Στα όνειρα όμως όλα γίνονται εύκολα. Ένα ωραίο συναίσθημα με κατακλύζει. Ζω σ’ ένα μαγικό κόσμο.
Αμέσως μετά όμως, σκέφτομαι τα δυσάρεστα που συμβαίνουν κι ένα ΓΙΑΤΙ με προσγειώνει στην πραγματικότητα. Γιατί να γίνονται οι πόλεμοι, γιατί να χάνονται τόσοι αθώοι άνθρωποι, γιατί τόσα φοβερά δυστυχήματα, γιατί τόσες γυναικοκτονίες, γιατί τόση ενδοοικογενειακή βία και με θύματα ως επί το πλείστον μικρά παιδιά.
Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Ξυπνώντας το πρωί επανέρχομαι στην καθημερινότητα και στην πραγματικότητα. Η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα.
Στην πορεία της θα πατήσεις και αγκάθια και πέτρες, θα διαβείς όχι μόνο ίσιους δρόμους αλλά και ανισόπεδες διαβάσεις, ανηφόρες και κατηφόρες.
Κανείς δεν σου μαθαίνει πώς να τα αντιμετωπίσεις όλα αυτά.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα, την γέννηση του παιδιού μας. Αυτό το μέγα θαύμα, μας γεμίζει ανείπωτη χαρά. Μετά όμως έρχονται τα δύσκολα.
Δεν μου έμαθε κανείς πώς να το φροντίσω ή μεγαλώνοντας πώς να το διαπαιδαγωγήσω ή πώς να διαχειριστώ την εφηβεία του.
Πώς λειτουργούμε; Μα με το ένστικτο.
Γι’ αυτό λέμε «δύο φορές πρέπει να γίνω μάνα για να μάθω».
Το ίδιο συμβαίνει και με τη δουλειά μας. Πολλοί από μας νιώθουμε ότι μας ρίχνουν στη θάλασσα χωρίς να ξέρουμε κολύμπι. Με τον καιρό όμως αντιλαμβανόμαστε ότι δεν ήταν και τόσο δύσκολα.
Άγιο πράγμα ο χρόνος.
Γι’ αυτό και όταν χάνουμε ένα προσφιλές μας άτομο, μας παρηγορούν λέγοντάς μας ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.
Στα παιδιά μας όταν δυσκολεύονται σε διάφορες καταστάσεις που περνούν, οι ψυχολόγοι λένε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να τα πούμε ότι αυτά που περνάνε τα περάσαμε κι εμείς.
Μ’ αυτόν τον τρόπο τα βγάζουμε από το αδιέξοδο που βρέθηκαν.
Μια δύσκολη ανηφόρα είναι και η ερωτική απογοήτευση. Αυτό χαρακτηρίζει τους συναισθηματικούς ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες. Εκεί σταματάει η λογική, υπερισχύει η απογοήτευση και το τοπίο γύρω μας γίνεται μαύρο. Δεν αποδεχόμαστε με τίποτα ότι κάτι στο οποίο πιστέψαμε, χτίσαμε τα όνειρά μας, δοθήκαμε, το θεωρούσαμε δικό μας, χάθηκε.
Δημιουργείται τότε ένας φαύλος κύκλος και άντε να βγεις απ’ αυτόν.
Ακούσαμε για νέους ανθρώπους, επιστήμονες, ανθρώπους που δεν τους έλειπε τίποτα, ν’ αυτοκτονούν γιατί εγκλωβίστηκαν σ’ ένα τούνελ χωρίς διέξοδο.
Κάτι παρόμοιο παθαίνουν και οι επιχειρηματίες που από λάθος κινήσεις ή από υπέρμετρο ζήλο να μεγαλώσουν την επιχείρησή τους και κατά συνέπεια και τα κέρδη τους, ξανοίχτηκαν με υπέρογκα δάνεια και κάποια στιγμή έφτασαν στην καταστροφή.
Δεν είμαι ειδική επί του θέματος, αλλά εξεπλάγην όταν πληροφορήθηκα ότι ο τάδε, δυνατός από όλες τις απόψεις, άνδρας σε γειτονική πόλη βρέθηκε απαγχονισμένος κι όπως ανέφεραν έγκυρες πηγές, αιτία ήταν τα χρέη.
Πιστεύω ακράδαντα ότι η αυτοχειρία δεν είναι η καλύτερη λύση.
Τι κάνουμε όμως σ’ αυτές τις δύσκολες καταστάσεις;
Μη σας φανεί γραφικό: ένας σοφός γέροντας έλεγε «ανοίγουμε το παράθυρο για να μπει καθαρός αέρας».
Εννοούσε να ανοίξουμε το παραθυράκι της λογικής, να μιλήσουμε με αισιόδοξους ανθρώπους, χαρούμενους, φιλοσοφημένους.
Δεν πρέπει να χάνεται η ελπίδα.
Με μικρά-μικρά βήματα μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας και να είμαστε σίγουροι ότι ο ήλιος πάλι θα λάμψει στη ζωή μας, η οποία στ’ αλήθεια είναι πολύτιμη….
