Το φαινόμενο του «πλάνου ψηλώματος του κισσού» το συναντάμε συχνά στο ευρύ φάσμα της φυτικής και κοινωνικής ζωής, με πάρα πολλά αναρριχόμενα «φυτά», παρασιτικά κι ανθρώπινα, χάρη στην αναρριχητική ταχτική τους.
Χιλιάδες λαθρόβιοι οργανισμοί, στον πλανήτη γη, ζουν αναπαυτικά τόσο στη φύση όσο και την πολιτική, χάρη στην παρασιτική τους μέθοδο. Κόμματα, μικρά, κατ’ επίφαση «προοδευτικά», αλλά κατ’ ουσία εγωιστικά, που δεν μπορούν να κρατηθούν ενωμένα, υπάρχουν χάρη στα μεγαλύτερα, ως «τσόντα» προσφέροντας αντιπαροχή την ψήφο τους, σε κρίσιμες ψηφοφορίες, για μια προσωπική θέση στον ήλιο της εξουσίας, χωρίς κανένα κόπο.
Την τακτική του κισσού την υιοθετούν τα μικρά κι ανασφαλή κόμματα. Αυτά που δεν θέλουν να αναλάβουν κυβερνητική ευθύνη. Που αναλώνονται πιο πολύ στο να θεωρητικολογούν γενικά κι αόριστα, και να καπνίζουν, από καμιά φορά, και κανένα πούρο Αβάνας, για να δείξουν την πολιτική τους ταυτότητα.
Το παραπάνω φαινόμενο είναι γνωστό από τα χρόνια της παντοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ, όταν ο τότε μικρός «Συνασπισμός της αριστεράς και της προόδου» βολευόταν συνεργάσιμα με το ΠΑΣΟΚ, με αντάλλαγμα κάποια αξιώματα, με καλό μισθό! Το ίδιο φαινόμενο βλέπω να δρομολογείται και τώρα, σε επανάληψη.
Μια φορά δόθηκε στην Αριστερά η ευκαιρία να κυβερνήσει, και μέσα σε λίγα χρόνια κατέβασε τα ποσοστά της, από το 36% στο 6%, μετά από αλλεπάλληλες κομματικές διασπάσεις, μέχρι και πραξικοπηματικές. Ίσως, γιατί πολλοί «έξυπνοι προλετάριοι» δεν κάνουν μαζί στο ίδιο κόμμα!
Η χρόνια διασπαστική στρατηγική στην «Αριστερά» δείχνει και κάτι ακόμη: Ότι όσο πιο λίγοι είναι οι επίδοξοι αρχηγοί, στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, τόσο πιο μεγάλη είναι η ευκαιρία για να "πέσει" στον καθένα τους το φλουρί!
Η πορεία της προοδευτικής δήθεν Αριστεράς από το 13ο συνέδριο (1991) είναι συνεχώς διασπαστική. Τα κόμματα που γεννήθηκαν από την αριστερά αυτή, είναι πιο πολλά από τα μωρά που γεννά μία ρώσικη μπάμπουσκα.
Στην άγρια ζούγκλα, αν ένα σαρκοφάγο θηρίο έχει χορτάσει, από το θήραμά του, κάθεται στην άκρη και αφήνει να φάνε και τα μικρότερα: ύαινες τσακάλια κλπ. Αφού έχουν φάει κι αυτά, έρχονται μετά τα αρπαχτικά πτηνά του ουρανού και με το οξύ τους ράμφος τρώνε ό,τι έχει απομείνει ανάμεσα στα κόκαλα.
Τα ζώα της ζούγκλας, σε πολλές περιπτώσει, είναι πιο αλληλέγγυα και από τον «πολιτισμένο» άνθρωπο, κι ας μην έχουν διαβάσει τη βίβλο ή τον Μαρξ. Το ίδιο συμβαίνει και με τα δέντρα στα παρθένα δάση. Και στα δάση αυτά, τα ψηλά δέντρα αφήνουν χώρο στα χαμηλά για να βλέπουν κι εκείνα λίγο ήλιο. Το πιο εγωιστικό ον στη γη είναι ο άνθρωπος, κι ας θεωρείται κοινωνικό ον, κατά τον Αριστοτέλη.
Η φωτιά καίει εκεί που πέφτει, λέει ο λαός μας. Το έγκλημα των Τεμπών το ζουν καθημερινά αυτοί που έχασαν τα παιδιά τους. Οι λεγόμενοι προοδευτικοί, αντί να σταθούν δίπλα στο λαό που βογκά και υποφέρει «έβαλαν κλήρο στα κομματικά ιμάτια, όπως άλλοτε οι Ρωμαίοι στρατιώτες έβαλαν κλήρο στα ιμάτια του Χριστού: Ο καθείς και η πάρτη του!
Οι σημερινοί, σε γλώσσα στρατού, προσκωλυόμενοι αριστεροί, έχουν πολλά να διδαχθούν από εκείνους που κράτησαν την Αριστερά, όταν ήταν στο 2,95% και δεν μπήκε στη Βουλή. Στις μέρες μας κατάντησε να θεωρείται σύντροφος όχι αυτός που θήτευσε δεκαετίες στην Αριστερά, αλλά αυτός που τον έδιωξε, από το στημένο συνέδριο του μπουζουξίδικου!
