Συνείργησαν μόνον οι ημερολογιακές συγκυρίες και οι διπλές αργίες; Μήπως ήταν ένα είδος παλλαϊκού εξορκισμού, μια ασύνειδη εκφυγή από κάθε πανδημιακή φίμωση της ελευθερίας;
Μάλλον ήταν η ανάγκη όλων μας να διατηρήσουμε ενεργέστερη την διάρκεια της πίστης, της ελπίδας και της αγάπης, θεμελιωμένες και τροφοδοτούμενες από το Χριστολογικό θαύμα του Πασχαλινού δέους και της έκπληξης.
Αν δεν συνειδητοποιήσουμε οι πάντες την δυναμική της πίστεως, θα βρισκόμαστε ισχνοί από έλειψη πνευματικής ικμάδας. Η ομολογία της Εκκλησίας μας είναι αναντικατάστατη, όπως και η μαρτυρία της. Ο κόσμος υπάρχει, γιατί έχει μια καρδιά που τον αιμοδοτεί, την ορθόδοξια αλληλοπεριχωρούμενη στην ορθοπραξία. Αφαιρέστε την Εκκλησία από την ιστορία του κόσμου, και ο κόσμος θα γίνει πνευματικά νεκρός. Χωρίς ικμάδα, χωρίς νόημα ζωής και χωρίς δύναμη χάριτος και ευλογίας, χωρίς ψυχή και σκοπό υπάρξεως. Δεν χρειάζεται άλλα παραδείγματα από αυτά που προβάλλονται στις τηλεοράσεις: πνευματική αποδιοργάνωση με κοινό παρονομαστή τον εκκοσμικευμένο και δαιμονοκρατούμενο ατομισμό. Η Εκκλησία μας απέναντι σε αυτά τα αντιπαραδείγματα προβάλλει τον Χριστό μας, τον Κύριό μας και Θεό μας κι εκείνους που Τον έμοιασαν. Ο καθένας μας οφείλει να εκπληρώσει ενώπιον του ζώντος Θεού αυτό το μοναδικό προορισμό του: την χριστολατρεία και χριστομιμησία, την ενχρίστωση και χριστοσωτηρία.
Πάνω σ᾽ αυτήν την καιρική και τόσο δυνατή έκκληση σταθήκαμε ποιμαντικά αλληλέγγυοι, θυμίζοντας τα αυτονόητα και λησμονημένα της παραδοσιακής πνευματικής περιουσίας μας, τόσο στις παλλαϊκές λιτανείες των Επιταφίων στη Γουμένισσα, όσο και στον Εσπερινό της Αγάπης που τελέσαμε το πρωΐ στην “Αγία Τριάδα” Πολυκάστρου και το απόγευμα στη Γουμένισσα με την λιτάνευση της εικόνος της Αναστάσεως από το Επισκοπείο προς τον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Γεωργίου. Στη συνέχεια, μετά το πέρας του Εσπερινού, η λιτάνευση συνεχίσθηκε στην ενορία του Αγίου Γεωργίου, όπου οι μουσικοί μας με τα χάλκινα παιάνιζαν το “Χριστός Ανέστη”.
Το αναλύσαμε με τον εγκύκλιο Αναστάσιμο χαιρετισμό μας προς τις πολλές ενοριακές πανηγύρεις του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Αθανασίου, και γενικότερα προς όλο το ενόριο εκκλησιαστικό πλήρωμα της Μητροπόλεώς μας (που αναγνώσθηκε στις ενοριακές εκ μεταθέσεως πανηγύρεις ή στον εσπερινό της Αγάπης κατ᾽ ενορίαν).
Και επανήλθαμε αναλύοντας την βίωση και την επιβεβαίωση της οὐρανο-επίγειας “κοινοπολιτείας” μας, του γένους και του πλήθους των πιστευόντων, αφορμώμενοι από την διαυγέστατη αναστάσιμη θεια δωρεά της αποκάλυψης και του εορτασμού των αγίων και νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης.
***
Οι ΤΡΕΙΣ ΑΓΙΟΙ (όπως και όλοι οι Άγιοι) αποτελούν άλλη μια διάφανη παρουσία της θειας φιλανθρωπίας του Κυρίου στα μέτρα μας, στην αντιληπτότητά μας, στις ιερές μας επιποθήσεις λύτρωσης από τους παντοειδείς αποκλεισμούς της απόγνωσης, της οδύνης, της αφόρητης κοσμικότητας, της πνιγηρής θνητότητας.
