Ο Σαμαράς και η Ν.Δ. του έγνοια έχουν πως θα εκλέξουν Πρόεδρο Δημοκρατίας από ετούτη Βουλή ώστε να διευρυνθεί χρονικά η  εξουσία της κυβέρνησης μέχρι το 2016, προσβλέποντας σε καλύτερες μέρες μετά την  “ευημερία” των αριθμών.
Το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ βαυκαλίζεται με την ιδέα πως κάποτε οι Έλληνες θα αναγνωρίσουν σε αυτό τη μόνη αυθεντική δύναμη που «έσωσε»  εξαρχής την χώρα και μέχρι τότε επιχειρεί να ποδηγετήσει όποια προσπάθεια γίνεται στον πολύπαθο χώρο της κεντροαριστεράς.
Από κοντά,  η μεν ΔΗΜΑΡ ( όση απόμεινε μετά τις εκλογές) αλλοιθωρίζει προς τον ΣΥΡΙΖΑ,  το δε «Ποτάμι» αφού απέκτησε διοικητική «κεφαλή» αναζητεί τώρα και ιδεολογικό – πολιτικό «σώμα», καθώς στις προσεχείς εκλογές  δεν θα αρκεί  να καυτηριάζει όσα οι άλλοι προτείνουν, αλλά οφείλει και το ίδιο να πει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.
Για το κομμουνιστικό κόμμα ο μονόδρομος είναι διακηρυγμένος.   Όχι στην Ε.Ε., όχι στο ευρώ και επομένως όχι σε κάθε κυβερνητική επιλογή συμμαχιών μετά τις προσεχείς εκλογές.
Απομένει ο ΣΥΡΙΖΑ, η πορεία του οποίου προς την εξουσία έχει μόνο ένα εμπόδιο: Τη μη επαρκή εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας στο κυβερνητικό του πρόγραμμα (όσο γνωρίζουμε) ως αποτέλεσμα των παλινωδιών ή των ακραίων – για την ίδια πλειοψηφία – θέσεών του και κυρίως εκείνων που αναφέρονται στην Ε.Ε. και το ευρώ.
Υπενθυμίζουμε ότι στο αμέσως προηγούμενο πρόγραμμα λιτότητας, της κυβέρνησης Μητσοτάκη, του οποίου οι επιπτώσεις στο εισόδημα και τις συντάξεις σε σχέση με όσα ζούμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια μπορούν να χαρακτηρισθούν ως πλουσιοπάροχη πολιτική, η τότε αξιωματική αντιπολίτευση του  Ανδρέα Παπανδρέου χωρίς να τάξει απολύτως τίποτα κέρδισε τις εκλογές του Φθινοπώρου με κοντά 45%.
Βαδίζουμε λοιπόν προς τις εκλογές χωρίς να τολμά κάποιο από τα κόμματα (εξουσίας ή μη) να επεξεργαστεί προτάσεις για τα κυρίαρχα ζητήματα που έφεραν την κρίση και μας καθηλώνουν σ’ αυτήν.
Ζήτημα πρώτον:  Η παραγωγική ερήμωση της χώρας. Μη αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, ερημοποίηση της γεωργοκτηνοτροφίας, ανύπαρκτες επενδύσεις (ούτε η ραγδαία μείωση του κόστους εργασίας ωφέλησε)…Κατά τα άλλα πρώτιστο μέλημα όλων είναι η καταπολέμηση της ανεργίας.
Ζήτημα δεύτερον: Φοροδιαφυγή και διαφθορά σε έξαρση. Και μόνο με την καταπολέμηση αυτής της γάγγραινας  θα ήταν αχρείαστα και τα τρία μνημόνια. Αλλά η μεν κυβέρνηση τα καταπολεμά …προφορικά, η δε αντιπολίτευση εσχάτως τα ανακάλυψε, αλλά δεν τολμά να μιλήσει για φοροδιαφυγή εκτεταμένων τμημάτων πληθυσμού και αρκείται στην εύηχη εξαγγελία της φορολόγησης των πλουσίων.
Ζήτημα τρίτον: Δημόσιος τομέας αντιπαραγωγικός. Όχι επειδή είναι πολλοί οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά διότι είναι στρεβλή εξαρχής η λειτουργία του.  Κι όταν κάποιος αιθεροβάμων επενδυτής επιχειρεί να επενδύσει, απαιτούνται καμιά 100αριά υπογραφές και όλοι γνωρίζουν με ποιο κόπο, «θυσίες» και χρόνο τίθεται εκάστη των υπογραφών.
Ζήτημα τέταρτον: Η υπερφορολόγηση των συνήθων υποζυγίων του προϋπολογισμού (μισθωτοί και συνταξιούχοι) με αποτέλεσμα να “στραγγίξει” πια και η μεσαία τάξη, ενώ προ πολλού εργάτες, αγρότες, συνταξιούχοι και άνεργοι ζουν σε τριτοκοσμικές συνθήκες.
Ζήτημα πέμπτον: Πολιτικός κανιβαλισμός του συστήματος εξουσίας και των πέριξ κινούμενων. Όλοι μιλούν ή μάλλον καταγγέλλουν τους απέναντι λες και απευθύνονται σε εχθρούς, η διαφωνία και η διαφορετική θέση εκλαμβάνονται ως «αιτία πολέμου». Η χώρα έχει διαιρεθεί σε στρατόπεδα αντιμαχομένων κομμάτων και – θεός φυλάξοι- μην εξαπλωθεί και στην κοινωνία η αρρώστια.
Κατά τα άλλα βαδίζουμε πλησίστιοι σε εκλογές. Για να λύσουμε τα προβλήματά μας εκλέγοντας (η νέα Βουλή) Πρόεδρο Δημοκρατίας.
Υπάρχει φως στο γκρίζο τοπίο που κατέγραψα; Μπορεί να υπάρξει. Και φωτοδότες μόνο οι πολίτες  (αν) θα αποδειχθούν. Αφήνοντας στην άκρη τις δικές τους αρρώστιες και στέλνοντας καθαρά μηνύματα στην κάλπη. Επιλέγοντας όχι τους δημαγωγούς, αλλά όσους θα τολμήσουν να πουν δυσάρεστες αλήθειες.
Να επιδοκιμάσουν εκείνο το κόμμα (αν υπάρξει) που θα φέρει ενώπιόν τους ένα φορολογικό νόμο (σχέδιο)  απλό, συγκεκριμένο για να ξέρουμε πριν την κάλπη από ποιους και πως θα εισπράξει το δημόσιο.  Ένα νόμο για την απλοποίηση των επενδύσεων.  Ένα νόμο δρακόντειο για το Δημόσιο που να μοιάζει ως προς τη φιλοσοφία του με την  απειλή του Ανδρόνικου Κομνηνού προς τους διεφθαρμένουςτης εποχής του  «ή το αδικείν εάσατε ή το ζην». Και πάει λέγοντας.
Εν τέλει, όπως μονότονα επαναλαμβάνω, στις δημοκρατίες μοναδικός ένοχος είναι ο πολίτης. Και συνάμα μοναδικός βασιλεύς.
Και ως γνωστόν, πάλι από τα χρόνια τα παλιά,  «ουδέν τοις βασιλεύσι  αδιόρθωτον»
Εκτός κι αν αποδειχθεί αδιόρθωτος ο ...Βασιλεύς. Τότε σωτηρία δεν υπάρχει.