράνιο, θεϊκό και ανθρώπινο, τωρινό και αιώνιο; Μόνο η ελευθερία της γνώμης και η ελευθερία της σχέσης.
Γιατί να μην ισολογίσουμε την εκπεσμένη οικονομία της ύπαρξής μας με το δικό Του “προϋπολογισμό” της θεανθρώπινης ύπαρξης; Μόνο με τον εθελούσιο εκκλησιασμό της υπαρκτικότητας και της ζωής, ο καθένας και όλοι μαζί.
Καθώς το έλεγε ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, απομένει στο δικό μας “φιλότιμο” και στη δική μας “λεβεντιά” να θελήσουμε να φθάσουμε εκεί που μας θέλει ο Χριστός, ο Θεός μας… Καλή αρχή, από σήμερα. Να προσλάβουμε τα Χριστούγεννά Του.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο Γουμενίσσης, Γεφύρας, Ευρωπού, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