Παρακινημένοι από την ενσυναίσθηση του παλλαϊκού πόνου, της πίστης και της ελπίδας στην αυτοζωή ―στόν Χριστό των Αγίων μας― κηρύξαμε κι εφέτος τα εμπρέποντα προς τους συνελθόντες αφ᾽ εσπέρας και το πρωΐ στην πανηγυρική λειτουργική σύναξη της εορτής, στην Ιερά Μονή Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης Γουμενίσσης-Γρίβας.
Η εσπερινή Ακολουθία μεταδιδόταν διαδικτυακά, ενώ η μακρά ορθρινή και λειτουργική πανήγυρις μεταδόθηκε απευθείας από το τηλεοπτικό κανάλι 4Ε.
***
ΟΜΙΛΩΝΤΑΣ, μετά την ανάγνωση του ιερού Ευαγγελίου, αναφέρθηκα στο κριτήριο της θεολογικής και θεόδεκτης αγάπης (έναντι της πληθωρικής νεότερης “αγαπολογίας” των συγκυριών της αφροσύνης).
Αγάπη δεν είναι η ανοχή της απώλειας των συνανθρώπων μας, αλλά η κατάδειξη του τραυματικού παραλογισμού των κάθε λογής νομιμοποιήσεων και ο ευαγγελισμός της σωτήριας ανθρωπολογίας της ασκητικής του Ευαγγελίου: “Εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε… Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς εκείνός εστιν ο αγαπών με, ο δε αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του πατρός μου και εγώ αγαπήσω αυτόν και εμφανίσω αυτώ εμαυτόν…” [Ιω. κεφ. 14 (14: 15, 21)].
Αγάπη είναι η κρυστάλλινη αποκατάσταση της θεόσωστης αληθινότητας του ανθρώπου, στην χριστολογική προοπτική βίωσης της θειας αγαπήσεως, η οποία συστηματικά καταφρονείται και στοχοποιείται από την ασύδοτη αλογία της απώλειας.
ΑΦΟΡΜΩΜΕΝΟΣ από συγκεκριμένα περιστατικά του θεόδοτου ιστορικού των τριών νεοφανών Αγίων, προχώρησα στο βασικό μήνυμα της αποκαλύψεώς τους: στην θεόκτιστη και θεόσωστη διάρκεια της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης.
Και αυτό δι᾽ ολίγων το υποστήριξα, επικαλούμενος την κοινωνία μεταξύ ζώντων και κοιμηθέντων διά της ελεημοσύνης που προσφέρεται επί γης και γίνεται προσδεκτή από τους κοιμηθέντες προσφιλείς. Και μάλιστα τόσον εναργώς, ώστε εμείς οι περιλειπόμενοι και θρηνούντες να “φθάνουμε” τρόπον τινα τους προσφιλείς κοιμηθέντες μας, ελεώντας στην μνήμη τους και βεβαιούμενοι εκτάκτως για την εκκλησιαστική διακοινωνία διά της ελεημοσύνης μας.
ΑΥΤΗ η κοινωνία θεμελιώνεται στο πρωτεύον και παντέλειο μυστήριο της θειας λειτουργίας, της θειας ευχαριστίας, της θειας κοινωνίας, όπου ο αοράτως συνων Κύριος της δόξης, προσφερόμενος και προσδεχόμενος και διαδιδόμενος, εκτάκτως προσφέρει τον χαριτόδωρο συγκλονισμό της θεατο-αθεάτου παρουσίας Του “δι᾽ εσόπτρου εν αινίγματι”.
Μάλιστα, λαβόμενοι της ευκαιρίας, επιδείξαμε προς πάντες σημεία της τοιαύτης αγιοπνευματικής φιλανθρωπίας του Σωτήρος μας Θεού από παλαιότερες ιερουργίες και ιερουργίες της άρτι παρελθούσης Μεγ. Τεσσαρακοστής, όπου στην μερίδα του Αμνού εντός του Αγίου Ποτηρίου αποτυπώθηκε ενίοτε απροσδοκήτως η μορφή του Κυρίου.
Και μάλιστα, ήταν έκτυπη αυτή η μορφή, ανάγλυφη, ολοφάνερη, ώστε να καταπλήσσονται ακόμη και οι του ιερού καταλόγου, καθορώντες την θεια συγκατάβαση, μια κλήση ημών των αναξίων εις μετάνοιαν και ελεήμονα από Θεού καταξίωσιν, όπως τόνισα, για να προλάβω κάθε ψευδαίσθηση. Στόχος μου μοναδικός να αφυπνίσω τις αποκαρωμένες συνειδήσεις, σε κατάνυξη μετανοίας και δοξολογίας του φιλανθρώπου Κυρίου και Θεού μας.
