Καλημέρα φίλοι κι αδέλφια

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα οράματα του Πολυτεχνείου έχουν σε μεγάλο βαθμό εκπληρωθεί. Για να δούμε όμως:
Για το ψωμί: Πάνω από 600.000 χιλιάδες είναι οι επίσημα καταγεγραμμένοι άνεργοι. Πάνω από 2 εκατομμύρια οι μισθωτοί των 700 ευρώ. Πάνω από το 50% των συνταξιούχων ζουν με σύνταξη 300, 400 και 500 ευρώ. Εκατοντάδες χιλιάδες οι εργαζόμενοι με μερική απασχόληση,  οι εργαζόμενοι με μαύρη εργασία κ.λ.π.
Για την Παιδεία: Πρώτα και κύρια είναι μια Παιδεία που δεν μορφώνει, ενώ τα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά αγκομαχούν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους «προς δόξαν της δημόσιας δωρεάν Παιδείας». Χιλιάδες οι πτυχιούχοι άνεργοι, αλλά και τα παιδιά που τελειώνουν Λύκειο ή Γυμνάσιο και τα καλούν να συμβιβαστούν με ένα κόσμο της εκμετάλλευσης, χωρίς ελπίδα κ.λ.π.
Για την Ελευθερία: Πόσο ελεύθερος είναι ένα άνθρωπος που δεν έχει δικαίωμα στην μόρφωση, την Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια; Πόσοι ελεύθεροι είναι οι  εργαζόμενοι που δεν αμείβονται, που τους απολύουν ότι ώρα θέλουν, που δεν έχουν το δικαίωμα να συνδικαλιστούν στους χώρους δουλειάς; Πόσο ελεύθερες είναι οι γυναίκες που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν γιατί τις διώχνουν απ’ τη δουλειά; Οι μαθητές που τους σέρνουν στα «μαθητοδικεία», οι αγρότες που τους σέρνουν στα «αγροτοδικεία», οι απεργοί που οι απεργίες τους κηρύσσονται «παράνομες και καταχρηστικές»; Ναι υπάρχει μια αστική δημοκρατία. μπορείς να βγεις, ας πούμε, στην Πλατεία Ειρήνης και να αρχίσεις να βρίζεις την κυβέρνηση, όσους τέλος πάντων ασκούν εξουσία και να μη σε κάνουν τίποτε. Το πολύ-πολύ να σε πουν «παλαβό». Για να οργανωθείς όμως και μαζικά, να διεκδικήσεις και να νοιώσει το σύστημα ότι κινδυνεύει, να σου πω τότε τι δημοκρατία και ελευθερία έχουμε…
Για την Εθνική Ανεξαρτησία και τη Λαϊκή Κυριαρχία: Άστα να μη πιάσουμε τέτοια ζητήματα γιατί, τι να πρωτοπούμε…
Π
Υπάρχουν και κάποιοι που αμφισβητούν εντελώς το Πολυτεχνείο και το θεωρούν «προβοκάτσια», και μερικοί που μετράνε το μέγεθος του αγώνα με το «πόσους νεκρούς είχε»!!!
Σε πείσμα όλων αυτών το Πολυτεχνείο ήταν ένα έπος ισάξιο των μεγάλων αγώνων του λαού μας και μένει στη μνήμη της πλειοψηφίας του λαού ζωντανό και αδικαίωτο. Και η μνήμη είναι και αυτή συνείδηση…
Π
Οι ιμπεριαλιστές που συνάχθηκαν για να πανηγυρίσουν την πτώση του «απάνθρωπου τείχους του Βερολίνου» ποντάρουν στην άγνοια των περισσότερων ανθρώπων όσον αφορά τα ιστορικά γεγονότα. Να θυμίσουμε λοιπόν ότι τα σύνορα ανάμεσα στο Δυτικό και το Ανατολικό Βερολίνο (που σημειωτέον βρισκόταν ολόκληρο στο έδαφος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας), έκλεισαν στις αρχές Αυγούστου 1961. Μέχρι τότε και επί 12 χρόνια δεν ήταν ασφαλισμένα, ούτε καν υπό έλεγχο. Περνούσαν μέσα από δρόμους, κήπους, συγκροτήματα σπιτιών, υδάτινους δρόμους. Μισό εκατομμύριο άνθρωποι τα διάβαιναν καθημερινά. Έτσι έβρισκαν ευκαιρία και δρούσαν κατάσκοποι, λαθρέμποροι, κερδοσκόποι, στρατολόγοι φθηνής εργατικής δύναμης, γίνονταν προβοκάτσιες, επιθετικές ενέργειες και σαμποτάζ, ώσπου τον Αύγουστο του 1961 αναγκάστηκε η ΛΔΓ να κάνει αυτό που κάθε κράτος έχει δικαίωμα να κάνει να ασφαλίσει τα σύνορά της.
