Το τραγελαφικό της ιστορίας άρχισε την επόµενη µέρα, όπου προσπαθώντας να βγάλω άκρη για το ποιος έφερε την ευθύνη γι' αυτή την τραγική εικόνα των παιδιών, που άλλα µουσκεµένα, άλλα βγαίνοντας τα παπούτσια τους µέσα στο δρόµο, άλλα κολλώντας τα πουκάµισα επάνω τους και σκιαγραφώντας τα εσώρουχά τους, συνέχιζαν να παρελαύνουν κάτω απ’ τη βροχή, λίγο ως πολύ οι αρµόδιοι κατέληξαν, ότι την ευθύνη είχαµε οι γονείς, που δεν πήγαµε να πάρουµε τα παιδιά µας, τα ίδια τα παιδιά που δεν έφυγαν, καθώς επίσης και ο καιρός, που από ψιλόβροχο µετατράπηκε σε καταιγίδα.
Από δω και πέρα αφήνω ασχολίαστο τ' οτιδήποτε. Το µόνο που έχω να καταγγείλω ως γονιός, είναι ότι δε δίνω σε κανέναν το δικαίωµα να καταστήσει το δικό µου το παιδί «µαριονέτα» και να το εκθέσει σε κίνδυνο (δεν ήταν καθόλου απίθανο ν' αρρωστήσουν κάτω απ' αυτές τις καιρικές συνθήκες και πολύ περισσότερο όταν υπήρχαν και παιδιά που θα επέστρεφαν στα χωριά τους, οπότε θα κυκλοφορούσαν αρκετή ώρα µουσκεµένα) µε σκοπό να γίνει αρεστός σε οποιονδήποτε βρίσκεται κάτω από την προστασία της «τέντας της εξέδρας». Άραγε αυτοί που βρίσκονταν εκεί πάνω θα παρέµεναν και θα χειροκροτούσαν µε τόσο πάθος αν δεν υπήρχε η τέντα προστασίας; Εν κατακλείδι, το λιγότερο που έχουν να κάνουν οι υπεύθυνοι είναι να ζητήσουν δηµόσια συγνώµη από τους γονείς και πολύ περισσότερο από τα παιδιά, που δε θέλω να πιστέψω ότι χρησιµοποιήθηκαν για ν' αποδείξουµε ότι το Κιλκίς δε γυρίζει την πλάτη στον εκπρόσωπο της Κυβέρνησης και παρελαύνει ακόµη και κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες. Δεν ισχυρίζοµαι ότι ισχύει κάτι τέτοιο αλλά δεν µπορεί κανείς να µε αποτρέψει να το έχω σα σκέψη στο πίσω µέρος του µυαλού µου».