Χάρη στις φιλότιμες και άοκνες προσπάθειες λίγων πεφωτισμένων ποντίων αρχικά την σκυτάλη του αγώνα την παρέλαβαν τα πολυάριθμα ποντιακά σωματεία και οι Ομοσπονδίες, τόσο της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού.
Το 1994 η Ελληνική Βουλή ερμηνεύοντας επακριβώς το λογότυπο “Πόντος δικαίωμα στη μνήμη” ομόφωνα έκτοτε μας παραχώρησαν τη 19η Μαϊου να την έχουμε και να θυμόμαστε με τη λογική που τιμούμε ανά τον κόσμο την ημέρα του ποδηλάτου, των ερωτευμένων, του περιβάλλοντος και πάει λέγοντας. Από τότε πουθενά η Ελληνική Πολιεία δεν έθεσε ως ώφειλε το ζήτημα αυτό.  Βέβαια πρωθυπουργοί, αρχηγοί κομμάτων, υπουργοί και βουλευτές δεν έχασαν και δεν χάνουν την ευκαιρία να χαϊδεύουν τα αυτιά των Ποντίων με μικροφωνικές κορώνες. Είναι πεισματάρηδες όμως οι Πόντιοι, δεν απογοητεύθηκαν, συνεχίζουν την προσπάθεια έχοντας πάντα στόχο την διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας. Είναι όμως παράλογο και οξύμωρο να ζητάς τη διεθνή αναγνώριση και να μην έχει τη συμπαράσταση της πατρίδος σου.
Είναι όμως εξίσου παράλογο να γίνονται στη Θεσσαλονίκη χωριστές εκδηλώσεις από τις δύο Ομοσπονδίες.  Είναι δυνατόν να διεκδικούμε την διεθνή αναγνώριση διχασμένοι.
Μάλλον ως Τραντέλληνες κληρονομήσαμε περισσότερο από τους υπόλοιπους Έλληνες το γονίδιο της διχόνοιας.
Μέχρι τώρα πιστεύουμε πως τέτοια φαινόμενα μόνο εντός Ελλάδος μπορούν να συμβούν, δυστυχώς είδαμε πρόσφατα τι συνέβη στο 19ο συνέδριο των ελληνικών συλλόγων στη Σουηδία. Είχε δηλώσει κάποτε ο Κεμάλ “...ο μεγαλύτερος εχθρός των Ελλήνων είναι ο ίδιος ο εαυτός τους”.
Τα ποντιακά σωματεία είτε ανήκουν στην Π.Ο.Ε. είτε στην Π.Ο.Π.Σ. έχουν χρέος και ευθύνη μεγάλη απέναντι στις 353.000 νεκρούς της τουρκικής θηριωδίας, τουλάχιστον στο ζήτημα της Γενοκτονίας να βρουν κοινό δρόμο, να ενώσουν τις δυνάμεις για τον κοινό στόχο.
Είναι στρουθοκαμηλισμός να δηλώνουμε πως υπάρχει ενότητα στον οργανωμένο ποντιακό χώρο και ταυτόχρονα να εμφανιζόμαστε σε χωριστές εκδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη.  Ευτυχώς φέτος η Π.Ο.Π.Σ. την δική της εκδήλωση την έκανε στις 18 Μαϊου. Την ώρα που στο εξωτερικό πολιτικοί ξένων χωρών αναγνωρίζουν και παίρνουν θέση καταδικάζοντας την Τουρκία για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αλλά, και των άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Μ. Ασίας οι εδώ ομοσπονδίες μας βαδίζουν το δρόμο της διχόνοιας, Γιατί;
Αναρωτηθήκαμε τι εικόνα προσφέρουμε σε αυτούς που μας παρακολουθούν, σε αυτούς που απευθυνόμαστε για διεθνή αναγνώριση, σε αυτούς που παρά τις αντιδράσεις της Τουρκίας και των άλλων συμφερόντων αναγνωρίζουν την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.
Το δικό του λιθαράκι για τη διεθνή αναγνώριση έβαλε πρόσφατα ο υπουργός Δικαιοσύνης της πολιτείας Νότιας Αυστραλίας Michael Atkinson, αν και ενοχλήθηκαν οι Τούρκοι γι’ αυτή του την απόφαση, αλλά και για το ψήφισμα που κατέθεσε στο κοινοβούλιο της Ν. Αυστραλίας.
Ορθώς η Π.Ο.Ε. του πρόσφερε το βήμα του Κεντρικού Ομιλητή την Πανελλαδική εκδήλωση μνήμης της Γενοκτονίας στην Πλατεία Αγ. Σοφίας στη Θεσσαλονίκη.
Ορθώς επίσης φέτος η Π.Ο.Ε αποφάσισε οι χαιρετισμοί των πολιτικών να γίνουν μετά την ομιλία του κ. Atkinson.
Ο δρόμος είναι μακρύς, ο αγώνας μας θέλει όλους στην πρώτη γραμμή, δεν περισσεύει κανείς, αν η Τουρκία είναι υπόλογη για τις Γενοκτονίες των Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων που διέπραξε στις αρχές του περασμένου αιώνα, είναι υπόλογη και για μια άλλη που διαπράττει και στις μέρες μας, την πολιτιστική γενοκτονία, αλλοιώνοντας τα μνημεία και την ιστορία της Μ. Ασίας. Με μεθοδικότητα, υπομονή και επιμονή πετυχαίνει τους στόχους της. Ας οπλιστούμε και εμείς με αυτά τα εφόδια, είμαστε ακόμη στην αρχή. Το Δικαίωμα στη Μνήμη εμείς η προηγούμενη γενιά το κερδίσαμε, η νέα γενιά ας κάνει τις δικές της επιλογές, δίνοντας περισσότερα ποιοτικά χαρακτηριστικά στις δράσεις της, μα πάνω από όλα ενωτικά “παρασύροντας” στον μονομερή αυτόν αγώνα της διεκδίκησης όλους τους νέους όλου του Ελληνισμού.