Όλοι αυτοί που προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την ιστορία είναι που στήνουν καθημερινά τείχη ανάμεσα σε λαούς και ανθρώπους. Η ελευθερία, τα λαϊκά δικαιώματα, η ειρήνη που ευαγγελίζονταν, δεν ήρθε με την πτώση του σοσιαλιστικού συστήματος… και παρά τη λυσσαλέα αντικομουνιστική προπαγάνδα  οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν την μεγάλη πλειοψηφία των Ανατολικογερμανών αλλά και των άλλων λαών των πρώην σοσιαλιστικών χωρών να λένε ότι τότε, με το σοσιαλισμό περνούσαν καλύτερα.
Και γι αυτό το λόγο, είμαστε περήφανοι γιατί στηρίξαμε και στηρίζουμε το Σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα τον 20ο αιώνα. Είμαστε περήφανοι που ανήκουμε σ’ αυτούς που θυμούνται τη Σοβιετική Ένωση και περήφανοι στον τρόμο που προκαλεί στο κεφάλαιο η μνήμη της…
Π
Ο κυριότερος εχθρός των εργαζομένων ήταν, πάντα, η άγνοια. Μετά ο φόβος. Και βέβαια, η έλλειψη οργάνωσης. Γι αυτό λέμε ότι χρειάζεται οργάνωση κι αγώνας για να αποκρουστούν τα μέτρα που μας γυρίζουν στο 18ο αιώνα…
Π
Ένα τραγούδι του μεγάλου Άκη Πάνου:
«Και μπλέκοντας εγκώμια περί τους Αθανάτους
Την αίγλη τους, το ύφος τους και το παράστημά τους
Και μπλέκοντας εγκώμια περί τους Αθανάτους
Με κεφαλαία το όνομα και το παράνομά τους
Και κάνοντας υπόκλιση μέχρι τους αστραγάλους
Παρέα με παράσιτα και με λακέδες άλλους
Και κάνοντας υπόκλιση μέχρι τους αστραγάλους
Για τους πολύ σημαντικούς και τους πολύ μεγάλους
Και κάνοντας συμβιβασμούς με τη συνείδησή του
Για μια σταγόνα έλεος πουλώντας την ψυχή του
Και κάνοντας συμβιβασμούς με τη συνείδησή του
Έζησε με το τίποτα και πέθανε μαζί του».
Αφιερωμένο εξαιρετικά στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και σε όλους τους παρακεντέδες, τις ξεσκονίστρες, τους υμνητές και τους λιβανιστές της κυρίαρχης πολιτικής.
Π
Επαναφέρει δυναμικά, λέει, το Νομαρχιακό Τμήμα της ΑΔΕΔΥ Κιλκίς το «παραμεθορίων». Εντάξει. Για το «ασφαλιστρικό» και τις αυξήσεις- κοροϊδία θα κάνουν τίποτε;
Π
Και μια που αναφέραμε παραπάνω για το «Τείχος του Βερολίνου» και ένα ανέκδοτο (της αντικομουνιστικής σειράς) για να χαλαρώσουμε και λίγο.
«Στην πρώην Ανατολική Γερμανία, ένα Αμερικανάκι και ένα Ρωσάκι παίζουν καθημερινά μαζί (βλέπετε τα παιδιά δε κατείχαν από Ψυχρούς Πολέμους και τέτοια).
Μια μέρα το Ρωσάκι πάει στο παιχνίδι με ένα κομμάτι Χλιέπα και τυρί (ψωμοτύρι που θα λέγαμε και εμείς).
Το Αμερικανάκι θέλοντας να το πειράξει του επιδεικνύει μια σοκολάτα λέγοντας: «έχω σοκολάτα, έχω σοκολάτα»..
Το Ρωσάκι τρέχει στη Μάνα του και της το λέει. Να το πείς του λέει αυτή, «έχω Θείο Λένιν».
Πράγματι γίνεται έτσι και το Αμερικανάκι τρέχει και το λέει στη Μάνα του. Να του πεις λέει εκείνη, «αν έχεις θείο Λένιν δεν έχεις σοκολάτα»…