Ο καλός μου φίλος και εξαιρετικός συνάδελφος Γιάννης Καραγιαννίδης ανήρτησε στην ιστοσελίδα του «Kilkis24” και το τελευταίο άρθρο μου με τίτλο «Και η σκουριά ρυπαίνει…» Το άρθρο αναρτήθηκε και στη δική μας ιστοσελίδα. Και όπως ήταν φυσικό- και ευκταίο από εμένα- υπήρξαν αντιδράσεις .
Επειδή ούτε χρόνος μου περισσεύει, ούτε γνωρίζω πώς να μπαίνω σε τούτα τα πρωτοποριακά για εμένα μέσα, νοιώθω την ανάγκη να πω δυο λόγια με αφορμή δυο τρία σχόλια, που έκρινα ως ενδιαφέροντα:
Επί της ουσίας σε αντιρρήσεις και διαφωνίες και διαφορετικές προσεγγίσεις καθενός εκ των σχολιαστών δεν έχω να πω τίποτα. Είναι απόλυτο δικαίωμά τους. Ούτε θα ξεπέσω ποτέ να διαβλέπω πίσω από κάθε διαφορετική θέση «παπαγαλάκια» και «πουλημένους» και ….
Αυτόν τον φασισμό τον καταπολεμώ επί δεκαετίες στη ζωή μου και είναι αργά να αλλάξω.
Δυο παρατηρήσεις μόνο: Προφανέστατα και υπάρχουν συμπολίτες μας που είτε οργανωμένα είτε κατά μόνας διεξήγαγαν κατά καιρούς αγώνες για την προστασία του περιβάλλοντος. Και μάλιστα επανειλημμένα έχουμε προβάλλει αυτούς τους αγώνες, ενώ έχουμε συμπέσει και σε πολλούς. Να θυμίσω ένα τελευταίο παράδειγμα, όταν με αφορμή δημοσίευμά μας η Οικοκοινωνική Δράση κατέθεσε αναφορά στην Εισαγγελία Κιλκίς σχετικά με τη ανεξέλεγκτη απόθεση σκουπιδιών – ενδεχομένως τοξικών- σε χωματουργικό εργοτάξιο του Κιλκίς. (αλήθεια τι να απέγινε εκείνη η αναφορά;)
Θα αναγνωρίσουν όμως οι καλοί μας φίλοι ως σύμπτωμα και της γενικότερης παιδείας σε τούτο τον τόπο, πως η μέριμνα για το περιβάλλον δεν είναι και από …τα καλύτερά μας.
Εξάλλου, έχουμε νωπές μνήμες από την καταστροφή της Δοϊράνης, όπου καταγράφηκε εκκωφαντική σιωπή, όπως νοιώσαμε και τη μοναξιά όταν αναδείξαμε την ρύπανση του Αγιάκ και την καταστροφή του κτηνοτροφικού κεφαλαίου της περιοχής χωρίς να ευαισθητοποιηθεί ουδείς. Υποθέτω πως όσοι θυμούνται την περίπτωση με το κρεοζωτέλαιο – διερωτόμαστε μόνο: άλλαξε κάτι στην παραγωγική διαδικασία και κατέπεσαν οι διαμαρτυρίες; - θα τα θυμούνται όλα αυτά. Όπως θα θυμούνται και τη σιωπή γυρω από το μείζον θέμα της ρυπανσης του περιβάλλοντος από την εκτεταμένη χρήση νιτρικών στην γεωργία.
Έτσι αντιδιέστειλα τη γενική οκνηρία και αδιαφορία σε όζοντα περιβαλλοντικά προβλήματα (επιμένω στο παράδειγμα των χωματερών της Παιονίας) με τον ξεσηκωμό σε ένα θέμα χωρίς καν να ακουστούν οι θέσεις της Πολιτείας, γνωστού όντος πως και μόνο για την έρευνα θα απαιτηθούν χρόνια πριν τεθεί σε δεύτερο χρόνο και με ξεχωριστές διαδικασίες η εκμετάλλευση – παραγωγή χρυσού.
Αν ποτέ τεθεί, διότι εξαρχής εκτίμησα πως σε τούτο τον διαγωνισμό δεν θα βρεθούν ενδιαφερόμενοι. Γνωστά είναι αυτά και τα έγραψα εδώ και μήνες.
Κάποιοι αναρωτιούνται για τις 500 θέσεις. Και μάλιστα διερωτώνται πως και το γνωρίζουμε εμείς, αν έχουμε εσωτερική πληροφόρηση και τα σχετικά υπονοούμενα. Μάλλον δεν μας διαβάζουν. Διότι τα ίδια γράψαμε πριν δυο εβδομάδες όταν κάναμε ρεπορτάζ από τη συνάντηση των εκπροσώπων του νομού με την πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ. Κοντά 10 Κιλκισιώτες συμμετείχαν στη σύσκεψη. Τόσο δύσκολο είναι να πληροφορηθούμε ποια επιχειρήματα επικαλέστηκε ο κ. Μανιάτης; Και γιατί είναι μεμπτό να τα καταγράψουμε;
Οίκοθεν νοείται πως δεν έχω σκοπό, ούτε θα δώσω την χαρά να απαντήσω σε ανώνυμες ρυπαρογραφίες.
Μόνο στον Γρηγόρη Κυριακού, αφήνοντας ασχολίαστη επί της ουσίας την κριτική του – δικαίωμά του είναι να έχει διαφορετική άποψη- επειδή είχε το θάρρος να υπογράψει τον αντίλογό του και επειδή επικαλέστηκε και την ειδικότητά του, να επισημάνω ότι η αναφορά στα ομηρικά έπη, ήταν συμβατή με την αδόκιμη και αποσπασματική χρήση της «αλήθειας».
¨Όπως είναι αδόκιμο να γίνεται επίκληση της χρήσης κυανίου και μάλιστα σε ανειδίκευτο κοινό μόνο για την παραγωγή χρυσού, όταν η ίδια χημική ουσία χρησιμοποιείται σε εκατοντάδες άλλες εφαρμογές, μεταξύ των οποίων και στην παραγωγή φαρμάκων κατά του καρκίνου, παρομοίως θα ήταν αδόκιμο και για έναν φιλόλογο να διασαλπίζει σε ανειδίκευτο κοινό την επιβλαβή επίπτωση της διδασκαλίας των ομηρικών επών, επειδή κάτι τέτοιο δίδαξε πριν 2.380 χρόνια, ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» του.