Κατά πως εξελίσσονται όμως τα δημόσια πράγματα στο ν. Κιλκίς μάλλον ο Ησυχασμός θα μας σώσει. Κι αντί να διαμαρτυρόμαστε προς το γκουβέρνο για όσα τραγελαφικά συμβαίνουν να επιδοθούμε όλοι σε παραλλαγμένη μορφή της προσευχής των Ησυχαστών «Ενδοξότατε  Υπουργέ, Υιέ ενδοξοτάτου Υπουργού (ή πρωθυπουργού), ελέησόν μας»
Τα άλλα μέσα αποδείχθηκαν ατελέσφορα. Φωνάξαμε και μας «έγραψαν». Διαμαρτυρηθήκαμε και δεν ίδρωσε το αυτί τους. Καταγγείλαμε και δεν συγκινήθηκε κανείς. Ε, ας δοκιμάσουμε και τις προσευχές. Τι έχουμε να χάσουμε;
Τα παιδιά μας πάνε σχολείο και πληρώνουν οι γονείς τη μεταφορά τους, αντί να φροντίσει έγκαιρα η Πολιτεία.
Το Δικαστικό μας προ πολλών χρόνων αποδείχθηκε σίριαλ εφάμιλλο των καλύτερης τουρκικής σαπουνόπερας.
Ο δρόμος μας για τη Θεσσαλονίκη χρειάστηκε τριάμισι  χρόνια για τις απαλλοτριώσεις και απομένει μόνο ένας για την κατασκευή του!  
Να θυμίσουμε την Τρίτη πτέρυγα;  το ΤΕΙ που ακόμα είναι στην ιδιοκτησία της Θεσσαλονίκης αντί να περάσει στις Σέρρες, όπου εντάχθηκε το μοναδικό τμήμα του Κιλκίς;  
Τώρα πάλι είναι να αγανακτείς για το σίριαλ με το Νοσοκομείο Γουμένισσας. Στα καλά καθούμενα και στου «κασίδη το κεφάλι» παίζουν διάφοροι «υπηρεσιακοί « παράγοντες με τις κλίνες του, τα τμήματά του, την τύχη του.
Για να ξεσηκωθεί η δύσμοιρη Γουμένισσα μήπως και εξασφαλιστεί το αυτονόητο. Κι έρχεται μια ωραία πρωία ένας υπουργός και ξαναλέει: Μην φοβάστε. Το Νοσοκομείο θα μείνει ακλόνητο.
Μέχρι νεωτέρας βεβαίως.
Γιατί λοιπόν οι πολίτες να ασκούνται στον πολιτικό διάλογο, τάχα υπόχρεοι ως εκ της ιδιότητας τους. Διάλογος σημαίνει πως κάποιος άλλος σε ακούει, συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί σου και καταλήγετε σε έναν κοινό τόπο. Όπου ο λόγος και η συμφωνία εφαρμόζονται εμπράκτως.  
Να στραφούμε λοιπόν στην προσευχή. Και θελκτική να την αναπέμψουμε μήπως και μας ελεήσει ο «ενδοξότατος κύριος υπουργός» Κι αν όχι αυτός,  ο  «πανενδοξότατος πρωθυπουργός».
Προσοχή όμως: Κρατάμε την ανάσα μας πάντα.  Σ’ αυτό είμαστε προπονημένοι άλλωστε. Τα τελευταία χρόνια κάθε που ακούμε ειδήσεις, την ανάσα μας κρατάμε.