«Στα διηγήματά της η Μαρία Ψωμά Πετρίδου φοράει τα ρούχα των άλλων. Ντύνεται την μυρωδιά, τις σκέψεις, τις πράξεις αθέατων καθημερινών ανθρώπων του χθες και του σήμερα. Συνθέτει τις φωνές τους. Απομονώνει στιγμιότυπα μέσα στον χρόνο όπου το ιστορικό γίγνεσθαι καλουπώνει το προσωπικό. Οι μεμονωμένες αντιδράσεις των ηρώων της, πλέκουν την συνολική εικόνα. Ο μικρόκοσμος του καθενός, ρεαλιστικός, φαντασιακός ή ουτοπικός, αποτυπώνει το σύμπαν του, την στάση του στην πραγματικότητα που βρέθηκε ν' ανήκει.
Η συγγραφέας επιχειρεί ν' αναδείξει το παρανοϊκό που περισφίγγει τον άνθρωπο από παντού. Την απομόνωση, την δυσκολία σύνδεσης και ταυτόχρονα την πείνα για επικοινωνία, για διεξόδους διαφυγής.
Συνειδητά ακολουθεί το πιστεύω του Αντώνη Σαμαράκη για την γραφή : Ο συγγραφέας οφείλει να είναι η φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή».