Ρηξικέλευθη η ιδέα - πρόταση της Κοινωνίας Πολιτών του Κιλκίς που προτρέπει τους πολίτες να μην πληρώνουν τα 5 ευρώ που καταβάλλουν στα εξωτερικά ιατρεία των δημόσιων νοσοκομείων. Εξίσου καινοτόμα η πρωτοβουλία της διοίκησης των νοσοκομειακών γιατρών να "μπλοκάρουν" στα εξωτερικά ιατρεία την καταβολή των πέντε ευρώ (αντί των τριών, όπως ίσχυε τα τελευταία χρόνια) υπερασπιζόμενοι τον λαό και το δημόσιο χαρακτήρα του συστήματος υγείας.
Επικροτούμε πλήρως και υπερακοντίζουμε. Κι εφόσον το μέτρο πετύχει και οι πολίτες εξοικειωθούν με την ιδέα να μην πληρώνουν εκεί όπου εκτιμούν ότι οι τιμές είναι υπέρογκες και αδικαιολόγητες, θα είναι ευχερέστερη η επέκταση της αντιστασης και σε πολλούς ακόμα τομείς όπου η εκμετάλλευσή τους προσέλαβε συστημικές διαστάσεις.
Ποιος αγνοεί π.χ. ότι για να χειρουργηθεί ένας πολίτης σε δημόσιο νοσοκομείο, της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, όπου καταλήγουν τα σοβαρότερα περιστατικά, απαιτείται συνήθως η καταβολή ποσών που ξεκινούν από κάμποσες εκατοντάδες ευρώ και εξικνούνται και σε μερικές χιλιάδες, που καταλήγουν βέβαια σε θυλάκια επίορκων νοσοκομειακών γιατρών.
Και εφόσον ακονίζεται με δράσεις παρόμοιες η επαναστατικότητα των πολιτών, δύνανται να τη διευρύνουν και εκεί όπου η κακοποιός δράση καταστρέφει ακόμα και εθνικές οικονομίες. Το "μεγάλο φαγοπότι" στον χώρο της υγείας με ετήσιο κόστος μερικά δισεκατομμύρια ευρώ εξαιτίας της υπερσυνταγογράφησης φαρμάκων και της προμήθειας σε πολλαπλάσιες τιμές μηχανημάτων και αναλώσιμων θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει ένα ακόμη ΕΣΥ . Οι αίτιοι της διαφθοράς; Επίορκοι πολιτικοί, διεφθαρμένα στελέχη του κρατικού μηχανισμού , αλλά μαζί τους είτε σε επικουρικό είτε σε πρωταγωνιστικό κατά περίπτωση ρόλο ως μέλη επιτροπών παραλαβής ή διοικήσεων νοσοκομειακοί γιατροί, γιατροί του ΙΚΑ κ.α. και επέκεινα φαρμακοποιοί κ. ο. κ..
Και είναι πολλά τα δισεκατομμύρια και πολλά τα χρόνια της διαφθοράς σε πράσινες και γαλάζιες κυβερνήσεις ώστε να επικαλεστεί οποιοσδήποτε άγνοια.
Αλλά η πρόταση της Κοινωνίας των Πολιτών -και όσων άλλων φορέων ανέλαβαν ανάλογες πρωτοβουλίες- ενώ θέτει τη βάση τουλάχιστον για προβληματισμό ως προς τις δυνατότητες της δημόσιας δράσης και του παρεμβατικού ρόλου των υπεύθυνων πολιτών, θαρρώ πως υπό τις συνθήκες κρίσης που βιώνει η ελληνική κοινωνία και οικονομία, αγνοεί , είμαι βέβαιος ακούσια, τον κύριο στόχο. Και εγκλωβίζεται στο έλασσον, όταν το μείζον βοά και δρα καταστροφικά με απείρως δυσμενέστερες οικονομικές συνέπειες για τους πολίτες.
Η εκστρατεία κατά του «κακού κράτους» είναι δημοφιλής στις μέρες μας, αλλά -κακά τα ψέματα- η αφαίμαξη των πολιτών δεν τελείται στα εξωτερικά ιατρεία των δημόσιων νοσοκομείων , αλλά στην αγορά. Επί χρόνια – μετά την «απελευθέρωση» της αγοράς στις αρχές του ’90 - η αγορά κατατρύχεται κι ο καταναλωτής υποφέρει από το έλλειμμα ανταγωνισμού με την ανεξέλεγκτη δράση των καρτέλ.
Παραγωγοί και καταναλωτές υποφέρουν εξίσου από τα ιδιωτικά καρτέλ που πνίγουν την εθνική παραγωγή, και ταυτόχρονα εφορμούν στις τσέπες των καταναλωτών. Η διαφορά τιμών παραγωγού -καταναλωτή, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της ΠΑΣΕΓΕΣ υπολογίζεται στα δημητριακά σε 500%-1550%, στα ζυμαρικά 760%, στο κρασί 750%, στο ρύζι 660% και σε σειρά άλλων προϊόντων το άνοιγμα της ψαλίδας είναι από 170%-530%.
Κι αν επεκταθούμε στο σύνολο των προϊόντων τότε θα διαπιστώσουμε πως καθημερινά ο μέσος καταναλωτής-πολίτης καταβάλει στις τσέπες των «γκρίζων κοστουμιών» δεκάδες ευρώ ως λύτρα της ομηρείας του από μια αγορά υπόδουλη εξαιτίας και της ανύπαρκτης αντίδρασης των πολιτών – καταναλωτών. Με το κράτος να θεάται τα καρτέλ, την επιτροπή ανταγωνισμού να επιβάλει – όταν ασχολείται – ποινές που δεν εκταμιεύονται και τους υπουργούς ανά εξάμηνο πατάσσουν την κερδοσκοπία προφορικώς.
Για όλα αυτά, τα απείρως σοβαρότερα, ζητούνται απαντήσεις και δράσεις τελεσφόρες. Στα εξωτερικά ιατρεία ο μέσος πολίτης- ακόμα κι ο ηλικιωμένος - θα προστρέξει τρεις, τέσσερις, πέντε, δέκα φορές τον χρόνο. Και θα καταβάλει ως διαφορά 10, 20 και 30 ευρώ συνολικά. Όσα δηλαδή καταβάλλει ως λύτρα στο βωμό των καρτέλ μέσα σε μια εβδομάδα το πολύ.
Και εν είδει πολιτικής και άσκησης θάρρους καταλήγω με ένα ερώτημα.
Ο μακαρίτης ο πατέρας μου το 1960 για να νοσηλευθεί στο Νοσοκομείο Κιλκίς χρειάστηκε πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων.
Το 2001 και λίγους μήνες πριν πεθάνει (από άλλη αιτία - νόσο) για να εγχειρισθεί σε δημόσιο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης η απαίτηση ήταν ..εκσυγχρονισμένη: Μόνο 100.000 δραχμές. (ήταν και απλή η εγχείρηση)
Δοθέντος ότι από το 1960 πέρασαν πολλά χρόνια, αλλά από το 2001 δεν άλλαξε τίποτα σε ότι αφορά στην περίθαλψη των μη προνομιούχων, ένα μόνο το ερώτημα προς όσους σήμερα αναλογίζονται τις αδικίες που υφίστανται οι πολίτες και προτείνουν δράσεις αντίστασης:
1. Πότε αδικήθηκε περισσότερο και από ποιους;
ΥΓ. Κάθε απάντηση ευπροσδεκτη. Για να "απλώσουμε" και το δημόσιο διάλογο..