Οι εκπαιδευτικοί απάντησαν ότι όλοι οι νόμοι τους δίνουν το δικαίωμα να δυσκολεύουν τη ζωή  όλων μας και να στερούν από την «κυψέλη γνώσης, κοινωνικοποίησης και ανάπτυξης δεξιοτήτων, υιοθέτησης θετικών στάσεων προς αξίες και θεσμούς και όχι ένα κενό παιδοφυλακτήριο με φύλακες τους ίδιους», δηλαδή  από το σχολείο τη φυσική παρουσία τους.
Μα  δεν ερωτήθηκαν αν τους καλύπτει ο νόμος. Πιστεύουμε ότι τους καλύπτει. Ερωτήθηκαν απλά γιατί 4 μέρες πριν το κλείσιμο των σχολείων ή αντίστοιχα πριν από διακοπές Χριστουγέννων και Πάσχα στη Β’ΘΜΙΑ πρέπει να κλείνουν τα σχολεία; Δεν μπορούν οι συνελεύσεις τους να γίνουν μεσημβρινές ώρες, όπως οι συνελεύσεις άλλων υπαλλήλων γίνονται 2-5; Δεν μπορούν να γίνουν μετά τις 16 Ιουνίου ή πριν τις 11 Σεπτεμβρίου; Θεωρητικά οι εκπαιδευτικοί δεν είναι στα σχολεία μέχρι τις  20 Ιουνίου το λιγότερο και από την 1 Σεπτεμβρίου;
Και σαν παράπονο, από γονείς που έχουν 20 και όχι 60 και πλέον μέρες άδειας το χρόνο, ρωτάμε αν το να κάνουν συνελεύσεις,  το να χάνουν με το παραμικρό ώρες διδασκαλίας βοηθάει στην υιοθέτηση θετικών στάσεων.  
Και ναι, ο κ. Αβραμίδης διερμηνεύει τα συναισθήματα της κοινής γνώμης, των απλών γονέων, που φωνάζουν κάθε χρόνο να μην χάνονται άδικα διδακτικές ώρες,  των γονέων των Δ.Σ. που  παρακαλούνε  για διάλογο με τους καθηγητές στα πλαίσια των Σχολικών Συμβουλίων, που αν και είναι υποχρεωτικά, ποτέ δεν γίνονται και από πουθενά δεν αποδίδονται ευθύνες και την απόδοση βαθμολογίας απογεύματα, αλλά ποτέ κανένας εκπαιδευτικός δεν μπορεί να έρθει δυο φορές το χρόνο για δυο ώρες απόγευμα, πράγμα που ο Νόμος επιβάλλει.