Διδάσκει η Ιστορία; Απλοϊκό το ερώτημα, θα πείτε. Βεβαίως και διδάσκει. Με δυο προαπαιτούμενα. Πρώτον να γνωρίζεις  Ιστορία, Και δεύτερον να επιθυμείς τη διδαχή της.
Αν διαθέτεις γνώση …αυλικού Υπουργού και μνήμη μέσου ψηφοφόρου, τότε η Ιστορία όχι μόνο δεν διδάσκει, αλλά συνήθως επαναλαμβάνεται. Με τα ίδια αποτελέσματα.
Λέμε τώρα για τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου που είχε την καταστροφική «φαεινή ιδέα» του δημοψηφίσματος και δεν βρέθηκαν δυο άνθρωποι του περιβάλλοντός του να τον αποτρέψουν. Στα «περιβάλλοντα» δεν ευδοκιμούν ευφυείς άνθρωποι ή αν έχουν δυο δράμια μυαλό, εξατμίζεται από την επαγγελματική  δουλικότητα στην εξύμνηση του Άρχοντα που τους αξίωσε τη θέση «παρά τω προέδρω»
Στο Υπουργικό πάλι, οι μυαλωμένοι υπουργοί του φώναξαν, διαμαρτυρήθηκαν, αλλά σιγά μην άκουγε σκέτους υπουργούς. Είχε τους θεσμικούς του φίλους που αντέδρασαν με «Ωσαννά μεγαλειότατε». Ίδια κι όμοια είναι ο Πετσάλνικος με τον Λοβέρδο που «και χάρη του κάναμε να τον διορίσουμε υπουργό…»
Και Αϊνστάιν να είσαι, που λέει ο λόγος, έτσι και περιστοιχίζεσαι από τα ξεφτέρια, τους «θεσμικούς»  του Παπανδρέου, χρειάζονται μόνο μερικοί μήνες για να …αλληθωρίζεις.  Που να μην είσαι κιόλας
Πρώτη διδαχή λοιπόν που δεν γνώριζε την αξία της ο πρώην πρωθυπουργός. Είσαι ό,τι είναι και το περιβάλλον σου. Γνώριζε από πρώτο χέρι τα ένδοξα κατορθώματα του «ακατάλληλου περιβάλλοντος» του πατρός του αείμνηστου Αντρέα. Αλλά δεν διδάχτηκε.

Αυτά με την κοντινή ιστορία. Γιατί και η απόμακρη βρίθει διδαγμάτων αρκεί ο ψηφοφόρος - πολίτης να γνωρίζει και να θυμάται εκείνους που τον ευεργέτησαν ή τον χαντάκωσαν, αποδίδοντας τα ίσα.
Εδώ κι αν τα παραδείγματα είναι χρηστικά …
Κάποτε ένας Βασιλίσκος – στα ¾ του 5ου αιώνα, προικίστηκε από  με ένα τεράστιο εκστρατευτικό σώμα – πάνω από χίλια πλοία με περισσότερους από 100.000 στρατιώτες- για να καταπολεμήσει του Βάνδαλους του Γιζέριχου στην Αφρική.
Ικανός στρατιώτης εθεωρείτο ο Βασιλίσκος, αν και για την ευφυία του δεν στοιχημάτιζαν πολλοί. Οι ιστορικοί της εποχής δεν εξηγούν πως γινόταν να είναι και ολίγον …ντουμ και ικανός στρατιώτης.
Για να μην χαθούμε στις λεπτομέρειες, ο Βασιλίσκος οδήγησε το στόλο και τους στρατιώτες στην καταστροφή. Χωρίς να πέσει μπαταριά. Τους κατέκαψε τα πλοία ο Γιζέριχος. Για να σωθεί μάλιστα από την οργή των Βυζαντινών προσέφυγε ως ικέτης στην Αγιά Σοφιά ο Βασιλίσκος…
Κάπως έτσι πήγε στράφι και η προσπάθεια να σωθεί η Δυτική Ρωμική Αυτοκρατορία που έπεσε οριστικά στα χέρια των ...Γερμανών.
Ε, λοιπόν ετούτος ο ερίφης, ύστερα από εφτά - οχτώ χρόνια ενθρονίστηκε Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, κοντά δυο χρόνια, για να εκθρονιστεί τελικά και να τον ξαποστείλουν με το μαρτύριο της δίψας.
Αυτό λέμε τώρα… Οι Βασιλίσκοι των ημερών που είχαν πανίσχυρους στρατούς (ψηφοφόρων) και  με τη στάση τους οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή (και το κόμμα τους στη διάλυση) , οι Βασιλίσκοι των ημερών που προσέφυγαν ικέτες σε οικουμενικούς ναούς μήπως και σωθούν από την οργή του λαού, ε, αυτούς τους  Βασιλίσκους μην τους ενθρονίσουν και πάλι ως Αυτοκράτορες οι ανιστόρητοι και με κοντή μνήμη πολίτες.
Αμήν.