Τα ίδια συνέβησαν και κατά τον χρόνο όταν αποφασίστηκε η διεύρυνση της προθεσμίας χαρακτηρισμού του γάλακτος ως νωπού από πέντε σε εφτά ημέρες, όπως πλέον ισχύει. Και τότε οι κλαυθμοί περί αθρόων εισαγωγών δεν επέτρεψαν μια ψύχραιμη αποτίμηση των συνθηκών της αγοράς. Τα ιδεοληπτικά στερεότυπα, ένθεν και ένθεν, είναι ισχυρότερα της κοινής λογικής.
Ας επιχειρήσουμε λοιπόν της αποτίμηση της επέκτασης.
Οι θιασώτες της φιλελεύθερης αντίληψης και υπέρμαχοι της αγοράς υπερθεμάτιζαν και δικαιολογούσαν την απόφαση υποστηρίζοντας ότι θα μειωθεί η τιμή του γάλακτος στον καταναλωτή.
Την είδε κανείς; Όχι. Οι δυνάμεις που καθοδηγούν τις τιμές είναι πολύ ισχυρότερες από τους νόμους του Άνταμ Σμίθ, όπου έμειναν (αφελώς;) οι θιασώτες της ελεύθερης αγοράς.
Θα βουλιάξει η χώρα από τις εισαγωγές γάλακτος από τη Βόρεια Ευρώπη και θα καταστραφούν οι γαλακτοπαραγωγοί της χώρας, κατήγγειλαν οι υπέρμαχοι της ελεγχόμενης έως περίκλειστης αγοράς που στην χώρα μας αυτοαποκαλούνται και αριστεροί – προοδευτικοί.
Το αποτέλεσμα; Δεν εισήχθη μετά τη ρύθμιση των εφτά ημερών και δεν κυκλοφόρησε στα ράφια ούτε ένα λίτρο γάλακτος εισαχθέν από τη Βόρεια Ευρώπη ή έστω από τη Βουλγαρία.
Μάλιστα και σε πείσμα των αριστερών ιδεοληψιών αυξήθηκε η πίτα για το εγχώριο φρέσκο γάλα, καθώς οι απομακρυσμένες περιοχές, κυρίως νησιωτικές, επέλεξαν (είχαν τη δυνατότητα να το πράξουν) το φρέσκο γάλα που έφτανε στα νησιά με το όριο των εφτά ημερών. Κι αντί να συρρικνωθεί η εγχώρια παραγωγή, αυξήθηκε.
Το θέμα βεβαίως δεν εξαντλείται στις διαστάσεις ενός άρθρου καθώς πολλές είναι οι συνιστώσες του. Το μνημονεύουμε επειδή παρουσιάζουν ομοιότητες οι αντιδράσεις για το θέμα των εφτά ημερών με τις τωρινές για την κατάργηση του εθνικού πλαφόν.
Η χώρα είναι ελλειμματική σε νωπό γάλα. Με το όριο των εφτά ημερών θα μπορούσε να έρθει γάλα από την Ιταλία. Αναρωτήθηκε κανείς γιατί δεν ήρθε; Ακόμα κι από την Ολλανδία. Γιατί δεν ήρθε; Και γιατί θα έρθει τώρα που καταργήθηκαν τα εθνικά πλαφόν;
Πόσο πιο ανταγωνιστική είναι η Ιταλία και ποια πλεονάσματα γάλακτος έχει ώστε να απειλήσει την εγχώρια παραγωγή;
Στις χώρες του Βορρά (Ολλανδία, Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία…) η τιμή παραγωγού είναι τουλάχιστον δέκα λεπτά χαμηλότερη / λίτρο. Γιατί άραγε δεν εισήχθη νωπό γάλα αφού το διάστημα των εφτά ημερών το επέτρεπε;
Η Βουλγαρία είναι μια χώρα που θα μπορούσε λόγω εγγύτητας και χαμηλού κόστους παραγωγής και μεταφοράς να απειλήσει την εγχώρια παραγωγή. Οι σύγχρονες Κασσάνδρες αναρωτήθηκαν άραγε γιατί δεν ήρθε στα ράφια των σούπερ μάρκετ της Δράμας, του Κιλκίς, και της Ξάνθης έστω ένα λίτρο νωπό βουλγαρικό γάλα;
Πλήρεις απαντήσεις δεν μπορούν να δοθούν στα στενά όρια ενός άρθρου. Αλλά υπό τύπον ερωτήματος θα άξιζε να σκεφτούν οι κινδυνολόγοι: Πόσο γάλα έχει η Βουλγαρία; Έχει πλεονάσματα η Ιταλία και γιατί να τα εξάγει στην Ελλάδα, ιδιαίτερα αυτούς τους καιρούς;
Κάποτε σ’ αυτόν τον τόπο αξίζει να σκεφτούμε και να δράσουμε θετικά. Η αγελαδοτροφία είναι ένας κλάδος όπου η χώρα μπορεί να κάνει θαύματα. Και στο Κιλκίς με την κατάργηση του εθνικού πλαφόν και των ποσοστώσεων ανοίγουν δυνατότητες αρκεί, αντί της κλάψας, να δράσουμε με σχέδιο και λογισμό.
Σχέδιο σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο που θα υποστηρίζεται από μια κυβέρνηση ικανή και πρόθυμη να βάλει αξιόπιστους κανόνες σε αυτό που ονομάζουμε ελεύθερη αγορά στην χώρα μας.
Ο άλλος δρόμος είναι να καταγγέλλουμε διά πάσαν νόσον τη Μέρκελ, τους κομμουνιστές, τους Εβραίους, τους ιμπεριαλιστές και πάει λέγοντας.
Είναι ο εύκολος δρόμος που τον διαβαίνουμε χρόνια. Και είδαμε τα χαίρια μας…