Η Μαρία Λάτσαρη γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Βιολογία και έκανε διδακτορικό στις Νευροεπιστήμες ως υπότροφος του ΙΚΥ. Σήμερα εργάζεται ως μέλος ΕΔΙΠ στο Τμήμα Κτηνιατρικής του ΑΠΘ. Συμμετείχε στη μετάφραση των βιβλίων «Φαντάσματα στον εγκέφαλο» (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2004) και «Όραση και Τέχνη» (Εκδ. Παρισιάνου, 2010). Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές: «Εν δυνάμει πραγματικότητα» (Eκδ. Μανδραγόρας, 2016), η οποία περιλαμβανόταν στη μικρή λίστα για το βραβείο Πολυδούρη 2017 και «Εμείς η Αντιγόνη» (Εκδ. Νεφέλη, 2023). Ποιήματα, μεταφράσεις, κείμενα παρουσιάσεων, άρθρα και συνεντεύξεις της έχουν φιλοξενηθεί σε έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά (Athens Review of Books, Ποιητική., Εντευκτήριο, Παρέμβαση, Μανδραγόρας, Καρυοθραύστις, o anagnostis, Bookpress, Χάρτης, ΧΡΟΝΟΣ, parallaxi, Cosmopoliti κ.ά.).
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα:
- «Ο χρόνος που περνά και χάνεται», Περι-συλλογή κειμένων και φωτογραφιών, εκδ. Παρέμβαση, 2023.
- «VOX, Μουσικό αναλόγιο ποιητριών της Θεσσαλονίκης», Κώστας Κουτρουμπάκης, εκδ. Ενύπνιο, 2023.
- «Εφ' ενός γίγνεσθαι; 2 ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ 2021», Κώστας Ριζάκης, Συμεών Γ. Σταμπουλού, εκδ. Ρώμη, 2021.
- «Τα δείπνα του Ομήρου, Μύθος και Αρχαία Ιστορία στη Νεοελληνική ποίηση. Μια ανθολογία από τον Σολωμό ως τις μέρες μας», Σωτήρης Παστάκας, Σταύρος Γκιργκένης, Δήμητρα Κουβάτα, εκδ. Ζήτρος, 2021.
- «Ανθολογία ερωτικής ποίησης», Στ. Γκιργκένης, Ξ. Ζαχοπούλου, Δ. Κουβάτα, Τ. Νικηφόρου, Χρ. Παπακυριάκου, Ρ. Φελεκίδου, εκδ. Ρώμη, 2020.
- «Τα υπογείως ανεωχθέντα- Ανθολόγιο Ελληνικών Ποιημάτων», Γιώργος Χ. Θεοχάρης, εκδ. Ρώμη, 2019.
- «Η Θεσσαλονίκη των ποιητών, Συλλογή ποιημάτων για την πόλη». Στ. Γκιργκένης, Ξ. Ζαχοπούλου, Δ. Κουβάτα, Τ. Νικηφόρου, Χρ. Παπακυριάκου, Ρ. Φελεκίδου, εκδ. Ρώμη, 2019.
- « Έρως κρίση, Ποιητικό ημερολόγιο 2014», εκδ. iWrite, 2013
«Το πρόσωπο του έρωτα», Κείμενα - Εικαστικά – Φωτογραφίες, εκδ. Παρέμβαση, 2024.
«Τα Άνθη του Καπνού», Εικαστικές Τέχνες & Ποίηση, Εκδ. Κυριακίδη, 2024
Όπως η ίδια δηλώνει για την ποίηση σε συνέντευξή της στο Cosmopoliti
« Γιατί ποίηση; Γιατί δεν είναι καθόλου βαρετή. Η ποίηση φτάνει τη γλώσσα ως μέσο έκφρασης στα όριά της. Στις πιο ευτυχείς της στιγμές η ποίηση είναι σαν αποκάλυψη, έχει την ένταση του ακαριαίου και ταυτόχρονα την συνειδητοποίηση του διαχρονικού. Πυροδοτεί νέες συνάψεις στον εγκέφαλο του αναγνώστη πιο γρήγορα από την πεζογραφία. Και στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν ήρθε η ποίηση σε εμένα ή εγώ πήγα στην ποίηση. Αλλά σημασία μάλλον έχει αν καταφέραμε να συναντηθούμε…»
Καλώς ήρθες στην ποιητική παρέα μας Μαρία!