ΠΡΟΣ ΑΥΤΗΝ Την προοπτική της εθελομετοχής στο γεγονός και μυστήριο της θειας μεθέξεως, κατευθύνει η φιλανθρωπία του Θεού όλον τον ορθόδοξο κόσμο με την μεγαλοδωρία του Αγίου Φωτός του Παναγίου Τάφου. Ο μακαριστός οσιωμένος γέροντας Εφραίμ ο Αριζονίτης, όταν τα τελευταία χρόνια είχε προκληθεί ο προκλητός θόρυβος περί του Αγίου Φωτός, είχε πει ξεκάθαρα ότι το Άγιο Φως κάθε μέρα διαρκώς εκπηγάζει εκ του Παναγίου Τάφου, αλλά προσφέρεται ως δωρεά θέας και λήψεως σε όλους τους πιστούς το Μέγα Σάββατο!
Επιστηρίζων την πίστη των ανθρώπων μας, επικαλέστηκα ακολούθως την εκτενή δημοσίευση του Χαράλαμπου Σκαρλακίδη (αρχιτέκτονα/ Msc Θεολογίας) που παρουσιάστηκε πρόσφατα σε διαδικτυακή δημοσίευση (“Η αυθεντικότητα του θαύματος του Αγίου Φωτός όπως πιστοποιείται από την επιστήμη. Νέα δεδομένα. – Εξάψαλμος”: https://www.exapsalmos.gr/i-afthentikotita-tou-thavmatos-tou-agiou-fotos-opos-pistopoieitai-apo-tin-epistimi-nea-dedomena/).
***
ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΝΟΝΤΑΣ την μακρά ομολογουμένως κατηχητική μου ομιλία, επικεντρώθηκα στην αγιοπνευματική μας κοινωνία με τον Αναστάντα Κύριο, ως μέλη του εκκλησιακού Του σώματος. Αυτή η τέλεια αγιοπνευματική μας κοινωνία και αμεσότητα και μυστηριακή ενότητα (όπως τα μέλη του ενός σώματος με την κεφαλή) ―εξήγησα― είναι η αιτία μέθεξης των θαυμασίων και βίωσης των θαυμάτων, με διπλή αιτιογένεση: την αμετρήτως φιλάνθρωπη ευσπλαχνία του Θεού και την θεοβουλήτως ακαταφρόνητη εθελοπιστία και εθελοταπείνωση και εθελοπροσέλευση ημών των ανθρώπων.
Προς τούτο, επικαλέσθηκα την μαρτυρία ενός μαθητού Α΄ γυμνασίου, ενώπιον του πατέρα του και της μητέρας του (ιατρού μικροβιολόγου), κατενώπιον και εις επήκοον πάντων. Το παιδί έπασχε από (τελική διάγνωση) οξείας μυελογενούς λευχαιμίας, έζησε τα παιδικά του χρόνια σε νοσοκομεία (από το Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης στο Παιδο-ογκολογικό Αθηνών) και σώθηκε τελικά με ανέλπιστη ιατρικά αποκατάσταση της υγείας του, χάρη στην πίστη και πολυδοκιμασθείσα ψυχή των γονιών του, με την τέλεση του Αγιασμού δι᾽ αποτμημάτων Τιμίου Ξύλου και Τιμίου Ήλου. Διά του Αγιασμού, όπως το συνιστούσε ξεκάθαρα ο πολυμαρτυρικός άγιος Λουκάς Συμφερουπόλεως ο Ομολογητής, ο και Πανεπιστημιακός! Παράλληλα προς την μακρά ιατρική αγωγή, με ομολογημένη τελικά από τους ιδίους τους θεράποντες πως “η ανωτέρα δύναμη” γιάτρεψε το παιδί (η συνηθισμένη εξ αγνωσίας και ακατηχησίας ανομολόγηση…).
Προσκάλεσα το παιδί, ευρισκόμενο στο σολέα, και εκείνο ομολογούσε με μια θαρραλέα πίστη και ευφυέστατη αφοβία ενώπιον πάντων ότι σώθηκε με θαύμα του Θεού διά τελέσεως και λήψεως του Αγιασμού, χωρίς φυσικά να εγκαταλείψει την αγωγή των ιατρών (βλ. διαδικτυακή δημοσίευση “Αυτό κι αν δεν είναι θαύμα θαυμάτων”, όπου η ιατρός μητέρα του δημοσιεύει μιαν εκτενέστατη εξομολογητική περιγραφή: https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/41658-auto-ki-an-den-einai-thauma-thaumaton).
***
ΔΙΑΚΟΝΗΣΑΜΕ ακολούθως το ιερό Μυστήριο της θειας Λειτουργίας, με συλλειτουργούς τον Καθηγούμενο π. Βησσαρίωνα και πολλούς Ιερομονάχους και Ιερείς και τους Διακόνους μας.
