Αίφνης εμφανίζεται ο αρκουδιάρης με την αρκούδα του. Τα χαρτιά σταματούν όπως και το τάβλι και οι συζητήσεις. Όλοι θέλουν να απολαύσουν την διασκέδαση της μακρινής εκείνης εποχής που θα προσφέρει ο αρκουδιάρης με την αρκούδα του. Ο αρκουδιάρης ήταν αθίγγανος που έπαιζε στην αυλή του καφενείου το ντέφι του τραγουδώντας και η ταλαίπωρη αρκούδα ντυμένη με κάτι φτηνά τούλια έκανε κινήσεις που παρέπεμπαν σε κάποιο χορό. Τέλειωνε ο χορός και άκουγα τον αρκουδιάρη να ρωτάει την αρκούδα:
-Πώς χτενίζονται οι όμορφες στον καθρέφτη;
Έκανε τις ανάλογες κινήσεις το ταλαιπωρημένο ζωντανό και δώστου γέλια οι θεατές.
-Πώς φιλιούνται η Βουγιουκλάκη με τον Παπαμιχαήλ;
Άλλα χάχανα.
Μετά από κάποια κόλπα και μιμήσεις της αρκούδας, ο αρκουδιάρης έβγαζε πιατάκι και μάζευε τα φραγκοδίφραγκα.
Πολλές φορές, αν ήθελε κάποιος να γιατρευτεί από θέρμες, πόνους στη μέση κτλ. αφού χαρτζιλίκωνε τον αρκουδιάρη, ξάπλωνε μπρούμυτα και ο αρκουδιάρης έβαζε την αρκούδα να τον πατήσει στην πλάτη και στη μέση για ‘’να φύγει η αρρώστια’’.
Τα χρόνια πέρασαν και στο διάβα της ζωής έμαθα ότι τα κόλπα της αρκούδας ήταν προϊόν βασανιστικών μεθόδων που εφάρμοζαν οι αρκουδιάρηδες όπως π.χ, έπαιζαν στο ντέφι τον μουσικό σκοπό και έβαζαν την αρκούδα να πατά πάνω σε πυρακτωμένη λαμαρίνα. Το κακόμοιρο το ζώον χοροπηδούσε για να μοιράσει το κάψιμο στα πόδια του και έδινε την εντύπωση ότι χορεύει. Συνέδεε έτσι τον μουσικό σκοπό με το χοροπήδημα που δημιουργούσε την εντύπωση ότι χορεύει. ‘’Ο tempora ο mores’’ (ω καιροί, ω ήθη) που έλεγε ο Κικέρων.
Τώρα θα μου πείτε γιατί τα γράφεις όλα αυτά. Πού κολλάνε;
Η απάντηση, φίλοι μου, είναι απλή. Χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι λειτουργούμε ακριβώς όπως η αρκούδα του αρκουδιάρη. Κάποιοι μάς παίζουν το ντέφι κι εμείς χορεύουμε. Ας πάρουμε για παράδειγμα αυτό που ονομάζουμε μόδα. Κάποιοι μεγαλομόδιστροι του πλανήτη λανσάρουν κάποιο συγκεκριμένο ντύσιμο και εκατομμύρια άνθρωποι χορεύουμε στο σκοπό που παίζουν το ντέφι τους. Θυμάμαι, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 70 που η ανδρική μόδα ήθελε τα παντελόνια ‘’καμπάνα’’ και τα πουκάμισα με εκείνους τους γελοίους φαρδιούς γιακάδες. Βλέπουμε σήμερα τις φωτογραφίες μας της εποχής και ανατριχιάζουμε από την κιτσαρία. Κι όμως τότε θεωρούσαμε τον εαυτό μας ‘’ιν’’ τρομάρα μας.
Να πάμε στην πολιτική; Ας θυμηθούμε εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 70 τα ‘’ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο’’ και ‘’Δεν θα οδηγήσουμε τη νεολαία μας στα σκλαβοπάζαρα της Δύσης’’ που κραύγαζε ο Αντρέας βαρώντας το ντέφι στο μπαλκόνι και χιλιάδες αρκ… σόρι, άνθρωποι ήθελα να πω χοροπηδάγαμε στην πλατεία αναμασώντας τα συνθήματα. Τα ίδια με τον Τσίπρα το 2014-15. Βάραγε το ντέφι στο μπαλκόνι ο Αλέξης τραγουδώντας: ‘’Με έναν νόμο και ένα άρθρο θα καταργήσουμε τα μνημόνια’’, ‘’Γκόου μπακ κυρία Μέρκελ’’ και άλλα φούμαρα και οι αρκ…(άντε πάλι…τι έπαθα σήμερα, ξανά σόρι) οι άνθρωποι ήθελα να πω, χοροπηδάγαμε στην πλατεία. Εμείς της κεντροαριστεράς φάγαμε πολύ παραμύθι ρε παιδιά και είμαστε έτοιμοι να ξαναφάμε στο μέλλον. Εθισμός πια μάς έγινε…Δώστε μας παραμύθι…γουστάρουμε…
Ας μιλήσουμε για ποδόσφαιρο. Μάς βαράνε το ντέφι αδίστακτοι μεγαλοεφοπλιστές και μεγαλοβιομήχανοι και χοροπηδάμε στα γήπεδα σκοτώνοντας ο ένας τον άλλον.
Να πάμε στην μουσική; Δημιουργούν οι πολυεθνικές είδωλα στα πλαίσια του σταρ σύστεμ και χιλιάδες νεαρά αρκ.. (ξανάμανα σόρι) ανθρωπάκια ήθελα να πω, ουρλιάζουν και λικνίζονται στον χαβά που παίζει το ντέφι της Μαντόνα, της Μπιγιονσέ και δεν συμμαζεύεται…Ας θυμηθούμε και τις δικές μας Ρουβίτσες…Η διαφορά με τους αρκουδιάρηδες της δεκαετίας του 60 είναι ότι αυτοί στο τέλος μάζευαν φραγκοδίφραγκα ενώ οι σημερινοί κάνοντας το ίδιο, κονομάνε εκατομμύρια ντόλαρς…
Δεν συνεχίζω άλλο. Η κατακλείδα είναι ότι η έλλειψη ουσιαστικής παιδείας δημιουργεί όχι ανθρώπους-αυτόνομες μονάδες με ανοιχτούς ορίζοντες σκέψης αλλά μαζανθρώπους που χοροπηδάνε στο ρυθμό που δίνει το ντέφι του κάθε σύγχρονου αρκουδιάρη.
‘’Ζητείται ελπίς’’ έλεγε ο Αντώνης Σαμαράκης από τις αρχές της δεκαετίας του 60.
Αντώνη, όπου κι αν είσαι….δεν υπάρχει ελπίς…
