Τα στοιχειώδη μαθήματα….
«Ξεχνάνε» βέβαια πρώτα απ’ όλα τι οδήγησε στην οικονομική κρίση!  Ήταν άραγε οι…  υπερβολικές αυξήσεις στα χαμηλά εισοδήματα που έφταιξε, ή μήπως η βουλιμία για υπερκέρδη τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων και τα deals των χρυσών παιδιών τους;
Και μετά «ξεχνάνε» τι μπορεί να οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση, δηλαδή αμφισβητούν στην πράξη ακόμα και τα στοιχειώδη μαθήματα της πολιτικής οικονομίας -έστω κι αν τους τα υπενθυμίζουν συνεχώς οι οικονομολόγοι - που λένε ότι η διέξοδος από μια επιβράδυνση  ή μια ύφεση επιτυγχάνεται μόνο με ελεγχόμενη αύξηση της ζήτησης και της κατανάλωσης, όχι με τον περιορισμό τους!
Ξεχνάνε επίσης ότι ο μύθος Friedman (των ελεύθερων, δήθεν αυτορυθμιζόμενων αγορών) είχε το κακό τέλος που τώρα ζούμε και πως σε επίπεδο Νόμπελ η.. διόρθωση –και παραδοχή του προηγούμενου λάθους- έγινε ήδη έμπρακτα με την απονομή του βραβείου στον Krugman που μας ξαναγυρίζει επιτέλους μέσω Κέυνς σε έναν έλεγχο της οικονομίας από την πολιτική.
Βέβαια θα ακούσετε τους πολιτικούς μας να συμφωνούν ρητορικά στα τηλεοπτικά παράθυρα για «ενίσχυση των οικονομικά ασθενέστερων…», «ενέσεις ρευστότητας…», «περιορισμό της ανεργίας..», «τον σημαντικό ρόλο της πολιτείας..», «να κινηθεί η αγορά..» μπλα-μπλα! 

…στην πράξη
Τώρα πώς οι πιο πάνω δηλώσεις ταιριάζουν με την πολιτική των μηδενικών αυξήσεων, την αναβολή προσλήψεων,  την ανοχή στις απολύσεις, τις παράνομες μειώσεις ωρών απασχόλησης και αποδοχών, τη μαύρη εργασία κ.λπ. μένει να μας το εξηγήσει κάποιος από τους εν λόγω ρήτορες.

Η τοξικότητα
Η τοξικότητα της εν λόγω πιπίλας έγκειται στο ότι δηλητηριάζει το απονήρευτο νεογνό (ή έστω νήπιο), με την αίσθηση ότι κάθε αντίσταση εν μέσω κρίσης είναι μάταιη, ότι κάθε διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων, κάθε έκφραση αιτημάτων με οικονομικό περιεχόμενο είναι εκτός τόπου και χρόνου και όλα αυτά άσχετα με τον βαθμό της προϋπάρχουσας οικονομικής του εξαθλίωσης! Ακόμα χειρότερα, η τοξίνη αυτή σιγά-σιγά διαχέεται και επιμολύνει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, πράγμα που επιτείνει την αβεβαιότητα, την διστακτικότητα, τον φόβο, την απαισιοδοξία και έτσι βαθαίνει την κρίση.

