Μας έρχονται θύμησες παλαιές, από τότε που ο σύντροφός της Κωνσταντής άναβε τις μεγάλες φωτιές, μπρος στην διαμορφωμένη αυλή, που ήταν ένα μεγάλο καμίνι, όπου έψηνε τα “λαγίνια” τις στάμνες, κάνοντας το χωριό μας γνωστό με την τέχνη του σε μεγάλες αποστάσεις. Εμείς τότε παιδιά, χαιρόμασταν, με εκείνες τις ατελείωτες και απλησίαστες φλόγες, λες και βγαίνανε από στόματα παραμυθένιων δράκων, μια ιστορία που μόνο εμείς που τη ζήσαμε, μπορούμε να κατανοήσουμε, εκείνες τια ανεπανάληπτες, τις μοναδικές στιγμές.

Η κυρία Κυριακή άφησε την ματαιότητα αυτού του κόσμου για να μετοικήσει εκεί ψηλά, που καμία επίγεια δύναμη, δεν μπορεί να την βλάψει, να την αγγίξει, να την κουράσει. Ας ψελλίσουμε σιγανά και ταπεινά το "καλό σου ταξίδι" κυρία Κυριακή "καλό παράδεισο" να έχει και να ξέρεις πως δεν θα φύγεις ποτέ απ’ κοντά μας, η μνήμη σου θα μας κυριαρχεί, στο δε πρόσωπό σου θα βλέπουμε όλους τους προγόνους μας, ήσουν και θα είσαι για μας ο συνδετικό κρίκος, με όλους τους προγόνους μας, η όλη αναφορά μας γι’ αυτούς, θ’ αρχίζει από σένα.
Ένα μεγάλο μπράβο και στις δύο κόρες της Μαρία-Πελαγία, που δεν την εγκατέλειψαν ποτέ, παρότι ζούνε μακριά της, σε κάθε ανάγκη της ήταν παρούσες, αψηφώντας τις τεράστιες αποστάσεις (Καναδά-Αγγλία).
Γαλουχημένη η κυρία Κυριακή από τα νάματα του Ελληνισμού και ειδικότερα του Ποντιακού πολιτισμού και της Ορθόδοξης πίστης, διέπλασε χαρακτήρα, που την καταξίωσε σαν άνθρωπο σκεπτόμενο, καλοσυνάτη, ευαίσθητη, που μόνο θετικά παραδείγματα προσέφερε προς μίμηση. Η μορφή της θα παραμείνει ανεξίτηλα χαραγμένη μας ζωντανή στην μνήμη μας.
"Καλόν Παράδεισο" καλή μας φίλη και αγαπητή κυρία Κυριακή και όχι "καλό ταξίδι" αφού δεν πρόκειται να φύγεις ποτέ μακριά μας, θα σε θυμόμαστε για πάντα…

"Φαναριώτης"