Μεταδώσαμε την θεια Μετάληψη διά τριών αγίων Ποτηρίων στους πολλούς προσελθόντες, κυρίως πολλά παιδιά και αρκετούς ωριμοτέρους.
Μετά δε και την τελεσθείσα Αρτοκλασία, λιτανεύσαμε τα φυλασσόμενα αποτμήματα εκ των χαριτοβρύτων ιερών λειψάνων των Αγίων (τμήμα από την δεξιά υπερόφρυο περιοχή της Κάρας του ιερομάρτυρος Αγίου Ραφαήλ, ένα εκ των πυρικαύστων πλευρών της παιδομάρτυρος Αγίας Ειρήνης, ως και αποτμήματα συντριών των Αγίων σε ενιαία λειψανοθήκη) και την κατάφορτη από χρυσά αφιερώματα κτιτορική εικόνα των τριών Αγίων.
Προπορευόταν τμήμα Γουμενισσιωτών από τα περίφημα “Χάλκινα” που παιάνιζαν το κοσμοχαρμόσυνο μελώδημα “Χριστός Ανέστη”, ακολουθούσαν οι Ιερείς και τα χαριτόβρυτα σεβάσματα, με μας ευλογούντα τους συρρεύσαντες προσκυνητές.
Συμμετείχαν κατά τον Εσπερινό ο Διοικητής Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Νομού Κιλκίς κ. Νικόλαος Παλαμούτης και ο Αξιωματικός Επιτελείου Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Νομού Κιλκίς κ. Δημήτριος Ζαγναφέρης. Και κατά την θεια Λειτουργία ο Δήμαρχος Παιονίας κ. Κωνσταντίνος Σιωνίδης, ο Αντιπεριφερειάρχης Π.Ε. Κιλκίς κ. Ανδρέας Βεργίδης, ο Πρόεδρος της Δ.Ε. Γουμένισσας κ. Βασίλειος Καραδολάμης, ο Αντιδήμαρχος Γουμένισσας κ. Ευάγγελος Καπετάνης, ο Αστυνομικός Διευθυντής Κιλκίς κ. Δημόκριτος Δεμερτζίδης, ο Πρόεδρος της Δ.Κ. Γρίβας κ. Δημήτριος Μπακάλης, ο Υποδιοικητής Π.Υ. Γουμένισσας Πυραγός κ. Αλέξανδρος Ταρινίδης, ο Υποδιοικητής Α.Τ. Γουμένισσας Αστυνόμος Α΄ κ. Διαμαντής Πεντέρης και ο πρ. Πρόεδρος Δ.Ε. Γουμένισσας κ. Αστέριος Τάτσης. Η διακονία των στελεχών του Αστυνομικού Τμήματος Γουμένισσας υπήρξε κυριολεκτικά υποδειγματική, άρτια οργανωμένη και φιλότιμη.
Αφ᾽ εσπέρας και δι᾽ όλης της ημέρας προσέρχονταν πολλοί προσκυνητές, κυρίως ανά οικογένειες, καταφεύγοντες με ευλάβεια και πίστη στην φιλάδελφη στοργή και αναστάσιμη μεσιτεία των Αγίων Νεοφανών Μαρτύρων, για το δικό τους καθ᾽ έκαστον άθλημα της ζωής.
***
Το ΠΡΩΪΝΟ της ίδιας ημέρας, σύμφωνα με καθιερωμένο ιερό έθιμο, λιτανεύθηκε στην Γουμένισσα η ιερή Θεομητορική εικόνα της Παναγίας Γουμένισσας, δαψιλεύουσα ―τρόπον τινά― με ορατό αισθητό τρόπο την βεβαιότητα προς όλους τους Γουμενισσιώτες και τους περιοίκους για την παναλκή ισχύουσαν μεσιτεία και προστασία και Μητρική προς τους πιστούς αγία σκέπη Της. Της θειας Λειτουργίας και της λιτανείας προέστη ο Καθηγούμενος και Πρωτοσύγκελλός μου αρχιμ. Αγαθάγγελος Σφονδυλιάς, περιστοιχούμενος από τους Εφημερίους του Μητροπολιτικού Ναού και γειτονικών Ενοριών, οι οποίοι ακολούθως προσανέβησαν και στο πανηγύρι των Αγίων Νεοφανών Μαρτύρων στη Γρίβα.
Προς όλους τους προσκυνητές διανεμήθηκαν αρτοσκευάσματα και πασχαλινά αυγά σε συσκευασία, πέραν των λοιπών ευλογιών της Μονής.
Ο Γουμενίσσης, Γεφύρας, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος
