Έπειτα από ένα χρόνο εφαρμογής του επαίσχυντου Μνημονίου, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προχωρά στην ολοκλήρωση της αποτυχημένης και αδιέξοδης πολιτικής της, με την κατά κοινή ομολογία λανθασμένη και επικίνδυνη συνταγή, η οποία όχι μόνο δεν παράγει αποτέλεσμα αλλά δεν εκπληρώνει και κανένα στόχο, παρ’ όλη την λεηλασία του Ελληνικού λαού.
Την ώρα που η κοινωνία, βυθισμένη στην ανεργία, την φτώχεια και τον πληθωρισμό, έχει εξαντλήσει κάθε περιθώριο ανοχής, οι κυβερνώντες αναζητούν “συμπαραστάτες” για να κλιμακώσουν την επίθεσή τους ενάντια στους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τη μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα.
Εξαγγέλουν νέα φοροεπιδρομή για να υφαρπάξουν ότι απέμεινε από το εισόδημα των μεσαίων και χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, ενώ επιβάλλουν νέο χαράτσι σε μισθούς και συντάξεις, επιδιώκοντας τον οικονομικό αφανισμό των Ελλήνων πολιτών. Η εφαρμογή ενιαίου ΦΠΑ μετατρέπει είδη πρώτης ανάγκης σε πολυτέλεια και η εξίσωση του φόρου στο πετρέλαιο κίνησης και θέρμανσης παγώνει εκτός από την κοινή γνώμη και χιλιάδες νοικοκυριά, που καταδικάζονται στην ανέχεια και οδηγούνται στην εξαθλίωση. Οι έκτακτες εισφορές γίνονται μόνιμες, όταν η λέξη “μεσαίωνας” δεν επαρκεί πλέον για να χαρακτηρίσει την κατάσταση που επικρατεί στην αγορά εργασίας. Φτάνει πια με τα εκβιαστικά διλήμματα και τους δήθεν μονόδρομους.
Τα Εθνικά μας κεφάλαια, οι κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις και η ακίνητη περιουσία, τα “ασημικά” μας βγαίνουν στο σφυρί, προσθέτοντας στις λίστες των ανέργων χιλιάδες εργαζόμενους του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Η όποια κομματική συμφωνία δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση και κοινωνική συναίνεση. Όσοι εποφθαλμιούν κυβερνητικές θέσεις και υπουργικές καρέκλες παίζοντας παιχνίδια στην πλάτη του ελληνικού λαού γίνονται συνένοχοι σε ένα έγκλημα χωρίς ιστορικό προηγούμενο.
Η κονωνία βρίσκετε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και ο κοινωνικός ιστός θρυμματίζεται. Οι επόμενες ημέρες είναι ιδιαίτερα κρίσιμες για την χώρα. Η ανατροπή της πολιτικής που οδηγεί στην μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου σε βάρος του κόσμου του μόχθου και της εργασίας είναι επιβεβλημένη. Όλοι οι εκπρόσωποι κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων πρέπει να φανούμε αντάξιοι της θέσης και του ρόλου μας. Να διεκδικήσουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.
Το συνδικαλιστικό κίνημα μέσα από μια νέα σχέση ευθύνης με την κοινωνία των εργαζομένων, τους ανέργους και τους συνταξιούχους πρέπει να βρεθεί στην πρωτοπορία του αγώνα. Ο κόσμος πρέπει να μας εμπιστευτεί ξανά και βρεθεί δίπλα μας στους δρόμους. Η αδράνεια είναι φυγομαχία και η σιωπή συνενοχή. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν να αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς. Δεν μπορεί και δεν πρέπει το μέλλον της χώρας να προδιαγράφεται ερήμην μας.
Όλοι μαζί μπορούμε, αρκεί να το πιστέψουμε.