Είναι έξυπνος και άβαθος χωρίς μεταφυσική αγωνία, και συνάμα όταν αρχίσει να τραγουδάει μια πίκρα παγκόσμια πετιέται μέσα από τα ανατολίτικα σωθικά του, σπάζει την κρούστα της ελληνικής λογικής κι ανεβαίνει από τα σπλάχνα του, όλο μυστήριο και σκοτάδι η Ανατολή».
Ο Έλληνας είναι γενικώς ένας λαός που δεν εκτιμά τα καλά που του κάνουν. Τον Προμηθέα που του έδωσε το φως, τον αλυσόδεσε στον Καύκασο. Τον Σωκράτη που του «άνοιξε» το μυαλό, τον έδωσε να πιει το κώνειο. Τον Ελευθέριο Βενιζέλο που διπλασίασε την Ελλάδα, δεν τον εξέλεξε βουλευτή. Τον Καποδίστρια που θεμελίωσε το κράτος, τον δολοφόνησε. Τον Τσίπρα που έβγαλε από το λαιμό του τη θηλιά του χρέους, δεν τον ψήφισε. Αντίθετα επιβράβευσε τους χρεώστες της χώρας και τους μιζολήπτες που έριξαν την Ελλάδα στον καιάδα της καταστροφής….
«Είμαι ότι γίνομαι» είπε ο Ζαν Πωλ Σαρτρ. Ό,τι κινείται, μετακινείται. Είτε μιλάμε για κόμμα είτε για κίνημα. Ο άνθρωπος, έτσι και ο Έλληνας, μικραίνει και μεγαλώνει όπως η σκιά του. Αλλάζει συνεχώς. Γίνεται αγνώριστος. Παλινδρομεί όπως και το εκκρεμές, φτάνοντας ως τα άκρα του. Γι’ αυτό και ζει ακραίες καταστάσεις: από τη δημοκρατία ως τη δικτατορία και τανάπαλιν.
Τα αίματα των ηρώων του Πολυτεχνείου πριν προλάβουν να κρυώσουν επιστρέψαμε ξανά στην «τσεκουρωμένη» δημοκρατία. Μια δημοκρατία με συρρικνωμένη την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, που όλως παραδόξως, την εκπροσωπούνε και κάποιοι υπουργοί, που ήταν άλλοτε ενάντιοι στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου.
Ο κάθε άνθρωπος είναι αυτό που είναι , μέχρι που να γίνει κάτι άλλο. Είναι παρόν και το παρελθόν του. Τα πάντα αλλά και το τίποτα μαζί: Αποτύπωμα από πέλμα σε πέτρα και γραφή από περπατησιά σε νερό. Είναι το θαύμα και το κάθαρμα της φύσης, όπως θα έλεγε ο Ουγκώ.
Στο νέο πολιτικό γίγνεσθαι της εποχής τα έργα των ανθρώπων παραμορφώνονται μέσα από τις τηλεοπτικές διαθλάσεις τους. Η αληθινή εικόνα του νέου πολιτικού όντος απαιτεί μέτρο ορθό και καθρέφτη καθαρό, μη διαστρεβλωτικό, για να φαίνεται το πραγματικό του μέγεθος. Ιδίως τώρα, μέρες της επετείου του Πολυτεχνείου, με τη δημοκρατία και την κοινωνία να ζουν έγκλειστες, λόγω ιού, αλλά και λόγω των νέων απαγορευτικών μέτρων του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».
Ζούμε στιγμές κατάρρευσης των θεσμών, όπου το πολιτικό "ατόπημα" έγινε νόμος και κανόνας απαγορευτικός. Όπου ο περιορισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επ’ αφορμή και του κορονοϊού, περιορίζει τη δημοκρατία, στην πιο σημαντική και σημαδιακή ημέρα της: την ημέρα της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Το Πολυτεχνείο ζει. Ζούνε και πολλοί από τους ήρωες του. Μεταξύ τους κι αρκετοί που έχουν βασανιστεί και φυλακισθεί. Και θα έπρεπε να είναι αυτοί, που θα είχαν σήμερα τον πρώτο λόγο. Ουδείς άλλος δικαιούται να τους ερμηνεύσει ή να τους παρερμηνεύσει, ακόμη, κι αν είναι πρωθυπουργός.
Ζούμε σε μέρες περίεργες. Μέρες συνταγματικής εκτροπής, όπου οι κρινόμενοι γίνονται κριτές, οι διωκόμενοι γίνονται δικαστές, με τη δημοκρατία να εκφυλίζεται καθημερινά από αυτούς που δεν την υπερασπίστηκαν στα χρόνια της χούντας.
Ένας βάλτος η χώρα, που δεν βγάζει από το βυθό του καθαρό νερό, και δεν μπορεί να καθαρίσει, όπως κι «ο κόπρος του Αυγεία», δίχως τον Ηρακλή-λαό: «Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία», είπε ο ποιητής και μένει το ρηθέν του πάντοτε επίκαιρο.
Έλληνά μου σε τελειώσανε. Σε λιώσανε. Σε αφυδατώσανε από κάθε ικμάδα και πνεύμα επαναστατικό που άλλοτε διέθετες. Έλληνά μου σε ρίξανε χάμω και σε τσαλαπατήσανε. Σε διαλύσανε κι ούτε τα κομμάτια σου μπορείς να μαζέψεις. Τούτες τις καθοριστικές για τη ζωή σου στιγμές, για να σηκωθείς ξανά, κρατήσου γερά από του ποιητή τα λόγια
«Σα φτάσει η εσχάτη ανάγκη να σωθείς, ενωμένος Λαός θα σηκωθείς. Όχι ένας ένας! Όλοι μαζί και μοναχός κανένας». Η πρώτη κίνηση που έγινε κι είναι ενθαρρυντική. Τρία κόμματα μαζί, ο Σύριζα, το ΚΚΕ και η Μέρα 25, επισκέφθηκαν την πρόεδρο της Δημοκρατίας και εκδήλωσαν τις αντιθέσεις τους στις κυβερνητικές απαγορεύσεις, που μειώνουν τη σημασία της επετείου του Πολυτεχνείου. Ελπίζουμε ο κοινός τους αγώνας να συνεχιστεί για την αποκατάσταση της πληγωμένης ελευθερίας στη χώρα…
