«Αναμένοντας να φθάσει η καθορισμένη στιγμή της αναχωρήσεώς μας για την οικία του Πρωθυπουργού, τα λεπτά από τα μεσάνυχτα μέχρι τις 3, περνούσαν αργά σαν ώρες. Αυτές οι ώρες υπήρξαν οι πιο οδυνηρές της ζωής μου, έχοντας στη σκέψη μου ότι το καθήκον μου επέβαλε να γίνω αναγκαίος και απρόθυμος συνένοχος μιας τέτοιας ατιμίας».

Μετά την περιγραφή της συνάντησης η οποία κράτησε ένα τέταρτο γράφει:

«Ο Μεταξάς στην τελευταία πρότασή μου δεν απάντησε. Με συνόδευσε προς την έξοδο και μου είπε με φωνή βαθιά αλλοιωμένη: “Vous etes les plus forts..” (Είστε πιο δυνατοί) Άκουσα εκείνα τα αποκαρδιωμένα λόγια που πρόφερε ο πρεσβύτης εκείνος, ο οποίος είχε καταναλώσει ολόκληρη την ζωή του αγωνιζόμενος και υποφέροντας για την χώρα του. Κατά την υπέρτατη εκείνη στιγμή, προτιμούσε να διαλέξει για την πατρίδα του τον δρόμο της θυσίας και όχι τον δρόμο της ατιμώσεως. Τη στιγμή εκείνη μίσησα το επάγγελμά μου, και το καθήκον του αξιώματός μου μού φάνηκε σταυρός όχι μόνο θλιβερός, αλλά και ταπεινωτικός. Υποκλίθηκα μπροστά του με τον βαθύτερο σεβασμό και βγήκα από το σπίτι του».

Το ξημέρωμα σύσσωμος ο ελληνικός λαός πανηγυρίζει το ιστορικό ΟΧΙ με επευφημίες. Αυτό το ΟΧΙ το πήρε ο αγέρας…Το πήραν τα βουνά και τα λαγκάδια, το τραγούδησαν με το χαμόγελο στα χείλη οι στρατεύσιμοι του μετώπου γράφοντας σελίδες πατριωτισμού και ηρωισμού, ορόσημο για τις επόμενες γενιές.

Χρόνια πολλά