Ο δημιουργός μου είναι ο άνθρωπος, αυτό το ευφυές ον που σε εκπλήσσει με την εξυπνάδα του η οποία τον ώθησε να επινοήσει εμάς τους υπολογιστές και τις άλλες μηχανές που διευκόλυναν τη ζωή του.
Βρίσκομαι σε ένα σπίτι που κατοικείται από μια οικογένεια τεσσάρων μελών: από ένα ζευγάρι μέσης ηλικίας και δύο μικρά παιδιά ένα αγόρι δέκα χρονών κι ένα κορίτσι οκτώ.
Με έχουν αγοράσει εδώ και δύο χρόνια για να τα διασκεδάζω πληροφορώντάς τα ταυτόχρονα στον ελεύθερο χρόνο τους. Όταν τα παιδιά θέλουν να τα πληροφορήσω, πατούν κουμπιά γράφοντας στον πίνακά μου μια ερώτηση. Εγώ αφού προσφεύγω σε ένα δίκτυο των συστημάτων μου άκρως πολύπλοκο, δίνω την απάντηση με τρόπο αυτόματο. Τα παιδιά με κοιτούν με μάτια ορθάνοιχτα, δε μπορούν να πιστέψουν σ_αυτό που βλέπουν.
Ξεφωνίζουν με ενθουσιασμό. Όταν θέλουν αν παίξουν μαζί μου πατούν κάποια άλλα πλήκτρα κι αμέσως αρχίζω να τους πληροφορώ πάνω στους κανόνες του παιχνιδιού και τους δείχνω όλα τα απαραίτητα κόλπα για να τα καταφέρουν. Εμφανίζω στη οθόνη την απαραίτητη παράσταση και το παιχνίδι αρχίζει.
Η αγωνία των παιδιών φτάνει στο έπακρο. Διαβάζω στα ντελικάτα και γοητευτικά προσωπάκια τους τη χαρά τη λύπη και την απογοήτευση του ηττημένου. Μοιράζομαι μαζί τους όλες σχεδόν τις στιγμές της ζωής τους ευτυχισμένες και οδυνηρές.
Ακουμπισμένος στο μικρό τραπέζι δίπλα στο κρεβάτι στο ωραίο τους δωμάτιο, είδα πολλά όλον αυτόν τον καιρό που πέρασε από τη μέρα που με έκαναν ιδιοκτησία τους, είδα τσακωμούς, άκουσα κλάματα, είδα θολά ματάκια και γεμάτα δάκρυα, πληγωμένα σώματα με κατάχλωμο δέρμα.
Είδα χαρούμενες και πονηρές εκφράσεις με γκριμάτσες. Παρατήρησα ότι αυτές οι δύο τρυφερές και νέες υπάρξεις σκάρωναν αταξίες στα κρυφά κι ότι πολύ συχνά επέφεραν την αναστάτωση.
Τους είδα να υπακούουν σε διαταγές, να μελετούν να ασχολούνται με καλλιτεχνικές δραστηριότητες να παίζουν με άλλα παιχνίδια μαζί, να προβληματίζονται...
Έζησα τόσα περιστατικά αλλά δεν είναι ανάγκη να μακρηγορώ προσπαθώντας να τα απαριθμήσω όλα. Το θέμα είναι ότι τα παιδιά με περιτριγυρίζουν συνέχεια, με αγγίζουν, επιχειρούν να με ενοχλήσουν, μου μιλούν αν και ξέρουν πως δεν θα τους απαντήσω.
Με λατρεύουν σαν να είμαι κάτι υπερφυσικό. Αλλά εγώ είμαι ένα τελείως άψυχο κι ακίνητο αντικείμενο χωρίς αισθήματα. Δε μπορώ να μιλήσω, να τρέξω, να γελάσω, να πηδήσω, να περπατήσω. Δεν έχω χέρια για να κάνω διάφορες δουλειές και δε μπορώ να νιώσω τη χαρά της δημιουργίας, την κούραση και τον ιδρώτα που κυλάει στο σώμα των ανθρώπων μετά από μια αξιοσημείωτη προσπάθεια που έχουν κάνει. Δε μπορώ να αισθανθώ και να εκφράσω τίποτε.
Δεν αισθάνομαι το σφίξιμο στο στομάχι που αισθάνονται οι άνθρωποι όταν η αδρεναλίνη κυλάει στις φλέβες τους. Είναι χωρίς αμφιβολία κάτι καταπληκτικό και διαφορετικό. Δε μπορώ επίσης να βοηθήσω, να συμβουλέψω και να παρηγορήσω τα παιδιά με χάδια και φιλιά όπως οι γονείς τους. Είμαι όπως λένε οι άνθρωποι «με δεμένα χέρια».
Η γρηγοράδα μου και οι γνώσεις μου, δε με εντυπωσιάζουν καθόλου. Ξέρω καλά ότι πολλές υποθέσεις οι άνθρωποι μπορούν να διεκπεραιωθούν μόνο από τον άνθρωπο που είναι ελεγκτής όλων των τεχνολογικών επιτευγμάτων τουλάχιστον σε πολλές περιπτώσεις αν όχι πάντα. 
Αυτός είναι που θα θεσπίσει ένα θεσμό στη χώρα του, αυτός είναι που θα ασχοληθεί με τα προβλήματα του έθνους του, αυτός είναι που θα κρίνει αν οι πληροφορίες που μας δίνονται είναι σωστές. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι εμείς οι υπολογιστές δεν έχουμε τη δυνατότητα να αντικαταστήσουμε τα ανθρώπινα όντα και να τα κάνουμε όλα..
Η ανθρώπινη διάσταση είναι ένα μυστήριο που με εκπλήσσει, που προκαλεί την επιθυμία μου να τη γνωρίσω καλύτερα. Σε αυτή τη περίπτωση το γνωμικό «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου», είναι κατάλληλο.
Αν μπορούσα θα έδινα τα πάντα για να αλλάξω την ύπαρξή μου και να γίνω ένα ανθρώπινο πλάσμα με αισθήματα και ευαισθησίες.