Μαύρη επέτειος σήμερα. Συμπληρώνονται 44 χρόνια από την Παρασκευή 21 Απριλίου του 1967  που μια ομάδα επίορκων αξιωματικών του στρατού έστρεψε  τα όπλα της  κατά του λαού, αφαίρεσε με το «έτσι θέλω» τα συνταγματικά του δικαιώματα και επέβαλε τη «δημοκρατία του γύψου».
Δωδεκάχρονος τότε, μαθητής της Στ’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Ελευθεροχωρίου δεν ήμουν ακριβώς το παιδί που διάβαζε μόνο τα μαθήματά του και είχε άγνοια τι συνέβαινε στην Ελλάδα και στον κόσμο. Ευτύχησα να ζω σε μια οικογένεια όπου ο μακαρίτης ο  μπάρμπα Γιάννης αγόραζε τότε και διάβαζε εφημερίδα – τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ σχεδόν καθημερινά και άπαξ της εβδομάδος, συνήθως τα Σάββατα, και την ΑΥΓΗ. Έτσι από την πρώτη δημοτικού μαζί με τα πρώτα γράμματα «ρουφούσα» και τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
Χώρια που ο μπάρμπα Γιάννης μιλούσε πολύ και εξ απαλών ονύχων μου είχε αφηγηθεί όσα είδε και έζησε στον μεγάλο πόλεμο, την Κατοχή και τον Εμφύλιο.
Ιστορίες ηρωικές και τραγικές συνάμα. Ιστορίες να λατρέψεις τον άνθρωπο και άλλες να τον σιχαθείς.
Αλλά ας επιστρέψουμε στην πρώτη μέρα του Πραξικοπήματος.
Το Ελευθεροχώρι ζούσε τότε μέρες ανάτασης και παλλαϊκής κινητοποίησης. 
Η Ένωση Κέντρου, στην οποία πέρα από του Φιλελεύθερους βενιζελικούς της προπολεμικής περιόδου, είχε στραφεί το μεγαλύτερο τμήμα των κομμουνιστών, κυριαρχούσε στο χωριό. Και παρότι χωριό 50 σπιτιών οι «οπλαρχηγοί» της Ένωσης Κέντρου είχαν νοικιάσει λεωφορείο για να συμμετάσχουν οι χωριανοί στην υποδοχή του Γέρου της Δημοκρατίας, το μεθεπόμενο Σάββατο, αν εκ του προχείρου με βοηθά η μνήμη μου, στη Θεσσαλονίκη.
Τα βράδια σαν επέστρεφαν από τα χωράφια οι χωριανοί στο χωριό και μαζεύονταν στα καφενεία – ένα από αυτά και του πατέρα μου- άλλη συζήτηση δεν άκουγες. Πως θα πάνε, που θα σταθούν για να απολαύσουν τον Παπανδρέου καθήμενο επί πώλου όνου, ανάμεσα σε Ιππείς συνοδούς.
Έζησα πολλές μεγάλες συγκεντρώσεις. Λαοθάλασσες στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Με Καραμανλή και Μαύρο μπροστά στο «Μακεδονία Παλάς» Στην πλατεία Συντάγματος παραμονές των εκλογών που κέρδισε το ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβρη του 1981 κι άλλες αρίθμητες.  Μα, από τότε θαρρώ πως τη μεγαλύτερη και την πλέον …καρδιακή απ΄όλες μάς τη στέρησε ο Παπαδόπουλος.
Η Θεσσαλονίκη θα βούλιαζε τότε, περισσότερο ,ίσως από το πάθος παρά το πλήθος, καθώς οι υστερνές συγκεντρώσεις σαφώς και ήταν μεγαλύτερες λόγω και της συνήθειας – και της δυνατότητας βεβαίως-  να μαζεύονται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη οπαδοί από όλη σχεδόν την Ελλάδα.
Πρωί Παρασκευής λοιπόν και από τα ραδιόφωνο μάθαμε τα νέα. Από τότε κάθε που ακούω στρατιωτικά εμβατήρια σφίγγεται η καρδιά μου. Πόσα ραδιόφωνα ήταν τότε στο χωριό; Τρία τέσσερα το πολύ…. Από στόμα σε στόμα μαθεύτηκε το θλιβερό νέο. Πέτρωσαν τα πρόσωπα, χάθηκε η χαρά, σκοτείνιασαν τα πρόσωπα εν αναμονή των χειρότερων. Πολύς κόσμος ήξερε τι θα πει εξορία και διαμονή στα κρατητήρια.
Όλοι; Θα ρωτήσετε. Ασφαλώς κι όχι. Υπήρχαν κι οι χαρούμενοι. Σαν και τον πρωτοκαπετάνιο της ΕΡΕ του χωριού που έμαθε τα …καλά μαντάτα, αναθάρρησε και βγαίνοντας στον κεντρικό δρόμο – αμαξιτός ήταν ακόμα με τις γρανιτένιες πέτρες- έπαιρνε την εκδίκησή του φωνάζοντας και απευθυνόμενος προς κάθε ενδιαφερόμενο:
-    Σον Παπανδρέου θα πάτε, ε;  Ατώρα ας τερούμεν που θα πάτε…
Δεν ξέρω αν την ίδια μέρα ή την επόμενη η Χούντα μάζεψε τα όπλα από τους ΤΕΑτζήδες. Τα σώματα πολιτών που ήταν ένοπλα για τον φόβο των κομμουνιστών!
Φυσικά με την νίκη της Ένωσης Κέντρου το 1964 . όπλα δόθηκαν και σε πολίτες που ανήκαν στην Ένωση Κέντρου. Μαζεύτηκαν λοιπόν άρον άρον και ύστερα από λίγο καιρό επιστράφηκαν. Φυσικά μόνο στους Εθνικόφρονες ΕΡΕτζήδεςς καθώς οι μεν κομμουνιστές ήταν εξ ορισμού αποκλεισμένοι από την ..τιμή να περιφρουρήσουν την πατρίδα από τον κομμουνισμό , οι δεν της Ένωσης Κέντρου ως συνοδοιπόροι κρίθηκαν επικίνδυνοι για το καθεστώς.
Ασφαλώς και στη συνέχεια συνέβησαν πολλά που θα άξιζε να καταγραφούν μέχρι που κατέρρευσε το στρατιωτικό καθεστώς υπό το βάρος της εθνικής τραγωδίας και της κατοχής της Κύπρου. Αλλά ας περιοριστώ σε τούτα τα μικρά και εντελώς επετειακά όπως τα έζησα παιδί τότε σε ένα μικρό χωριό του Κιλκίς..
Έκτοτε μέχρι το 1974, η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ερχόταν πάντα στο σπίτι, έστω με περισσότερες προφυλάξεις αν και οι εφημερίδες τότε κυκλοφορούσαν υπό καθεστώς λογοκρισίας. Αλλά η ΑΥΓΗ τέθηκε εκτός νόμου και έκλεισε. Το εφτάχρονο σκοτάδι μόλις είχε απλωθεί πάνω από την χώρα.
Τα θυμίζω τούτα και λόγω της μαύρης επετείου αλλά και για έναν πρόσθετο λόγο. Από τότε και μέχρι σήμερα άκουσα πολλές φορές πολιτικούς και πολίτες- κυρίως πολίτες- να εκτοξεύουν με ευκολία κατηγορίες περί Χούντας του Μητσοτάκη, Χούντας του Καραμανλή, Χούντας του Παπανδρέου. Το μόνο που αποδεικνύεται είναι πως δεν γνώρισαν ή δεν υπέφεραν ποτέ από πραγματική Χούντα.