Λοιπόν, με τις αυξήσεις μας τι θα γίνει τελικά;
Ψηφίστηκε μόλις παρά τις γενικευμένες και έντονες αντιδράσεις μας, ένας ελλιπής, μίζερος, αντικοινοτικός και αντισυνταγματικός νόμος περί ρύθμισης των όρων απασχόλησης των νοσοκομειακών γιατρών του ΕΣΥ. Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις ετέθη ήδη ζήτημα για το αν οι αυξήσεις που προβλέπει το νομικό αυτό εξάμβλωμα, το οποίο έσπευσε να αποδεχτεί η ηγεσία μας, θα αποδοθούν τελικά στους γιατρούς ή μήπως τα νέα σφιχτά κυβερνητικά μέτρα θα αφορούν κι εμάς, δηλαδή μήπως κοπούν αυξήσεις που προβλέπονται σε νόμους ψηφισθέντες μόλις προ ημερών!
Ισχυρίζονται γαρ, ότι η Ε.Ε. επιβάλλει ασφυκτική εισοδηματική πολιτική (μερικοί βλέπετε είναι απλώς ανεπίδεκτοι μαθήσεως) κι ότι «ενώ εμείς ήμασταν έτοιμοι να δώσουμε αυτές τις αυξήσεις, δυστυχώς η οικονομική κρίση δεν μας επιτρέπει…» (η πιπίλα που λέγαμε). 
Βλέπετε, η ηγεσία μας φοβήθηκε, λέει, μην τυχόν χάσουμε και τα λίγα κι έτσι έσπευσε να μας καπελώσει υποσχόμενη στην κυβέρνηση πως θα είμαστε καλά παιδιά. Τώρα τι έχει να πει η εν λόγω ηγεσία; Διότι ο μεν Αβραμόπουλος έκανε το παιχνίδι του πολύ καλά, δελεάζοντάς μας αρχικά με μια καλή συλλογική σύμβαση, πετώντας μετά τα μισά στη θάλασσα με τον νέο νόμο,  γνωρίζοντας ότι για τα άλλα μισά μπορεί να επικαλεστεί τις οδηγίες της Ε.Ε. μήπως και στο τέλος καταφέρει να μην εκταμιεύσει τίποτα!
Η δε σοφή ηγεσία μας πού ακριβώς ήταν, όταν κάποιοι από μας φώναζαν ότι δεν έχουμε κανένα λόγο να υποχωρήσουμε, ότι μόνον η επίδειξη αποφασιστικότητας και πυγμής περνάει κι ότι μόνο τα «κακά» παιδιά παίρνουν αυτά που δικαιούνται (που είναι τουλάχιστον όσα προέβλεπε η αρχική συλλογική σύμβαση αφού εδώ και μια δεκαετία δεν έχουμε πάρει αύξηση); Ας χαιρόμαστε λοιπόν τώρα αυτή την ηγεσία και το καταστατικό που την ανέδειξε και της έδωσε το δικαίωμα να διαπραγματεύεται για λογαριασμό μας! Διότι ακριβώς είναι το καταστατικό και όχι η πλειοψηφία που ανέδειξε και πρόσφερε δεκανίκια στην εν λόγω ηγεσία. Η πλειονότητα των γιατρών είναι σε πλήρη αντίθεση μαζί τους κι αυτό θα αποδειχθεί σύντομα.
Όμως, στο μεταξύ, να μην διανοηθεί κανείς στην κυβέρνηση να κόψει έστω κι ένα ευρώ από τις αυξήσεις που προβλέπει το έκτρωμα που ψήφισαν, ή να καθυστερήσει έστω και μια εβδομάδα την καταβολή όσων μας οφείλονται, διότι θα βρεθούν προ κλειστών πυλών νοσοκομείων και προ μιας κοινωνικής αναταραχής άνευ προηγουμένου. Έτσι κι αλλιώς ο ψηφισθείς είναι ίσως ο μόνος νόμος, η εφαρμογή του οποίου βρίσκεται στην πλήρη και αποκλειστική δική μας προαίρεση.
Αν θέλουμε τον εφαρμόζουμε, αν όχι τον αγνοούμε ατιμωρητί και εργαζόμαστε πλέον ως άνθρωποι και γιατροί με 48ωρες και 56ωρες εφημερίες κι αυτό μόνον εφόσον μας καταβληθούν τα δεδουλευμένα! Το ερώτημα της κάλυψης των υπολοίπων εφημεριών, το παραπέμπουμε στους φωστήρες διοικούντες την Ο.Ε.Ν.Γ.Ε. και εκείνους της κυβέρνησης.
Ας καταλάβουν όλοι ότι κανείς δεν μπορεί να αγνοεί τους νοσοκομειακούς γιατρούς διότι είναι η καρδιά του Ε.Σ.Υ. Δεν υπάρχει Ε.Σ.Υ. χωρίς εμάς!